Over inheemse mensen en hun papieren, of beter: over het niet hebben daarvan en het Thaise beleid die wel of niet (snel) te geven. Doffe ellende.
Ik heb een website van de VN vertaald, bewerkt en geplaatst in een zeker Nederlandstalig blog. Ik plaats het ook hier om de dag maar zonder foto's; die kun je op de site zelf zien.
==
You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand
Inleiding
Ter gelegenheid van de 'International Day of the World's Indigenous People' (= 'Internationale dag van inheemse volken') is op 9 augustus 2021 een online tentoonstelling geopend. Deze online expositie gaat over de rijke variatie van etnische identiteit in Thailand.
Velen van ons kennen de Thai-Chinees, de Thai Moslim en de Lao Isaan volken maar minder bekend zijn, onder andere, de Lahu, de Bisu en de Phuan volkeren. Maar ook zij zijn indigenous: inheems. Autochtoon, endemisch, inlands.
Onder de naam You-Me-We-Us is de website gestart met informatie over de 60 groeperingen die in het koninkrijk Thailand bekend zijn. Verhalen, kaarten, een quiz, interviews, artikelen en ook video's waar je kunt lezen, kijken en vooral leren over de geschiedenis van die groepen, hun burgerstatus en rechten, hun cultuur, tradities en meer.
Later, want de expositie is nog niet af, volgt een documentaire onder de naam 'Becoming Home' waarin zes stateloze jongeren, jongeren zonder nationaliteit dus, vertellen over hun dromen en verwachtingen. Zij moeten knokken tegen in de gemeenschap levende vooroordelen en tegen het ontbreken van hun volledige status. Van deze documentaire staat een trailer hier: https://www.youtube.com/watch?v=0ymTzctTiwk
Deze online expositie is georganiseerd door het UNDP (= U.N. Development Program), het Princess Maha Chakri Sirindhorn Anthropology Centre, de Inter Mountain Peoples Education and Culture in Thailand Association en de Council of Indigenous Peoples in Thailand, met steun van de Europese Unie.
Aan de website zijn workshops vooraf gegaan. Daarin is aan mensen uit de inheemse volken geleerd hoe film en foto's te maken, en hoe gegevens grafisch weer te geven.
De International Day of the World's Indigenous Peoples valt ieder jaar op 9 augustus.
Ik heb voor een blog deze website gevolgd en van tijd tot tijd artikelen vertaald en/of samengevat. Er zijn bijdragen die alleen uit een filmpje bestaan. Kennis over inheemse volken is een goede hulp om land en bevolking te begrijpen.
Voor wie de site wil bezoeken: ga naar you-me-we-us.com, kies desgewenst eerst de taal en ga na de intro's naar 'Skip to main page' en vervolgens 'Story View'.
You-Me-We-Us over inheemse mensen
Moderator: Loempia
-
erik-kuijpers
- Volwaardig lid
- Berichten: 3377
- Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
- Locatie: In volgend leven: Frankrijk.
-
erik-kuijpers
- Volwaardig lid
- Berichten: 3377
- Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
- Locatie: In volgend leven: Frankrijk.
Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen
'We hebben vis!' Het leven van zeezigeuners
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 1 gaat over de bevolkingsgroep Urak Lawoi (อูรักลาโว้ย)
Zolang de zee blauw is, en schoon, kunnen wij overleven.
Deze bijdrage bestaat uit een filmpje. Je kunt het filmpje zien op de site zelf maar via Youtube ook hier: https://www.youtube.com/watch?v=0PKgiokXrjo
Dit is een bijdrage uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron:https://you-me-we-us.com/story/I-have-got-fish
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. De auteur is Chanwit Saiwan.
Het naschrift is als volgt.
Auteur Chanwit Saiwan, ook wel genoemd 'Tib' of 'Oom Katib' voor de kinderen van de sea gypsies. Hij werkt voor de Chumchonthai Foundation en doet ontwikkelingswerk voor de sea gypsies en voor ontheemde mensen. Hij is van Chiang Rai.
'Na de tsunami ging ik vrijwillig naar het zuiden om de Moken mensen te helpen met hun wettelijke status; zij wonen op Koh Lao, Koh Chang, Koh Phayam in Ranong Provincie, en Koh Surin in Phang Nga provincie. Tijdens mijn werk voor de sea gypsies gemeenschap (de Moken, Moklen en Urak Lawoi) moedig ik ze aan en begeleid ik ze om zich te laten horen en hun verhaal te vertellen aan de wereld.'
