Ik zal in deze mij proberen assertief te gedragen, voornamelijk mijn (ongezouten)mening uiten dus.
Europa krijgt de laatste tijd te maken met een golf van asielaanvragen. De reden is hoofdzakelijk te zoeken in mensen die hun land ontvluchten op zoek naar betere levensomstandigheden. Ons sociaal zekerheidssysteem is één van de betere in de wereld samen met een vrij democratisch beleid.
Denk je nu dat als die mensen in hun thuisland zouden hebben wat wij hebben ze zo onnozel zouden zijn om bij wijze van spreken van Afrika of elders naar Europa te roeien of te zwemmen met alle risico's van dien?
En dan zijn er 'wij'...wij die het allemaal hebben, wij gaan migreren naar een land waar je via een private verzekeraar moet zorgen voor wat zekerheden die je in het thuisland hebt achtergelaten. Zekerheden met premies die duur uitvallen, tenzij je uit een westers land komt waar je u eveneens privaat diende te verzekeren en de lonen, pensioenen navenant zijn.
En wanneer zetten we die stap, doorgaans als we de zekerheden het hardst nodig hebben, als we al op het randje zitten om nog een verzekering te krijgen, leeftijd, medisch verleden, betaalbaarheid.
Neen, ons pensioen is erop voorzien dat we in een land leven waar een betaalbaar zo niet gratis vangnet is als we ziek en of gehospitaliseerd worden. Dat keren we de rug toe waardoor we genoodzaakt zijn te snoeien in de kost van een private ziektekostenverzekering tot het echt onbetaalbaar wordt. Ja ja, ik hoor het al, we hebben tonnen geld op de bank om een stoot op te vangen bla bla bla. Dan heb je nog de groep die nooit ziek wordt, nooit iets overkomt...tot de tikker effe hapert en ze zich haasten naar het thuisland.
Realiteit is als de overheid in Thailand morgen beslist dat de immigrant moet aantonen een volwaardige ziektekostenverzekering te bezitten, meer dan de helft een one way home kan boeken.
Echte expats en jonge mensen die in Thailand een zaak hebben zijn of kunnen zich aansluiten bij de plaatselijke sociale zekerheid. Daarbovenop kunnen ze zich extra privaat verzekeren om niet aangewezen te zijn op een staatshospitaal. De gepensioneerde immigrant heeft die keuze niet.
Ik schreef het reeds eerder, alle begrip voor de immigrant (doorgaans pensionado), die de €450 verzekering onderschrijft om op zijn minst in het land van oorsprong te geraken of een gipsverband nodig heeft. Voor de ernstige kwaal of chirurgie blijf je zonder money in de gang liggen. Laat de reacties over de luxe staatshospitalen in Thailand maar voor wat ze zijn, in het landelijke Thailand zijn die dun gezaaid en niet vergelijkbaar met een privaat hospitaal (die landelijk ook dun gezaaid zijn).
Wie bij mij om advies komt (noem mij een collega van Mathieu) kan ik kort zijn. Als adviseur kijk ik naar de gevolgen voor de klant en de miserie die ik er mee heb als iets fout gaat. Bijgevolg verzeker ik alleen die klanten die solvabel genoeg zijn om een ordentelijke ziektekostenverzekering af te sluiten. Eentje die alle kosten dekt volgens het gekozen plan, je levenslang dekking geeft, je als patient en mij als tussenpersoon geen kopzorgen geeft. Zekerheden naar de letter. Voorbeeld,
MSH International,
Luma.
Alle andere kandidaat verzekeringnemers die iets willen onderschrijven met een gedempte premie en dito beperkingen...mogen bij een collega gaan aankloppen, ik verzeker ze niet.
Ze krijgen daarenboven de raad nog eens na te denken over de migratie plannen, in de wetenschap dat ze hier het vangnet hebben.
Wordt in Thailand een veredelde toerist met een degelijke reisbijstandsverzekering als een private ziektekostenverzekering voor welke reden dan ook niet haalbaar is.
Tot daar mijn advies, laat de agressie maar komen.