You-Me-We-Us over inheemse mensen

Informatie over cultuur en gebruiken.
Moderators: Chang, Patriot, Broom

Moderator: Loempia

Bericht
Auteur
Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#16 Bericht door erik-kuijpers » zondag 06 februari 2022, 08:05

You-Me-We-Us. Kom, we gaan terug naar huis

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 16 gaat over Sgaw Karen mensen in de regio Chiang Mai.

Dit is een stripverhaal over het leven van de Sgaw Karen, in het bijzonder over 'rotational farming', wisselbouw, en de voordelen daarvan.

Dit stripverhaal heeft copyrightvoorwaarden. Ik geef je de link om zelf te lezen.

De link is https://you-me-we-us.com/story/lets-go-back-home

Dan verschijnen drie foto's met een opengeslagen boek in het midden. Geef een 'enter' op boek 3 en je leest Engels, op boek 2 wordt het Thais en op boek 1 wordt het de taal van de Karen.

Geproduceerd door Asia Indigenous Peoples Pact (AIPP) samen met de inheemse Karen bevolking in Ban Mae Yod in Noord Thailand en de Pgakenyaw Association for Sustainable Development (PASD).

Bron: zie de link boven. Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.

De illustraties zijn van de hand van Wanichakorn Kongkeeree.

Zij is een Karen van Ban Pa Rai Nuae, Provincie Tak, en is afgestudeerd aan de Fine Art faculteit van de Chiang Mai Universiteit; zij werkt nu als freelancer. Wanachikorn heeft de illustraties gemaakt om begrip te kweken voor wisselbouw en een andere manier van bosbeheer in overeenstemming met de wijze waarop de Karen leven in Ban Mae Yod, Mae Chaem, Chiang Mai. Zij wil ook begrip kweken voor verschillen tussen de volkeren van dit land.

De tekst is van Nutdanai Trakansuphakon.

Hij is een Karen. Begaan met de ontwikkeling van woongemeenschappen voor inheemse groeperingen, speciaal om hun jongeren de kans te geven naar huis terug te keren en te werken op basis van hun eigen, oude, cultuur. Opdat deze cultuur en kennis niet vergeten zullen worden en aan volgende generaties zullen worden doorgegeven.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#17 Bericht door erik-kuijpers » dinsdag 08 februari 2022, 10:37

You-Me-We-Us. Het nieuwe leven en de rechten van Artee

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 17 gaat over een Akha vrouw die haar papieren krijgt.

Toen ik hoorde van de beslissing riep ik 'Joepie! Ik heb een nationaliteit!' Mijn leven is veranderd en ik heb nu kansen en rechten zoals andere burgers.

Dit verhaal speelt in Ban Huay Pheung, tambon Therd Thai, Amphur Mae Fah Luang, in het noorden van de provincie Chiang Rai.

Mevrouw Artee kreeg Thaise nationaliteit in 2017. Dat gaf haar het recht het familiehuis te registreren op haar eigen naam waarmee ze voor het eerst in haar leven officieel iets bezat.

Veel etnische minderheden die in de bergen en heuvels wonen in afgelegen delen van Thailand en waarvan veel mensen al heel lang leven zonder nationaliteit hebben geen idee hoe identiteitspapieren te krijgen.

De Thaise regering onderschrijft de UNHCR 'I Belong' campagne om stateloosheid op te lossen in 2024. Artee's stateloosheid is er een van meer dan 100.000 die sinds 2008 opgelost zijn.

Bron: https://you-me-we-us.com/story/artee

Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.

Auteur: UNHCR/Roger Arnold

UNHCR, het VN vluchtelingen agentschap, is een wereldwijde organisatie met als doel het redden van levens, het beschermen van rechten, en het bouwen aan een betere toekomst voor vluchtelingen, gedwongen verhuisde, verjaagde volken en stateloze mensen.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#18 Bericht door erik-kuijpers » donderdag 10 februari 2022, 11:11

You-Me-We-Us. De hoop van mevrouw Arm

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 18 gaat over een Lua/Lawa vrouw en haar gezin. Locatie: Ban Santisuk, Pa Teung, Mae Chan, Chiang Rai.

'Ik hoop dat mijn kinderen een ID kaart krijgen zodat zij een beter leven hebben dan ik.'


Mevrouw Arm, 34, werkt in haar tuin in Thailands provincie Chiang Rai samen met haar dochter Nantita, 8 jaar. Arm is stateloos, gelijk haar echtgenoot en 5 kinderen. Dat betekent dat de familie diverse problemen ondervindt inclusief beperkte bewegingsvrijheid en beperkte toegang tot zorg.

De UNHCR partnerorganisatie Adventist Development and Relief Agency (ADRA) heeft kort geleden dochter Nantita, die lijdt aan epilepsie, geholpen met het krijgen van een ID kaart en een zorgpolis om toegang tot medicijnen te garanderen. Maar haar andere familieleden zijn daar nog steeds niet in geslaagd.

Er is wel vooruitgang geboekt maar stateloze mensen in Thailand blijven problemen ondervinden rond hun basale rechten. De UNHCR is blij met Thailands voortdurende betrokkenheid bij de aanpak van stateloosheid. De regering blijft attent om deze kwestie op te lossen.

Bron: https://you-me-we-us.com/story/arm

Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.

Ook dit artikel is een onderdeel van de ' I Belong' campagne om binnen 10 jaar stateloosheid te beëindigen. Auteur: UNHCR, schrijvers Korakrit & Nakin

UNHCR, het VN vluchtelingen agentschap, is een wereldwijde organisatie met als doel het redden van levens, het beschermen van rechten, en het bouwen aan een betere toekomst voor vluchtelingen, gedwongen verhuisde, verjaagde volken en stateloze mensen.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#19 Bericht door erik-kuijpers » zaterdag 12 februari 2022, 08:28

You-Me-We-Us. Yutthachai's leven met een ID kaart

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 19 gaat over een Lahu man die in het jaar 2000 de Thaise nationaliteit verkreeg. Dit verhaal speelt in Ban Mae Ma Ku, Ping Khong, Chiang Dao, Chiang Mai.

'De Thaise nationaliteit voelde als een nieuw leven en dat ik mag bestaan in de maatschappij'


Yutthachai Jaju is 37 jaar oud en heeft gewerkt als opbouwwerker samen met de UNHCR partner Adventist Development and Relief Agency (ADRA) in de provincie Chiang Rai sinds 2018.

Hij is een stateloos persoon geweest die in het jaar 2000 de Thaise nationaliteit kreeg en hij begrijpt als geen ander welke voordelen het krijgen van die nationaliteit kan geven. Hij gebruikt nu zijn kennis en ervaring om stateloze mensen daarvan te doordringen, en ondersteunt etnische minderheden bij hun aanvraag voor een legale status.