De Urak Lawoi
De Urak Lawoi zijn van oorsprong Maleis en zij leven in zuidelijk Thailand, op eilandjes en het kustgebied rond de Andamaanse Zee. Ze wonen verspreid op eilandjes en in kustgebieden in de provincies Satun, Phuket en Krabi.
De veel gevangen vis daar is de geelrugfuselier; een straalvinnige vis uit de familie van Caesionidae, orde baarsachtigen, die voorkomt langs de tropische kusten van de Indische Oceaan.
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 1 gaat over de bevolkingsgroep Urak Lawoi (อูรักลาโว้ย)
Zolang de zee blauw is, en schoon, kunnen wij overleven.
Deze bijdrage bestaat uit een filmpje. Je kunt het filmpje zien op de site zelf maar via Youtube ook hier: https://www.youtube.com/watch?v=0PKgiokXrjo
Dit is een bijdrage uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron:https://you-me-we-us.com/story/I-have-got-fish
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. De auteur is Chanwit Saiwan.
Het naschrift is als volgt.
Auteur Chanwit Saiwan, ook wel genoemd 'Tib' of 'Oom Katib' voor de kinderen van de sea gypsies. Hij werkt voor de Chumchonthai Foundation en doet ontwikkelingswerk voor de sea gypsies en voor ontheemde mensen. Hij is van Chiang Rai.
'Na de tsunami ging ik vrijwillig naar het zuiden om de Moken mensen te helpen met hun wettelijke status; zij wonen op Koh Lao, Koh Chang, Koh Phayam in Ranong Provincie, en Koh Surin in Phang Nga provincie. Tijdens mijn werk voor de sea gypsies gemeenschap (de Moken, Moklen en Urak Lawoi) moedig ik ze aan en begeleid ik ze om zich te laten horen en hun verhaal te vertellen aan de wereld.'
De Urak Lawoi
De Urak Lawoi zijn van oorsprong Maleis en zij leven in zuidelijk Thailand, op eilandjes en het kustgebied rond de Andamaanse Zee. Ze wonen verspreid op eilandjes en in kustgebieden in de provincies Satun, Phuket en Krabi.
De veel gevangen vis daar is de geelrugfuselier; een straalvinnige vis uit de familie van Caesionidae, orde baarsachtigen, die voorkomt langs de tropische kusten van de Indische Oceaan.
-
erik-kuijpers
- Volwaardig lid
- Berichten: 3377
- Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
- Locatie: In volgend leven: Frankrijk.
Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen
Voor- en achternaam; niet om mee te lachen...
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 2 gaat over de bevolkingsgroep de Tai Yuan (ไทยวน )
Als ambtenaren werk moeten doen voor de burgerlijke stand of voor volkstellingen onder mensen van etnische groepen dan kunnen niet-vertrouwde klanken en dialecten leiden tot onjuiste namen. En wat blijkt? Ze zijn uitermate moeilijk te corrigeren.
Je zult vast wel eens een grappige naam gehoord hebben waarover je moet lachen. Maar achter die lach staan tranen. Een naamswijziging doorgevoerd krijgen is voor etnische minderheden nogal ingewikkeld én raakt hun aanvraag voor een legale status of voor hun nationaliteit. Wij gaan terug naar het bevolkingsonderzoek onder, en de registratie van, bewoners van het heuvelland in 1990/91 en in 1998/99 waar men voor een volkstelling op zoek ging naar 'hill tribe people' en 'minority groups'. Daar kwam dit probleem naar voren.
De meeste ambtenaren komen uit stedelijke gebieden of uit een andere regio en spreken een andere taal dan mensen in het noordelijk heuvelland. Communicatie wordt dan nog lastiger met 'hill tribe people' en 'minority groups' en dat leidt vaak tot misverstanden. Met verstrekkende gevolgen.
Enkele voorbeelden
Door taalproblemen 'blijkt' dat beide huwelijkspartners dezelfde ouders hebben..... Een ander voorbeeld betreft geboortedatum en -plaats, van belang voor de nationaliteit. Een familie was in 1987 van Myanmar naar Thailand gegaan en hun zoon was in Thailand geboren in 1999. Door de taalbarrière werd voor die jongen Myanmar als geboorteland aangegeven. Een duidelijke fout maar de knaap moest een lange weg bewandelen om dat gecorrigeerd te krijgen.
