You-Me-We-Us over inheemse mensen

Informatie over cultuur en gebruiken.
Moderators: Chang, Patriot, Broom

Moderator: Loempia

Plaats reactie
Bericht
Auteur
Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#31 Bericht door erik-kuijpers » vrijdag 11 maart 2022, 11:06

You-Me-We-Us. Covid-19. In iedere crisis zijn kwetsbare mensen de dupe. Die groep wordt het eerst geraakt.

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 32. Over de invloed van Covid-19 op minderheden in Thailand zoals de Tai Yai en de Sea Gypsy.

'Als een boot lek slaat gaan de niet noodzakelijke dingen het eerst overboord. Wij, etnische minderheden, horen altijd tot die niet noodzakelijke dingen.'


'Ze zeiden dat niemand achter zou blijven maar wij hebben altijd gevoeld dat we afgedankt worden. Evenzo met deze Covid-19 pandemie; de mensen die niets voorstellen in deze lek geslagen boot worden in de steek gelaten. En wij vereenzelvigen ons altijd met deze genegeerde mensen. Wij worden achtergelaten om te sterven.'

De heer Witawas Thepsong maakt deel uit van de 'chao lee' (*) en dat zijn inheemse groepen die leven van visvangst. Hij is coördinator van The People of Chao Lee en ook vice-president van The Indigenous Tribal Council in Southern Thailand en heeft grote kennis van de veranderlijkheid van de zee.

Op vandaag zet de Covidcrisis Thailand voor problemen, te vergelijken met een kapotte boot die dreigt te zinken. Een kleine groep passagiers, uitgerekend de etnische minderheid en de inheemse groepen, lopen het risico overboord te worden gezet.

De gezondheidscrisis gevolgd door de economische aardverschuiving veroorzaken samen de problemen. Dit omvat sociaal-economische en politieke kwesties zoals het niet meer mogen leven van de natuur (zie bijdrage 31 hier), het niet hebben van identiteitspapieren en het niet vloeiend beheersen van de Thaise taal. Het resultaat is dat etnische en inheemse groeperingen geen adequate hulp krijgen van overheidsorganen. Dat brengt hen een hoger risico en ze zijn kwetsbaarder dan andere groepen in deze moeilijke tijden.

Verlies van bestaande rechten en geen toegang tot andere.

Zuidelijk Thailand heeft een etnische minderheid van pakweg 16.000 mensen verdeeld over vijf groepen. Dat zijn de Moken, Moglen, Urak Lawoi, Mani en Orang Asli. De drie eerstgenoemde groepen noemen zich 'chao lee' vanwege hun band met de zee. De andere groepen leven in de bossen aan de Andamaanse kust.

Het toerisme neemt toe in wat men wel noemt 'het paradijs van het zuiden' en dat jaagt de grondprijzen op. Als gevolg daarvan hebben projectontwikkelaars grond ingepikt waar inheemse mensen wonen met het doel er nationale parken en attracties van te maken. Zelfs na de beslissing van het kabinet, een tiental jaren geleden, om de manier van leven van de 'chao lee' weer nieuw leven in te blazen door toe te staan dat hun eigen grond en het nationale park elkaar deels overlappen, verbiedt de regering nog steeds de 'chao lee' daar te vissen.

'De natuurgebieden zijn van onze broers en zussen afgepikt. Velen hebben onze manier van leven gewijzigd om het ecotoerisme te promoten en we beschouwden dat als een erg betrouwbare bron van inkomen. De komst van Covid-19 maakte daar een einde aan. Covid-19 drukt zwaar op ons en pakt ons familie-inkomen af' zo vertelt een jongeman van de 'chao lee' gemeenschap.

Ondanks de 'Phuket Sandbox' en het vaccineren van de 'chao lee' bevolking in de provincie Phuket om het toerisme te stimuleren faalt het herstelplan in het bieden van inkomenssteun en dat betekent dat deze minderheden spaargeld moeten aanspreken om door de crisis te komen.

De Mani

De inheemse gemeenschap het hardst getroffen door de afname van het toerisme door Covid-19 is de Mani stam. Veel van hen hadden een baan gevonden en leefden niet meer van de vruchten van het bos. Ze namen deel aan het toerisme of deden ander werk zoals het klimmen in bomen, het plukken van petehbonen (in Thailand sato, สะตอ) en het tappen van rubber. Door Covid raakten ze zonder werk.

De heer Witawas benadrukte 'Het recht te leven van de natuur is verloren geraakt onder de 'chao lee' groeperingen. Maar nieuwe rechten onder de heersende wetgeving, zoals de identiteitskaart, zijn nog onzeker. Bijna 2.000 mensen in de vijf gemeenschappen hebben nog steeds geen ID-kaart en zijn daardoor afgesneden van de Covid-hulpprogramma's.