Thailand heeft in dat kader al in 2005 aanvaard de National Strategy on Administration of Legal Status and Rights of (Stateless) Persons samen met wetgeving en uitvoeringsregels; die bepalingen hebben de route vastgelegd om de nationaliteit terug te geven aan mensen wier nationaliteit is afgenomen of die niet in staat waren die nationaliteit te verwerven.

Bron: https://you-me-we-us.com/story/yuthachai-jaju

Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.

Ook dit artikel is een onderdeel van de 'I Belong' campagne om binnen 10 jaar stateloosheid te beëindigen. Auteur: UNHCR, schrijvers Korakrit & Nakin

UNHCR, het VN vluchtelingen agentschap, is een wereldwijde organisatie met als doel het redden van levens, het beschermen van rechten, en het bouwen aan een betere toekomst voor vluchtelingen, gedwongen verhuisde, verjaagde volken en stateloze mensen.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#20 Bericht door erik-kuijpers » maandag 14 februari 2022, 10:28

You-Me-We-Us. De Pwo Karen en hun veranderende weefkunst

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 20 gaat over de Pwo Karen en hun weefkunst in de provincie Ratchaburi. Over de wijzigingen in deze nijverheid en de vraag of de weefkunst aan de jeugd doorgegeven kan worden.

Een poging om verhalen en gewoontes op te tekenen rond de Pwo Karen weefkunst en om de invloed daarop weer te geven van de sociale, culturele en politieke veranderingen in Thailand.

Deze documentaire (zie hieronder) is een deel van het researchwerk naar de wijzigingen in de weefkunst van de Pwo Karen groepering in de Tanao Sri Range in Suan Phueng District in de provincie Ratchaburi.

Het Suan Phueng District ligt aan de Thailand/Myanmar grens een 150 km westelijk van Bangkok. Dit gebied heeft een bevolking van 15.000 etnische Karen, het hoogste aantal van alle districten in deze provincie.

Ondanks het feit dat zij 100 jaar geleden op Thais grondgebied zijn komen wonen moeten de Karen zich nog steeds aanpassen aan de moderne samenleving om bij te blijven en om aanvaard te worden. Bovendien geldt dat om veiligheidsredenen de Thaise overheid streeft naar 'Thai-wording' in die zin dat minderheden zich aanpassen aan de standaard Thaise tradities en de cultuur. En dat is de reden dat veel op traditie gebaseerde Karen kunst- en cultuuruitingen zijn afgenomen, gewijzigd of gemengd met lokale Thaise gewoontes.

Hoewel zij hebben geprobeerd zich aan te passen om te kunnen overleven in de veranderende omstandigheden, worden Karen mensen nog steeds belachelijk gemaakt en krijgen ze regelmatig het stempel van 'wilde' voor hun Thais accent, hun afwisselende Thaise en Karen kleding of hun gewoontes, zoals roken of het kauwen van betel.

Het respect voor Thaise mensen van Karen afkomst lijkt te beperkt te zijn net als hun rechten als burger. Niettemin, het 'Karen zijn' komt helder naar buiten bij iedere gelegenheid en op 'veilige' plekken waar ze zichzelf kunnen zijn zoals, bijvoorbeeld, tijdens het Karen Nieuwjaarsfeest of tijdens de zondagse missen in de katholieke kerk.

Daarnaast zitten de Karen culturele kenmerken verstopt in het dagelijks leven zoals hun mode. Toch, gezien bovenstaande factoren, is het zorgwekkend dat deze cultuur verdwijnt als niet wordt ingegrepen.

De documentaire 'Karen Textiles: The Changes through Time' is een poging verhalen en gewoontes op te tekenen van de Pwo Karen weefkunst en om de invloed daarop weer te geven van de
sociale, culturele en politieke veranderingen in Thailand.

Voor de documentaire met Engelse ondertitels zie de site of deze film van 15 minuten op YouTube.

https://www.youtube.com/watch?v=1eRlFw3NiDo

Bron: https://you-me-we-us.com/story/karen-te ... rough-time

Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. Het artikel is ingekort.

Tekst en documentaire zijn gemaakt door:

Nanthana Boonla-or.

Docente en onderzoeker aan het Social and Cultural Innovation Lab van de School for Architecture and Design, King Mongkut's University of Technology, Thonburi, Thailand. Haar specialisaties zijn onderzoek en ontwerp van handwerk, alsmede groepsactiviteiten voor sociale en culturele innovaties.

Teerapoj Teeropas.

Docent en onderzoeker aan het Social and Cultural Innovation Lab van de School for Architecture and Design, King Mongkut's University of Technology, Thonburi, Thailand.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#21 Bericht door erik-kuijpers » donderdag 17 februari 2022, 10:44

You-Me-We-Us. De Mani voor de lens

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 21 gaat over de Mani in het zuiden van Thailand.


Nadat ik voor het eerst van mijn leven inheemse mensen op het scherm had gezien werd ik door hen gefascineerd. Er kwamen veel vragen bij mij op. Waar kwamen ze vandaan? Hoe leven zij?

Toen ik jong was had ik een voorliefde voor documentaires. Ik zag eens een documentaire over inheemse, autochtone mensen. Er kwamen vragen in mij op en ik wilde een antwoord.

Na wat onderzoek begreep ik dat het Mani volk een inheemse groep is die in de bossen leeft in zuidelijk Thailand. Op vandaag leven zij in de Bantad bergketen in de regio Phattalung, Trang, Satun en Songkhla. De Mani wonen gewoonlijk in een kleine hut gebouwd van hout met een dak bedekt met bananenbladeren genaamd 'Tab' waarin ze graag een vuur aanhouden voor de warmte.

Mijn serie foto's wil het verhaal van het Mani volk, dat nog steeds bewonderenswaardig eenvoudig leeft, vastleggen. Een leven waarin digitale media en andere dagelijkse dingen voor het menselijk bestaan niet kunnen binnendringen. De Mani gebruiken dingen die ze in het bos vinden om van dag tot dag te overleven.

Zelfs nu de 'buitenwereld' steeds beter toegang heeft tot de Mani gemeenschap houden zij vast aan hun eigen tradities en cultuur. Dit toont het ware karakter van het Mani volk en noem dat gerust een sieraad.

De foto's zijn gemaakt in Ban Wang Na Nai, La-Ngu, provincie Satun en je kunt ze zien op de site: https://you-me-we-us.com/story/mani-through-the-lens

Bron: zie hierboven. Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. Het artikel is ingekort.

Tekst en foto's zijn gemaakt door de heer Pasin Rattanadejtrakul.