En dan de geboorteregistratie...
Het kan in het ziekenhuis al goed misgaan! In Thailand wordt bij de geboorte van een kind een geboortebewijs afgegeven als volgt:
Voor de baby van een Thai: Tor Ror 1 deel 1. Van een niet-Thai: T.R.3 deel 1. Van een persoon zonder nationaliteit: T.R. 031 deel 1. Maar in het laatste geval bevat deel 1 niet de naam van de baby; er staat slechts 'Kind van Mevrouw...'.
Ga je het kind aangeven bij de burgerlijke stand dan heet het jongetje 'Zoon van Mevrouw Tin Tai Yai (van het Shan ras)'. Hij heet dus 'Zoon van'. En omdat hij nog steeds bezig is met zijn Thaise nationaliteit heet hij ook vandaag nog steeds 'Zoon van'. De naam wijzigen vertraagt zijn aanvraag voor de Thaise nationaliteit dus hij laat het maar zo.
Maar je kunt het ook fout lézen. Dat overkwam mevrouw Muay Khammoon die zich in Thailand liet registreren. De eerste ambtenaar had een slordig handschrift en de tweede ambtenaar vroeg niet even na dus mevrouw staat nu in de boeken als mevrouw Moay Khammoon. Haar voornaam is dus officieel 'Schaamhaar'....
Een bijzonder misverstand trof de baby Bupae Muelae. Haar vader wist bij de aangifte de Thaise woorden 'Namsakul Muelae' (= Achternaam is Mulae) niet goed uit te spreken en de ambtenaar noteerde exact wat hij verstond. Mevrouw gaat nu door het leven als Mevrouw Bupae Nachergumoelae....
Nu kan je denken 'Nou èn? Is dit geen foutje dat hersteld kan worden?' Wel: ja en nee. Volgens de wet kan elk foutje hersteld worden. Maar, ik noemde het al, zo'n correctie kan leiden tot verschillen in de documenten en met die documenten moet je jouw Thais staatsburgerschap aanvragen.....
Want de ambtenaar van de burgerlijke stand kan zo maar eens niet geloven dat dit jouw documenten zijn. Dan moeten getuigen ondervraagd worden. Maar vindt de ambtenaar, in zijn/haar wijsheid, de documenten daardoor ongeloofwaardig dan kan een prijzige DNA test gevraagd worden.
Het advies is iedere wijziging van documenten te vermijden zolang je niet de Thaise nationaliteit hebt. Zie je hoe lang het hele proces gaat duren? Er zijn mensen die tot hun dood met die fouten moeten leven omdat ze nimmer toekomen aan het voldoen aan alle eisen.
Wie zijn schuld is dat nu? Hoe lossen we dit op? Hoe verbeter je de uitspraak? Hoe verhoog je de kennis van een ambtenaar om dit te doorzien? Of verander je de wet om de burger beter te kunnen dienen?
Dit is een verhaal uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/name-sur ... m-laughter
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. Het artikel is ingekort. De auteur is Chayaphon Tipatueng.
Internationaal heten enkele volken in Thailand Tai zonder h al schrijft men ze in Thais met de th letter. De Tai volken leven in ZW China en in delen van Vietnam, Laos en Myanmar en in het noorden van Thailand.
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 2 gaat over de bevolkingsgroep de Tai Yuan (ไทยวน )
Als ambtenaren werk moeten doen voor de burgerlijke stand of voor volkstellingen onder mensen van etnische groepen dan kunnen niet-vertrouwde klanken en dialecten leiden tot onjuiste namen. En wat blijkt? Ze zijn uitermate moeilijk te corrigeren.
Je zult vast wel eens een grappige naam gehoord hebben waarover je moet lachen. Maar achter die lach staan tranen. Een naamswijziging doorgevoerd krijgen is voor etnische minderheden nogal ingewikkeld én raakt hun aanvraag voor een legale status of voor hun nationaliteit. Wij gaan terug naar het bevolkingsonderzoek onder, en de registratie van, bewoners van het heuvelland in 1990/91 en in 1998/99 waar men voor een volkstelling op zoek ging naar 'hill tribe people' en 'minority groups'. Daar kwam dit probleem naar voren.