Stateloosheid en geen ID-kaart: tussen twee vuren

De Shan is een inheems volk dat je in Thailand vindt zowel op het land als in de steden waaronder Bangkok en Chiang Mai. Dit zijn zowel in Thailand geboren Shan al sinds de tijd van hun voorouders, als Shan migranten uit buurlanden.

Zij ondervinden grote problemen door reis- en andere beperkingen in het kader van Covid-19 als ook door de wetgeving. Wat het laatste betreft, er is verschil tussen wet en praktijk met name waar het hun recht om te reizen betreft: dat mogen ze maar het wordt hen in de praktijk niet toegestaan.

Geen stempel? Dan geen minimumloon...

Deze reisbeperkingen hebben tot gevolg dat gastarbeiders waarvan de vergunning afgelopen is die niet kunnen verlengen of vernieuwen. Ze worden gedwongen illegaal te worden. En zodra er een probleem is met hun papieren verlagen werkgevers zonder overleg hun salaris. In het algemeen is het minimumloon 300 baht per dag maar zij krijgen slechts 150 baht. De arbeiders hebben dan geen keus; om te overleven moeten ze werk hebben.

Ook de toegang tot vaccins kan beperkt zijn als je niet het juiste plastic kaartje kunt laten zien. Mensen die nog in de procedure zitten krijgen een tijdelijke ID-kaart waarop geen vaccin gekregen kan worden.

Maar de overheid helpt toch? Of niet?

Ja, maar de overheid bereikte slechts 10 procent van de doelgroepen in dit artikel. Tussen maart en juli 2020 kreeg slechts 10 procent van de etnische minderheid steun. Van de kwetsbare groepen (oudere volwassenen, mensen met bijzondere noden en kinderen onder 6 in arme gezinnen) heeft maar 5,6 procent geldelijke steun gekregen.

Mensen in de landbouw en de visserij, de grootste groep, werden in slechts 10 procent van de gevallen bereikt. En mensen die hun stukje grond niet tijdig hebben geregistreerd zijn hun rechten verloren in het kader van de nieuwe bos-wetgeving. Tenslotte speelt de gebrekkige levering van elektriciteit in afgelegen gebieden een rol.

En de oplossing?

Zou Thailand een boot zijn, zo zeggen de 'chao lee', dan zou er een gevaarlijk groot gat in zitten. 'Hoe moeten wij dan overleven? Moeten we dan maar mensen opofferen? Wij kunnen doen wat de kapitein zegt, maar we kunnen ook elkaar gaan helpen.'

De 'chao lee', de Shan (Tai Yai) en andere minderheidsgroepen beginnen oplossingen te ontdekken. Een van de ideeën is een eigen Covidplan ontwikkelen met eigen quarantaineplaatsen en eigen voedselvoorraden om de situatie het hoofd te bieden.

De inheemse groepen vinden dat hun eigen netwerken sterk genoeg zijn om te verbinden ondanks de verschillen in spreektaal. Maar de overheid moet er wel achter staan door de macht te decentraliseren en de lokale autoriteiten ruimte te geven hun plannen te verwezenlijken. De weg naar voren moet van de basis af komen.

(*) In Thais ชาวเล; zeebewoner=ชาวทะเล chao-thalee, chao=burger, inwoner, thalee=zee

Bron: https://you-me-we-us.com/story/vulnerab ... -situation Bewerking door Erik Kuijpers. Het artikel is ingekort.

Auteurs: Indigenous Media Network (IMN) en journaliste mevrouw Nicha Wachpanich. IMN is opgericht om de stem van inheemse volkeren in Thailand te laten horen. Dit is een onafhankelijk rapport tot stand gekomen met geld van de E.U.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#32 Bericht door erik-kuijpers » zaterdag 12 maart 2022, 15:03

You-Me-We-Us. Ik besta, maar ben geen deel van de Thaise gemeenschap

Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 33. De S'gaw Karen. Over Mueda Navanaad (มึดา นาวนาถ) die wilde studeren, pas na wetswijziging een ID-kaart kreeg, haar doel kon bereiken maar nog steeds merkt 'je hoort hier niet thuis'.

Zelfs na het krijgen van identiteitspapieren moeten inheemse mensen zich vernederingen laten welgevallen, zelfs van leraren. Zie de episode waarin de leraar haar een achternaam geeft die met *** wordt aangeduid, ook in de Thaise versie.


'Onze vaders leerden ons dat we de Thaise taal duidelijk moesten uitspreken en dat de Karen pepers onze tongen wat zachter zouden maken voor de juiste uitspraak. Hahaha!'