'Zolang als ik me kan herinneren heeft fotograferen mij altijd bekoord. Foto's maken geeft me de gelegenheid in contact te komen met mensen, met plaatsen en met gemeenschappen door mijn nieuwsgierige en scheppende lens.'

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#22 Bericht door erik-kuijpers » vrijdag 18 februari 2022, 15:05

You-Me-We-Us. De kweek van miang in het Sakat woud

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 22 gaat over de kweek van miang in het Sakat woud. Miang is een veelzijdige plant die onder meer wordt gebruikt voor thee. De film is opgenomen in Sakat, Pua, provincie Nan.

De documentaire vertelt het verhaal van de Lua gemeenschap in het Sakat district in Nan. Het laat zien hoe hun middelen van bestaan vervlochten zijn met de natuur en hoe hun methodes het woud ondersteunen.

In het verleden hakten de Lua mensen in die omgeving alle bomen om teneinde maïs te kweken en vee te houden. Tegenwoordig zijn ze teruggegaan naar het traditionele kweken van 'miang' zoals ze al honderden jaren deden. Ze kweken de 'miang' aan de voet van grote bomen, ze verzorgen het woud en creëren zo een ecosysteem waarin alles elkaar ondersteunt.

Hiervan is een film gemaakt van 7 minuten. De film is te zien op de site maar ook bij Youtube: https://www.youtube.com/watch?v=tx5jfMbbBdU


Bron: https://you-me-we-us.com/story/growing- ... at-forests

Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.

Tekst en film zijn gemaakt door Nutthariya Sosritha and Puvamin Indee van 'The Academic Department of Chiang Mai Breathe Council'.

De Chiang Mai Breathe Council is een groepering die werkt aan luchtvervuiling, 'Haze pollution PM2.5', tezamen met andere sectoren uit de maatschappij zoals regering, de academische wereld, het bedrijfsleven en de burgerij. Men werkt samen om oplossingen te vinden op alle niveaus om de gemeenschap in ieder seizoen 'schone lucht' te garanderen.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#23 Bericht door erik-kuijpers » zondag 20 februari 2022, 11:07

You-Me-We-Us. Sgaw Karen, de niet geregistreerde vluchtelingen en hun doden

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 23 gaat over de Sgaw Karen uit Myanmar op de vlucht voor het geweld. Dit artikel gaat over de regio Mae Sariang en Sop Moei, provincie Mae Hong Son.

Opnieuw waren etnische groepen wonend in het grensgebied van Myanmar en Thailand gedwongen het conflict te ontvluchten en te lopen naar de Thaise grens. Maar de Staat Thailand duwde ze terug. Het fotoverhaal dat je hier ziet herinnert ons er aan dat deze mensen slachtoffers zijn in een conflict maar dat hun doden nooit werden geteld. Een oud verhaal in een nieuw jasje. Het lijden waar de daders niets om geven en dat de wereld niet wil zien. Is 70 jaar niet lang genoeg voor dit soort leven en al die doden?

In het zuidoosten van Myanmar langs de Thaise kust nabij de regio's Mae Sariang en Sop Moei in de provincie Mae Hong Son ligt de Mutraw provincie in de Karen State. Dit was het eerste gebied waar het leger van Myanmar Karen dorpen, de middelen van bestaan en iedereen met een wapen genadeloos bombardeerde en beschoot.

Dat was de reden dat meer dan 10.000 burgers alles moesten vergeten en in alle richtingen moesten vluchten, angstig en in paniek. Mensen probeerden elkaar uit de huizen te halen om levens te redden. Toen vluchtten ze zonder te weten waarheen.

Dit is de Karen in het grensgebied herhaaldelijk overkomen. Enkele ouderen onder hen hadden voorspeld dat hun kinderen dit niet meer zouden meemaken. En toch kwamen die nacht de bommen naar beneden, de een na de ander.

'Hoe vaak moeten wij nog vluchten? Wanneer kunnen wij, de Karen, in vrede leven?' Zij willen vrede en rust en leven als gewone mensen. Zal dit ooit uitkomen in een land waarin de staat jouw vijand is?

De foto's van het oorlogsgeweld zijn gemaakt in Mae Sariang en Sop Moei in de provincie Mae Hong Son en je kunt ze zien op de site: https://you-me-we-us.com/story/lives-an ... unrecorded

Bron: zie hierboven. Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. Het artikel is ingekort.

Tekst en foto's van Mevrouw Saiporn Atsaneechantra voor het 'Center of Ethnic Studies and Development (CESD)', Faculty of Social Sciences, Chiang Mai University.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#24 Bericht door erik-kuijpers » dinsdag 22 februari 2022, 12:13

You-Me-We-Us. Een trouwpartij bij de Sgaw Karen

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 24 is een filmpje over het traditioneel trouwen bij de Sgaw Karen in de provincie Chiang Rai, Ban Huai Hin Lad Nai, Wiang Pa Pao.

In de wereld van vandaag verwaarloost de nieuwe generatie van Sgaw Karen jeugd heel vaak zijn eigen cultuur maar in Ban Huay Lad Nai houden jonge mensen nog steeds de huwelijksceremonie in de Sgaw Karen traditie.

Deze video probeert een traditie vast te leggen die langzaam verdwijnt.

De video van 11 minuten vind je op de site: https://you-me-we-us.com/story/the-karen-wedding maar ook op Youtube: https://www.youtube.com/watch?v=Y3zOkuTdEYg

Bron: Zie hierboven. Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.

De video is gemaakt door het Center for Ethnic Studies and Development (CESD), Faculty of Social Sciences, Chiang Mai University.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#25 Bericht door erik-kuijpers » donderdag 24 februari 2022, 09:29

You-Me-We-Us. Rechteloos na een grenscorrectie.

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 25 is de aanklacht van de niet door zijn Thaise vader erkende zoon die daardoor stateloos is gebleven. Het artikel speelt in Ranong.

Vroeger bezat Siam 'Birmees' gebied westelijk van de lijn Kanchanaburi – Ranong. Dat is in fases afgestaan aan Myanmar. De Thais die daar woonden werden stateloos; de grens trok over hen heen naar het oosten. Ze verhuisden naar Thailand maar kregen er geen rechten.

De Thaise regering kwam met een oplossing in 1976. Men gaf de in Thailand wonende mensen bij decreet een status zonder ze Thais te noemen: de status 'Displaced Burmese'. Zij hebben nu rechten. Maar de anderen die nog in Myanmar woonden kregen deze faciliteit niet. Doch het zijn Thai.

Het levensverhaal van de jongeman 'New' staat voor de problemen om staatsburgerschap te krijgen en helpt meer te begrijpen van het leven in het grensgebied. Over wie de Thaise ontheemden zijn.

New, nu 33 jaar, werd geboren en groeide op in Ban Hin Chang, Muang, te Ranong. Net als zijn vrouw is zijn status 'Myanmar displaced person'. Ze hebben een kind van net twee jaar oud en die erfde de stateloosheid van hem.

'Ik groeide op in Ban Hin Chang. Mijn moeder is van hier. Zover ik weet heeft zij geen ID kaart. Ik weet niet of mensen vroeger wisten of een ID kaart nodig was of niet. Mijn vader heeft een Thaise ID kaart maar heeft zijn vaderschap nooit erkend. En daarom heb ik er ook geen'.

New herinnert zich dat hij op school hoorde over registratie van ontheemde mensen. Maar hij ging er niet voor want dacht hij Thai was en die nationaliteit wel zou krijgen.

Het verhaal van de mensen die leven in het grensgebied is nooit opgetekend; hun leven werd abrupt in stukken gebroken door de nieuwe afbakening van de grens.

'Een van de Thaise mensen in het dorp wilde me helpen door mij te registreren als onderdeel van zijn huishouding. Ik weet niet waar het misging maar ik kreeg een ID kaart voor een 'Myanmar displaced person'. Anderen slaagden er wel in een aanvraag in te dienen voor Thai national. Ik ben Thai maar mijn vader erkent mij niet.

'Ik wilde wel eens weten waarom en ging naar het districtskantoor. De officier vertelde me dat hij gewoon de regels volgde. Mijn vrienden hebben mij herhaaldelijk geadviseerd mijn gegevens te laten wijzigen maar dat deed ik niet. Ze vonden me nalatig. Maar ik was alleen maar nonchalant. In feite voelde ik me beledigd. Zo voelt dat bij mij van binnen .'

Dat hij een ID kaart heeft met 'Myanmar displaced person' zonder een nationaliteit er op heeft New op diverse manieren getroffen. Problemen rond basale rechten en de aanvraag voor Thais burgerschap, veel lastiger dan voor mensen met een kaart met 'Myanmar displaced persons of Thai ethnicity' .

'Ik heb geen rechten in Thailand. Mijn moeder stierf toen ik 14 was. Heb van alles gedaan voor geld; velden schoonmaken, rubber bomen planten en groenten verkocht. Na al die klusjes ben ik met mensen uit het dorp gaan trainen om visser te worden. Ik had maar een heel klein bootje.

'Ben gaan sparen voor planken en heb met iemand een boot gebouwd. Kon van iemand een motor lenen. Toen de boot begon te slijten heb ik hem verkocht en ben ik weer klussen gaan doen. Ik probeerde naar Chonburi te verhuizen om te werken bij een klein bedrijf. Ik had geen sociale zekerheid en dus geen toekomst. Liep het risico gearresteerd te worden.

'Toen ik in de bouw werkte in Krabi viel de politie onze keet binnen. Ze pakten iedereen op. Ik stond buiten de was te doen en toen ze me zagen zette ik een onschuldig gezicht op en zei dat ik Thai was en het volkslied kon zingen. Dus mij werd niks gevraagd.'

Na overal gewerkt te hebben besluit New terug te gaan naar Ranong. 'Ik denk dat het beter is thuis te wonen en visser te zijn. Maar omdat ik geen Thaise ID kaart heb kan ik geen diploma halen voor stuurman. Mijn boot staat op mijn ooms naam. Als ze streng gaan controleren dan is het voorbij voor mij.'

'Nu met Covid-19 hebben vissers het zwaar. De prijs voor garnalen en vissen is nu laag. Niemand koopt wat. Zelfs mensen die een Thaise ID kaart hebben en het steunpakket hebben gehad klagen dat het slecht gaat. Ik maakte een grapje: waarom zitten jullie in de stress? Ik heb helemaal niks gehad en leef toch nog?

'Maar kreeg een brok in mijn keel. Ik ben echt gepikeerd dat ik geen Thaise ID kaart heb. Had ik er wel een dan zou ik ook hulp hebben gehad. Ik denk steeds na waarom in niks heb.'

'Op 7 juni kwamen ze van de gemeente om rijst uit te delen, eieren, bakolie en vis in blik voor ieder huishouden om de pijn door Covid-19 te verzachten. Ik kreeg niks. Mijn oom, die als eigenaar van mijn huis staat geregistreerd, moest voor mij tekenen. Dit huis is gebouwd met geld van mijn moeder en van familieleden. Ik woon er in maar kan geen eigenaar zijn.'

Inmiddels hebben alle familieleden van New, inclusief zijn ooms die broers zijn van zijn moeder, en een halfzuster van een andere vader, de Thaise nationaliteit. Maar New nog niet.

'Ik heb veel meegemaakt. Het was moeilijk. Ik wil niet dat mijn kind dit lot treft. Ik moet mijn gevoelens van boosheid wegdrukken. Vorig jaar heb ik een verzoek ingediend mijn gegevens te wijzigen in de hoop dan eindelijk de Thaise nationaliteit te kunnen aanvragen. Ik heb geen idee wanneer ze me oproepen. De officier zegt dat er 100 tot 200 mensen voor mij zijn. Nu is er ook nog Covid-19. En misschien spelen er straks nog wel extra vragen.

'Mijn leven speelt zich af op een zandweggetje dat een asfaltweg moet worden. Een zandweg met bobbels, plassen en modder in de regentijd en met stof daarna. Als je daar valt krijg je blauwe plekken en krassen op je lijf. De Thaise ID kaart kan mijn leven een upgrade geven zodat ik vooruit kan net als ieder ander.'


Bron: https://you-me-we-us.com/story/broaden-border

Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. De tekst is ingekort. Een deel is uit het artikel 'Cartographic Displacement' uit de Thaise pers in 2006.

Auteur: Mevrouw Wipawadee Panyangnoi

Doctor internationaal ontwikkelingswerk. Dook diep in de grensgemeenschappen nabij Ranong. Haar ontmoeting met 'New' en met anderen riep vragen op over het begrip van de staat Thailand voor de mensen in grensgebieden. De nationalistische politiek heeft de verschillen duidelijk gemaakt tussen mensen aan weerszijden van de grens met Myanmar met als gevolg dat mensen geboren in het ouderlijk huis nu stateloos zijn. Hele generaties knokken om toegang tot basale rechten in Thailand zonder te weten wanneer dit gevecht eens zal eindigen.