Mueda praat met een lach over haar verleden. Desondanks onthult het gebeurde de benarde toestand van schuldloos stateloze en etnische jongeren. De uitsluiting gaf haar het gevoel uitgesloten te zijn van anderen in de Thaise gemeenschap en heeft haar gemaakt tot een lid van de 'andere gemeenschap'.

Haar naam, Mueda, betekent in het Pakayo (een Karentaal) 'jongste dochter'. Zij was de jongste in een groot gezin in een Karendorp nabij de Yuam rivier in het dorp Tha Rua, Sop Moei district, Mae Hong Son. Als kleuter vond ze haar wereld veilig maar eenmaal op school veranderde dat omdat ze moest knokken voor haar rechten. Daar moest ze haar stem laten horen om als mens gezien te worden in het onderwijssysteem, in de gemeenschap en in het land.

De episodes zijn opgetekend toen ze 35 was en haar fulltime job in Bangkok had opgezegd om het onderzoek te steunen naar het 'Yuam Dam Water Diversion Project' (*).

Van een stateloos etnisch meisje zonder achternaam een activist worden tegen stateloosheid en tegen conflicten rond gebruik van land is geen gemakkelijke weg geweest. Juist daarom is Mueda geworden tot een van de sterkste 'overlevers' van de stateloze gemeenschap in Thailand waarbij ze zich van onderdrukking, misstanden en stigma's moest los vechten.

De jonge Mueda zonder achternaam

Ze groeide op in een klein Karen dorp zonder elektriciteit, school of dokterspost. Haar ouders waren boeren; haar speeltuin was het bos en de rivier. 'Samen met vader leegden we de visfuiken. De rivier maakte deel uit van ons leven en we hebben nooit echt zwemmen geleerd, we deden het gewoon....'

Het leven was eenvoudig in de gemeenschap van 20 hutten tot ze de schoolleeftijd bereikte. Van huis naar school was 45 tot 60 minuten varen en daarna twee uur lopen. Dan kwam ze in de 'Thaise' gemeenschap die ze niet kende en die haar behandelde als 'van ander volk'. Ze vertelt er over.

'Het was een systeem van naam en bijnaam, van 'name and shame', en ik werd buitenlander genoemd in de Ban Mae Ngao school. Wist ik wat dat woord inhield? En zo hinderlijk vond ik het niet want de meeste leerlingen op die school hadden geen ID-kaart. Maar ik kreeg er toch de zenuwen van want het woord werd steeds vaker en met nadruk gebruikt.

Los van dit pestgedrag op school: de politie kwam eens naar ons dorp en arresteerde iemand. Ik raakte in de war. Kon niet begrijpen dat iemand in de problemen kon komen als hij geen ID-kaart had. Later, als de politie in ons dorp kwam, deed iedereen de deuren dicht en bleef binnen, ook al klopte de politie op de deur.'

Toen Mueda in de zesde klas van het basisonderwijs (prathom) kwam wisselde ze weer van school. Het werd het 'Development Center for Children and Community Network (DCCN)'. Haar vriendjes, net als zij kansarme kinderen, zochten daar kansen op onderwijs. Daar was ze niet meer zo alleen .

Uit die tijd herinnert Mueda zich negatieve ervaringen van de onderwijsmethode. 'Op de eerste dag al vroeg de leraar mij of ik een buitenlander was. Ik dacht: wat is dat, een buitenlander? En wat is er mis mee als je een buitenlander bent? Dus ik antwoordde: Nee, ik ben geen buitenlander. Maar de leraar bleef mij ondervragen. Ben je dan een Burmees uit Myanmar? Nee, zei ik vastberaden. Ik ben niet van Myanmar, ik ben geboren en opgegroeid hier in Thailand.' 'Ben je een buitenlander?' 'Ben je een Burmees?' Deze vooringenomen vragen zijn haar herhaaldelijk gesteld.

Een studiebeurs! Of toch niet?

Mueda gaat verder over de discriminatie. 'Het ergste overkwam mij aan het eind van de zesde klas. Ik had zulke goede rapportcijfers dat ik een beurs kon krijgen. Moest papieren inleveren: huisboek, geboortebewijs, pasfoto's. Ik was opgetogen. Van die andere papieren wist ik niks af en ging met de foto's naar de DCCN. Toen zei de leraar 'Jij krijgt die beurs niet. Jij komt niet in aanmerking want je bent geen Thai!' En daarmee was het klaar...'

Zo leerde Mueda op de harde manier van de uitdaging als je stateloos bent in Thailand. Ze zag toen in hoe ontmoedigend het is etnisch en stateloos te zijn.

En toen werd ze Mueda Navanaad...