Foto's: Mevrouw Sarayut Kulrach, onderzoeker aan de Chulalongkorn Universiteit, Bangkok.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#26 Bericht door erik-kuijpers » zaterdag 26 februari 2022, 16:49

You-Me-We-Us. 'Wij weven de regenboog'

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 27 gaat over Sgaw Karen in Mae Hong Son. Over het weven van textiel in de kleuren van de regenboog, over oude technieken, over de kracht van vrouwen en over de gelijkheid van seksen.

Dorp Mae Sam Laep ligt in het district Sop Moei in de Mae Hong Son provincie. De gemeenschap bestaat uit inheemse groepen zoals de Tai Yai, Karen en enkele moslims. Het dorp ligt aan de grens van Thailand met Myanmar, de Kayin/Karen staat, waar gewapende conflicten tussen de Karen en het Myanmarese leger hebben geleid tot gevluchte mensen.

Omdat Thailand deze inheemse mensen niet als burgers erkent hebben ze geen recht op bescherming door wettelijke bepalingen. Mensenrechten zijn geschonden zoals, bijvoorbeeld, recht op grond, recht op wonen in de wouden en toegang tot voorzieningen. Erger nog, het dorp werd tot nationaal park verklaard en daardoor werden bewoners gedwongen hun huizen te bouwen in gebieden die kwetsbaar zijn voor overstroming, aardverschuiving en bosbrand.

Enkele mensen hebben helemaal geen nationaliteit en dat beperkt hun mogelijkheid te reizen, een baan of een opleiding te zoeken en ondernemerschap. Het resultaat: de bewoners van Baan Mae Sam Laep zijn straatarm. Vrouwen en de LGBTIQ-jeugd ervaren sekse-gerelateerd geweld. En Covid-19 heeft dit alleen maar verergerd.

Maar nu kunnen de dames weven

Mevrouw Chermapo (28): 'Ik ben trots. Ik kan het zelf niet geloven dat ík deze mooie Karen regenboog producten kan weven. Van weven word ik blij. Iedere keer als ik zit te weven komen mijn kinderen naar mij kijken. Het is een kans om hen te onderwijzen en met ze te praten. Daarnaast, nu ik heel actief aan het weven ben en de enige kostwinner word in de familie kan mijn man, die ook stateloos is en geen werk heeft, helpen met het huishouden. Ik kan zo meer tijd besteden aan het weven.'

Mevrouw Aeveena (27): 'Ik ben stateloos en kon geen werk vinden. Ik zat dag in dag uit thuis en zorgde voor mijn kind. Mijn grootste zorg was hoe aan geld te komen voor voedsel en om iets lekkers voor mijn kind te kopen. Maar nadat ik training kreeg en deel werd van de 'Indigenous Youth for Sustainable Development' en het 'Karen Rainbow Textile Social Enterprise Project' heb ik vaardigheden opgedaan en heb ik kennis, hoop en moed, én inkomen.

Ik kan wat lekkers voor mijn kind kopen en andere dingen die ik wil. Heb het eerste paar mooie schoenen voor mijzelf. Ik begin me zinvol en waardevol te voelen. Mijn man helpt met het huishouden terwijl ik zit te weven. Meer nog, hij ondersteunt me actief om nog meer te leren en volledig mee te doen met het project.'

Tenslotte mevrouw Portu (39): 'Ik kon nooit studeren want sinds ik kind was moest ik vluchten voor oorlog. Zelfs nu, nu ik ouder ben, is die oorlog nog niet voorbij. Door de oorlog leven veel mensen in het dorp in angst maar hij heeft ook onze weefkennis en cultuur om zeep gebracht. Zelfs mijn moeder heeft die kennis niet meer.

Maar sinds ik mee doe met de 'Indigenous Youth for Sustainable Development' en het 'Karen Rainbow Textile Social Enterprise Project', waar de vrouwen uit het dorp elkaar helpen de weeftechniek aan te leren, kan ik weven en heb ik een inkomen om mijn familie te steunen. Ik heb geld om schoenen voor school te kopen voor mijn kind. En, veel belangrijker, ik heb geld en een baan. Dat helpt als mijn man en ik samen beslissingen moeten nemen.'

De doelstellingen

Het project is bedoeld om de armoede op te lossen op een gezamenlijke en milieuvriendelijke manier met de nadruk op het mondig maken van stateloze inheemse vrouwen en de LGBTIQ-jeugd opdat:

1. Zij begrip en kennis opdoen over mensenrechten, gelijke rechten voor de seksen en sekse-gelijkheid,
2. Zij het Karen rainbow woven textiles project kunnen leiden en daar vaardigheden en kennis voor hebben en tevens eigenaar zijn, en
3. Dat zij kennis en vakmanschap kunnen ontwikkelen om de Karen rainbow textiles te weven en dat als voortzetting van de oude, inheemse Karen cultuur.

Als dat allemaal lukt verhoogt de Karen rainbow woven textiles business niet alleen status en inkomen van vrouwen, maar lost het ook de armoede en sekse-ongelijkheid op van stateloze inheemse vrouwen en de LGBTIQ-jeugd.

Bron: zie verderop.

Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. De tekst is ingekort.

Auteurs en aan het weefgetouw: Aeveena & Portu & Chermapo
van de organisatie Indigenous Youth for Sustainable Development (OY4SD). Ook namens 'The Karen Rainbow Textile Social Enterprise', een onderneming om armoede aan te pakken op een gezamenlijke en verantwoorde manier door de LGBTIQ-jeugd en stateloze inheemse vrouwen.

Foto's van hun werk treft u hier aan: https://you-me-we-us.com/story/the-kare ... w-textiles

De attente lezer heeft opgemerkt dat nummer 26 is overgeslagen. Die gaat over de integratie van de Thaise taal in een gebied dat Khmerdialecten spreekt. De tekst is erg lang dus voor dat artikel verwijs ik u naar deze link: https://you-me-we-us.com/story/the-memo ... hmer-roots

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#27 Bericht door erik-kuijpers » dinsdag 01 maart 2022, 10:03

You-Me-We-Us. 'Leven en dood naast een loodmijn'

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 28 over Pwo Karen in Klity Creek in Kanchanaburi. Over loodvergiftiging, juridische procedures en het eindeloos wachten op een schoonmaakactie.

Het verhaal van de mensen in Klity Creek (ห้วย คลิตี้) in de provincie Kanchanaburi van wie het bloed vergiftigd werd door een loodmijn; de geschiedenis van mislukte pogingen het gif op te ruimen en de kreek schoon te maken, en het gevecht van de gemeenschap voor gerechtigheid.


Zolang er mensen wonen nabij de Klity Creek was de kreek de enige waterbron. De ouderen in het dorp zeiden het zo: 'Als er water is dan is er leven. Geen water betekent geen leven.' De bewoners gebruikten het water van de kreek niet alleen om te drinken en te koken maar ook voor landbouw en persoonlijke verzorging.