Aan het eind van het zesde jaar mocht ze op basis van de 'person Name Act 2005' een achternaam nemen. Zij werd Mueda Navanaad. 'Ik had nog nooit een familienaam en ik wilde graag zoals de anderen zijn. Een achternaam kan helpen de vooroordelen weg te nemen.'

Eenmaal terug op school genoot ze van de klank van haar nieuwe naam. Ze was vooral blij met het gevoel nu geaccepteerd te zijn. Maar de leraar maakte er grapjes over. 'Mueda, hoe kom jij nou aan een achternaam? Je bent maar een buitenlander. Je hebt daar geen recht toe. Maar ik kan je er wel een geven hoor. Wat vind je van Mueda ***?'

Mueda vervolgt. 'Mijn klasgenoten lagen in een deuk. Ik voelde me ellendig door de vernedering en de schaamte. Ik had de klas uit willen lopen maar bleef. Ik was diep vernederd. Mijn nieuwe naam werd het mikpunt voor mijn klasgenoten. Ze gingen mij Mueda *** noemen.'

Gedurende enige tijd ontstond er beroering rond haar ervaring met die leraar toen het de pers haalde tijdens Mueda's eerste jaar op de universiteit. De leraar belde haar zelfs op. 'Waarom gaf je dat interview? Je moet dat laten corrigeren. Weet je dat je mijn goede reputatie hebt bezoedeld? Ze kunnen me om jou van school wegsturen.' De leraar probeerde haar een schuldgevoel aan te praten.

Maar Mueda gaf hem van repliek. 'Leraar, wees nu eens eerlijk. Weet je nog hoe je me die dag noemde? Jij misschien niet maar ik zal het me herinneren tot ik dood ga. Weet je nog dat iedereen mij uitlachte? Gelukkig was ik sterk genoeg om me te verzetten; maar andere etnische studenten keren de school de rug toe.'

Mueda gaf aan de ontwikkelingen op de scholen te volgen en merkte dat de leraren vooruit zijn gegaan in de behandeling van minderheden.

Beroepskeuze

Ze wilde arts worden maar had nog geen Thai ID kaart en dat was een voorwaarde. Dus koos ze rechten als hoofdvak op de Payap Universiteit in Chiang Mai. Daar heeft ze met anderen campagne gevoerd over jeugdkampen voor stateloze kinderen, registratie van stateloze mensen, organisatie van de jaarlijkse Stateless Children's Day in Mae Hong Son en gaf ze hulp voor het krijgen van papieren door stateloze mensen.

En toen kwam de wetswijziging van de 2008 Nationality Act door het nieuwe artikel 23 waarbij stateloze mensen Thai national kunnen worden.

(Overgeslagen: de wijziging van die wet en haar reis naar de USA waar ze ontmoetingen had met 'Native Americans', die in het Thais อินเดียนแดง, Red Indians, worden genoemd.)

'Jij hoort hier niet thuis'

Mueda gaf in het interview ook aan dat schending van rechten plaatsvindt door de zeer geringe aanvaarding van het diepe verlangen er in Thailand bij te horen. 'Etnische mensen zijn kwetsbaar en hebben ernstige schending van hun rechten meegemaakt als ze ook nog stateloos zijn. Als die mensen de Thaise nationaliteit krijgen zijn ze dan wel officieel Thai maar worden nog steeds gezien als 'anders'.'

'Stateloze mensen worden direct buitengesloten door anderen en krijgen kwetsbare dingen te horen als 'jij hoort hier niet thuis', 'je bent niet vaderlandslievend' en 'jij bent geen Thai' en meer van dat.'

Bron: https://you-me-we-us.com/story/mueda-navanaad
Bewerking door Erik Kuijpers. Het is vanwege de lengte fors ingekort.

Auteurs: Indigenous Media Network en Orrasa Seedawruang. Dit is een onafhankelijk rapport tot stand gekomen met geld van de E.U.

(*) Over het Yuam River Dam project: https://www.thaipbsworld.com/constructi ... -approved/

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen

#33 Bericht door erik-kuijpers » dinsdag 15 maart 2022, 10:45

You-Me-We-Us. De film 'Mijn thuis worden'

In het kader van de door mij behandelde website You-Me-We-Us over de bijna 500.000 mensen in Thailand die stateloos zijn of geen volledige papierwinkel kunnen overleggen is thans de film gereed. De film heet 'Becoming home' wat ik heb vertaald in 'Mijn thuis worden'.

De film duurt 38 minuten en is in het Thais met Engelse ondertitels. Het geeft een goed beeld van waar deze mensen tegenaan lopen maar Thailand is wel op weg dit probleem definitief aan te pakken.

Dit is de link:

https://you-me-we-us.com/becoming-home

En daarmee is deze serie af. Komen er meer dan meld ik me weer.

Plaats reactie

Terug naar “Cultuur”