Het gevarieerde dierlijk leven in de kreek, met vis en schaaldieren, was een bron voor hun voedsel. Voor de kinderen een bron van vermaak. Het leven in het dorp was zo vervlochten met de kreek dat de kreek gerust het levenswater en de ziel van de gemeenschap genoemd mocht worden.

De loodmijn

Maar hun waterbron werd een dodelijke ramp. In 1967 begon de Lead Concentrates Company Ltd een loodmijn, slechts 12 km noordelijk van de kreek, en het loodafval werd gedumpt in het water zonder filters of behandeling. Verontwaardigd verenigden de bewoners van de Klity Creek zich om te knokken tegen dit onrecht en dat doen ze vandaag de dag nog steeds.

De dodelijke gevolgen van loodvergiftiging

In 1972 zagen de bewoners dat het water in de kreek langzaam troebel en rood werd; er hing ook stank. Wat ook verontrustte was het grote aantal dode vissen dat boven kwam drijven en niet lang daarna werden de bewoners ziek. Velen kregen hoofdpijn, duizeligheid, maagklachten, een doof gevoel en zwelling in de ledematen en vermoeidheid.

Behandeling met traditionele medicijnen hadden geen resultaat en de gemeenschap werd ernstig verontrust. Voor enkelen was de ziekte dodelijk. Nog erger was dat de toen geboren kinderen afwijkingen vertoonden zoals een waterhoofd, afwijkingen aan de ledematen, oogklachten en polydactylie (meer dan vijf vingers of tenen aan hand of voet). Miskramen en sterfte onder jonge kinderen namen toe.

Bij een in 2015 overleden man werd in zijn bloed een hoeveelheid van 41 mg/dL lood aangetroffen; dit is een concentratie vele malen hoger dan de veilige hoeveelheid.

De Jo-familie en loodvergiftiging

Het artikel gaat uitgebreid in op de medische ellende die twee kinderen en een neefje van de overleden man hebben ervaren. Er is voor gekozen dit niet in deze bewerking op te nemen.

Een traditionele leefwijze verstoord

De Klity gemeenschap bestaat uit Karenmensen die al generaties wonen in de Thung Yai Naresuan heuvels in de provincie Kanchanaburi. Hun manier van leven is afhankelijk van wat de rijke natuur hen biedt. Nog niet zo lang geleden had geld geen betekenis in de Klity regio; men had slechts mes, schoffel en schep nodig.

Door het traditionele Karen systeem van wisselbouw op de akkers kon men rijst verbouwen, fruit en groente. Men leefde er eenvoudig en hun tradities werden doorgegeven aan volgende generaties en dat hield de gemeenschap intact.

Maar hun leven werd op zijn kop gezet toen het water roodbruin werd en ging stinken. Toen er geen vis meer te vangen was in het water werd de gemeenschap voor voedsel afhankelijk van kooplui. Nadat mensen ziek werden door vergiftiging bleek de gang naar het staatsziekenhuis moeilijk en zwaar. Dat kostte dikwijls een hele dag omdat er geen auto's konden komen. De zieken moesten twee uur op een tractor, dan vijftig kilometer op zandpaden en daarna nog eens twee uur op verharde wegen.

Door al deze zaken ontstond de behoefte aan geld om te kunnen handelen. Voor voeding, transport, medische zorg. Veel mensen werden gedwongen de wisselbouw te verlaten en over te stappen op 'monocultuur' zoals de verbouw van maïs en cassave (maniok).
Jaar na jaar werden duizenden tonnen maïs van de Klity regio verkocht voor de productie van diervoeder voor varkens, gevogelte en visvoer.

Gif in de voedselketen

Een welzijnswerker: 'Nu de grond in de Klity regio extreem is verontreinigd met lood zal de maïs die hier groeit en gebruikt is voor diervoeders ongetwijfeld ook lood bevatten. Dit lood komt dan ook verderop in de voedselketen voor en zal worden geconsumeerd en verkocht in restaurant, markt en winkelcentra. Dat zal worden verergerd als het water van de kreek gebruikt is voor irrigatie.'

'Wat ook zorgen baart is dat de kreek uitmondt in het Srinagarin bekken en het water tenslotte terechtkomt in de Mae Klong rivier en het Maha Sawat kanaal en dat water wordt gebruikt in Thonburi, een druk bevolkt deel van Bangkok. Tenslotte komt het water in de Golf van Thailand waar het hele land gebruik van maakt. Het gevaar van lood treft dus niet alleen de Klitykreek maar een veel groter deel van de bevolking.'

De rechter

De 'Administrative Court' en de 'Civil Court' hebben geoordeeld dat zowel de Staat als de loodbedrijven verantwoordelijk zijn voor het herstel van de kreek en de omgeving. Maar er zijn nu twintig jaar voorbij en er is geen actie ondernomen. Men stelt de vraag of recht dat je niet krijgt niet gelijk is aan onrecht?

De volwassenen maken zich ernstig zorgen voor hun kroost. Tot de dag van vandaag zijn de loodgehaltes in het bloed van de kinderen veel hoger dan medisch verantwoord is en de cijfers nemen van jaar tot jaar toe. Hoeveel generaties moeten nog lijden voordat de mensen aan de macht hun verantwoordelijkheid nemen en alle lood verwijderen?

Bron: zie hierna. Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. De tekst is sterk ingekort.

Voor foto's van de leefomgeving en het verhaal van de Jo-familie: https://you-me-we-us.com/story/living-w ... lity-creek

Auteur: Thamakrit Thongfa, een Pwo Karen wonend in Kanchanaburi.

'Ik zet me altijd in voor de leefomgeving voor de gemeenschap hier, voor de minderheden en de autochtone bevolking. Mijn droom is dat al deze mensen, en de planeet, beschermd worden door correcte wetgeving en procedures die desnoods worden afgedwongen en dat alles zonder discriminatie want ik vind dat alle mensen gelijkwaardig zijn.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#28 Bericht door erik-kuijpers » donderdag 03 maart 2022, 10:35

You-Me-We-Us. 'Apetrots dat ik tweetalig leraar ben'

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 29 speelt in de Ban Ja Tee (บ้านจะตี) dorpsschool, tambon Thuht Thai (เทอดไทย), Mae Fa Luang, Chiang Rai.

Het verhaal van een Akha man die een belangrijke rol speelt bij het promoten van onderwijs voor hilltribe-kinderen. Hij helpt kinderen bij de gang naar school en geeft vertrouwen in het leren communiceren in de Thaise taal opdat zij betere toegang krijgen tot vervolgonderwijs.


Hier volgt zijn verhaal.

Ik ben Chaiyod Murlae, bijnaam Yok. Ben 25 jaar oud en een Akha die woont in Ban Ja Tee (Baan Tja Ti). Daar werk ik als 'Bilingual Teacher' (BT), tweetalig leraar aan de Ban Ja Tee school.

Voordat ik BT werd was ik een gewone Akha jongen die goed leerde op school met de hoop op zekere dag een respectabel ambtenaar te worden. Dus ging ik op voor de studies volksgezondheid en rechten aan de universiteit van Phayao. Maar helaas, ik had geen geld voor die studies. Ik berustte in mijn lot en omdat het leven verder ging ben ik aan het werk gegaan.

Ik heb veel baantjes gehad. In de bouw, als bezorger en in fabrieken. Na een jaar ging ik terug naar mijn dorp om mijn familie te bezoeken. Daar hoorde ik van de problemen die kinderen ondervinden op school.

Het grootste euvel was dat ze niet in de Thaise taal konden communiceren en daarom wilden ze niet naar school. Daarop heb ik uitgezocht hoe ik de kinderen van etnische groeperingen in mijn dorp kon helpen. Ik heb de problemen besproken met de schooldirectie en met een leraar en kreeg een baan als toezichthouder op de jongensslaapzaal.

Na een jaar hoorde ik dat Good Neighbors (Thailand) Foundation een baan aanbood op die school. Omdat ik al belangstelling had voor dit soort werk aarzelde ik niet te solliciteren voor een baan in 'mijn' dorp. En sinds die dag ben ik steeds leerlingen aan het helpen met allerlei problemen.

Een van de kernproblemen bij de schoolopleiding is het gebrek aan vertrouwen om Thais te spreken met de leraren en het onvermogen te verstaan wat de leraar vertelt. De meeste kinderen zijn te verlegen om te praten omdat ze denken dat ze niet goed Thais spreken.

Nu ik BT ben heb ik de kans om tussenpersoon, tolk, te zijn tussen de gemeenschap en de school. In het dorp leven Akha en Lahu waarvan de meesten niet kunnen praten met de leraren; maar ik, een Akha, spreek ook Lahu. Dus als er problemen zijn kan ik die zowel met de ouders als met de school bespreken.

Er is vooruitgang

En het gaat vooruit! Ik zie dat het beter gaat. Een voorbeeld. De kinderen die hun leraren niet konden verstaan en begrijpen kunnen dat nu wel omdat de BT hen helpt in de klas. En ook de ouders hebben er vertrouwen in. Daarom ben ik graag een BT.

Nu kan ik kinderen helpen met toegang tot het onderwijs en help ik de communicatie tussen school en gemeenschap. Dit moedigt ook de ouders aan meer betrokken te zijn bij de resultaten van hun kinderen. Met de geweldige hulp van Good Neighbors (Thailand) Foundation kan ik mijn uiterste best doen als BT om school, ouders en kinderen te helpen.

Bron: Zie hieronder. Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.

Voor foto's van auteur en schoolkinderen: https://you-me-we-us.com/story/my-pride ... al-teacher

Good Neighbors (Thailand) Foundation is een ngo die mensenrechten bepleit. Het aanstellen van BT-ers en kennisopbouw is een van de projecten om de minderheden in Chiang Rai te ondersteunen.

Auteur: Chaiyod Merlae. Een Akha BT-er die woont in Chiang Rai en werkt in de Ban Ja Tee school om de opleiding van kinderen te verbeteren en de hoognodige wijzigingen aan te brengen in afgelegen scholen.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#29 Bericht door erik-kuijpers » zaterdag 05 maart 2022, 08:52

You-Me-We-Us. 'Ons Kin Wo nieuwjaarsfestival'

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 30. Een verhaal over de nieuwjaarsviering bij de Lahu in Huay Lu Luang, Muang, Chiang Rai.

Het Lahu Kin Wo nieuwjaarsfestival zoals het beleefd wordt door de Lahu zelf. Vanuit hun oogpunt en met hun aanpassingen van deze traditie. Maar ook met deze veranderingen blijven de identiteit en de kernwaarden van de Lahu ongewijzigd.


De auteur vertelt.

Volgens onze geschiedenis bestaat het Lahu volk al tenminste 4.500 jaar. Ons thuisland was Tibet en het zuidwesten van het huidige China; daarna migreerden wij eerst naar het zuiden van China, later naar Myanmar en Thailand.

Een groep migreerde in 1840 naar Chiang Tung in Myanmar (thans Keng Tung, Kyaing Tong, Shan State, nabij de gouden driehoek), en een groep verhuisde rond 1880 naar noordelijk Thailand en vestigde zich in de regio Fang, Chiang Mai.

Nu wonen ongeveer 150.000 Lahu in meer dan 800 dorpen langs de Thailand/Myanmar grens in het noorden. Ikzelf ben een Lahu uit het dorp Huay Lu Luang, Muang, Chiang Rai.

Laat ik beginnen met onze manier van leven. Al eeuwen doen wij aan landbouw en aan het eren van onze stamvaders onder leiding van de 'tobo', onze geestelijk leider. (De tobo is de lokale sjamaan, de medicijnman). Wij houden ons strikt aan onze regels en respecteren de leer van de ouderen. Het doorgeven van gewoontes en rites is belangrijk voor ons. En wij houden er een bijzonder festival op na: het Kin Wo nieuwjaarsfestival.

Het Kin Wo festival

Dit festival, in Lahu taal 'Koh Ja Wae', is de nieuwjaarsviering van de Lahu. In mijn dorp is iedereen christen en dus baseren we de datum op de gregoriaanse kalender, in januari en op een dag door de bewoners bepaald.

Wij vieren tenminste tien dagen maar niet op zondag. En bij iedere dag horen andere rites en bezigheden. Als voorbeeld, dag 1 gaan we naar de kerk om god te danken. Dag 2 geven wij warm water en 'Kao Pu' (zwarte kleefrijst gemengd met sesamzaad) om de ouderen te eren. Op andere dagen hebben wij allemaal traditionele kleren aan voor de 'Ja Ku' dans in het veld.

Daarna zijn er spellen zoals 'saba' met ronde, houten schijven, voetbal en zo meer. Alleen rites die met het animisme te maken hebben doen we niet meer want wij zijn nu christen.

Leven als Lahu is een leven in eendracht

Als een echte Lahu opgegroeid in het Lahu dorp heb ik de Lahu cultuur en tradities van jongs af aan opgeslorpt. Ik weet nog goed hoe blij en opgewonden ik was als het Kin Wo festival er aan kwam. Het betekende voor ons naar de stad gaan en nieuwe kleren kopen. Dat hield ook in dat wij eens per jaar de grote stad konden bekijken.

Door het festival ben ik gegroeid in mijn trots en liefde voor mijn afkomst. Het Lahu leven staat bol van onvoorwaardelijke liefde en eendracht. De herinneringen aan Kin Wo staan in mijn hart gebrand.

Van de in Thailand levende Lahu heeft bijna 95% nu de Thaise nationaliteit. Daarom hebben wij nu gelijke rechten en vrijheid als ieder ander. We kunnen studeren en solliciteren voor goeie banen.

Bron: zie hierna. Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. Het artikel is ingekort.

Voor foto's van het feest en de auteur: https://you-me-we-us.com/story/our-kin-wo-festival

Auteur: Somporn Chanoo. Een Lahu man geboren in het dorp die werkt op de Pha Kwang Wittaya school en hij helpt leerlingen in het Thais te communiceren.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#30 Bericht door erik-kuijpers » dinsdag 08 maart 2022, 10:31

You-Me-We-Us. 'Wij willen geen privileges, wel het recht om zelf te beslissen'

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 31. Het lijkt er op dat de Thaise overheid af wil van endemische groeperingen die in de bossen wonen, daar kleinschalig wisselbouw op kleine akkers toepassen en leven in harmonie met de natuur.

Nieuwe wetten voor het gebruik van de natuur zijn een sta-in-de-weg voor deze groepen; zij zouden de bossen vernielen.... Een pleidooi voor het behoud van eeuwenoude landbouwmethodes.

Omdat de roep om rechten voor endemische groepen in de Thaise samenleving vaak wordt gezien als een eis voor privileges hoopt dit artikel je de waarheid te vertellen. Het betreft onder meer de Lisu minderheid regio Chiang Mai.


'Onze identiteit en ons leven in stamverband zijn meer dan wat kostuums en dansen. Wat voor ons het zwaarste weegt is onze afwijkende identiteit en onze hechte verbinding met de natuur. Voordat ons leven in de bossen in de vergetelheid raakt roepen we de regering op om onze wijze van leven te beschermen. Alleen dat zal ons in staat stellen in ons huidige woongebied te blijven.'

De heer Sakda Saemi, secretaris van de 'Council of Indigenous Peoples in Thailand' (CIPT) licht het plan toe van de gezamenlijke endemische groepen in Thailand om een wetsvoorstel in te dienen met als doel het promoten en beschermen van de rechten van inheemse volkeren. Het wetsvoorstel was al eens ingediend bij de wetgevende vergadering na de laatste staatsgreep, maar is daar genegeerd.

Na het aantreden van de huidige regering zijn ruim 13.000 handtekeningen verzameld met het doel het wetsvoorstel in te dienen bij de voorzitter van de Thaise Tweede Kamer. Dat laatste is gebeurd op 7 april 2021. Het doel is dat de regering formeel het bestaan erkent van inheemse volkeren in Thailand.

De heer Sakda zegt het aldus. 'Op de eerste plaats willen wij de officiële erkenning van ons bestaan, onze manier van leven en onze unieke middelen van bestaan. Daarom vinden wij het noodzakelijk dat onze rechten middels een wet worden beschermd en wij daardoor voor onszelf kunnen zorgen.' Maar voor groepen mensen is de roep om 'zelfbestuur' een eis voor privileges, voor bijzondere rechten, die verder gaan dan voor de Thaise meerderheid.

De beperkingen aan hen opgelegd

Vanuit het oogpunt dat je kwetsbare groepen (als kinderen, vrouwen, ouderen en mensen die bijzondere zorg nodig hebben) moet beschermen zul je richtlijnen moeten hebben voor hun specifieke behoeften. Inheemse gemeenschappen in Thailand moeten gezien worden als middel om die specifieke behoeften aan te bieden; in dit kader vooral het in harmonie samenleven met de natuur.

Maar in werkelijkheid heeft de overheid alle gebieden in gebruik bij inheemse groepen tot beschermd natuurgebied verklaard waardoor ze die gebieden niet meer kunnen gebruiken voor hun voedselvoorziening en om in te leven. De toestand van inheemse groepen is verslechterd door het rigoureus van toepassing verklaren, in alle nationale boswetten, van het landelijke landbouwsysteem. En dat wijkt totaal af van het systeem, waaronder wisselbouw, van de inheemse groepen.

Om de problemen van inheemse groepen die in bossen leven te verduidelijken zegt de heer Sakda: 'Volgens de 'park law' moeten gebouwen, schuren, akkerland of de aanplant zichtbaar zijn. Daarnaast moeten het 'intercroppen' (*), het rijstveld en de waterbronnen zichtbaar zijn maar dat zijn juist de technieken die de inheemse groepen niet toepassen; zij doen uitsluitend aan 'crop rotation', wisselbouw. Wij hebben geen schuren, geen rijstvelden, geen bronnen en doen niet aan intercropping.'

'Wij erkennen dat de gezamenlijke dialoog (met de overheid) een uitdaging is als gevolg van de wetten die de overheid wenst na te leven. En toch moeten we eerst die overheid vragen ons bestaan te erkennen. Wij moeten ze zien te overtuigen dat wij, ook al werken wij anders, Thais zijn die in Thailand wonen.'

'Wij worden gezien als een probleem en als vernielers van het woud en dat terwijl de overheid landbouwtechnieken voorschrijft die ontbossing in de hand werken; dat is in tegenstelling tot onze stijl volgens onze oude gewoontes. Ze zien ons ook als drugdealers als een uitvloeisel van hun grenscontroles en toegangsregels.'

'Alhoewel wij, de inheemse groepen, worden gezien als ondeskundig om onze ontwikkeling zelf te begeleiden, willen wij niet volkomen afhankelijk zijn en gebrandmerkt worden als afhankelijk van liefdadigheid. Wij roepen om een vorm van zelfbestuur en interne controle zoals de federatie van industrieën en de gezamenlijke kamers van koophandel hebben.'

'In dezelfde geest kan een Raad voor Inheemse Groepen worden opgericht voor het behoeden van onze families, onze gemeenschappen en onze manier van leven.' sluit de heer Sakda zijn relaas.


(*) Intercropping; zie https://wikipedikia.org/nl/what-are-the ... pping/?amp

Bron: https://you-me-we-us.com/story/Indigeno ... les-rights
Bewerking door Erik Kuijpers. Het artikel is ingekort.

Auteurs: Medewerkers van het Indigenous Media Network en de heer Sataporn Pongpipatwattana. Dit is een onafhankelijk rapport tot stand gekomen met geld van de E.U.

Plaats reactie

Terug naar “Cultuur”