De meeste ambtenaren komen uit stedelijke gebieden of uit een andere regio en spreken een andere taal dan mensen in het noordelijk heuvelland. Communicatie wordt dan nog lastiger met 'hill tribe people' en 'minority groups' en dat leidt vaak tot misverstanden. Met verstrekkende gevolgen.
Enkele voorbeelden
Door taalproblemen 'blijkt' dat beide huwelijkspartners dezelfde ouders hebben..... Een ander voorbeeld betreft geboortedatum en -plaats, van belang voor de nationaliteit. Een familie was in 1987 van Myanmar naar Thailand gegaan en hun zoon was in Thailand geboren in 1999. Door de taalbarrière werd voor die jongen Myanmar als geboorteland aangegeven. Een duidelijke fout maar de knaap moest een lange weg bewandelen om dat gecorrigeerd te krijgen.
En dan de geboorteregistratie...
Het kan in het ziekenhuis al goed misgaan! In Thailand wordt bij de geboorte van een kind een geboortebewijs afgegeven als volgt:
Voor de baby van een Thai: Tor Ror 1 deel 1. Van een niet-Thai: T.R.3 deel 1. Van een persoon zonder nationaliteit: T.R. 031 deel 1. Maar in het laatste geval bevat deel 1 niet de naam van de baby; er staat slechts 'Kind van Mevrouw...'.
Ga je het kind aangeven bij de burgerlijke stand dan heet het jongetje 'Zoon van Mevrouw Tin Tai Yai (van het Shan ras)'. Hij heet dus 'Zoon van'. En omdat hij nog steeds bezig is met zijn Thaise nationaliteit heet hij ook vandaag nog steeds 'Zoon van'. De naam wijzigen vertraagt zijn aanvraag voor de Thaise nationaliteit dus hij laat het maar zo.
Maar je kunt het ook fout lézen. Dat overkwam mevrouw Muay Khammoon die zich in Thailand liet registreren. De eerste ambtenaar had een slordig handschrift en de tweede ambtenaar vroeg niet even na dus mevrouw staat nu in de boeken als mevrouw Moay Khammoon. Haar voornaam is dus officieel 'Schaamhaar'....
Een bijzonder misverstand trof de baby Bupae Muelae. Haar vader wist bij de aangifte de Thaise woorden 'Namsakul Muelae' (= Achternaam is Mulae) niet goed uit te spreken en de ambtenaar noteerde exact wat hij verstond. Mevrouw gaat nu door het leven als Mevrouw Bupae Nachergumoelae....
Nu kan je denken 'Nou èn? Is dit geen foutje dat hersteld kan worden?' Wel: ja en nee. Volgens de wet kan elk foutje hersteld worden. Maar, ik noemde het al, zo'n correctie kan leiden tot verschillen in de documenten en met die documenten moet je jouw Thais staatsburgerschap aanvragen.....
Want de ambtenaar van de burgerlijke stand kan zo maar eens niet geloven dat dit jouw documenten zijn. Dan moeten getuigen ondervraagd worden. Maar vindt de ambtenaar, in zijn/haar wijsheid, de documenten daardoor ongeloofwaardig dan kan een prijzige DNA test gevraagd worden.
Het advies is iedere wijziging van documenten te vermijden zolang je niet de Thaise nationaliteit hebt. Zie je hoe lang het hele proces gaat duren? Er zijn mensen die tot hun dood met die fouten moeten leven omdat ze nimmer toekomen aan het voldoen aan alle eisen.
Wie zijn schuld is dat nu? Hoe lossen we dit op? Hoe verbeter je de uitspraak? Hoe verhoog je de kennis van een ambtenaar om dit te doorzien? Of verander je de wet om de burger beter te kunnen dienen?
Dit is een verhaal uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/name-sur ... m-laughter
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. Het artikel is ingekort. De auteur is Chayaphon Tipatueng.
Internationaal heten enkele volken in Thailand Tai zonder h al schrijft men ze in Thais met de th letter. De Tai volken leven in ZW China en in delen van Vietnam, Laos en Myanmar en in het noorden van Thailand.
-
erik-kuijpers
- Volwaardig lid
- Berichten: 3377
- Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
- Locatie: In volgend leven: Frankrijk.
Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen
Mae Po Ki, levenswater in een heilig bos
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 3 gaat over de bevolkingsgroep de Sgaw Karen.
Toen het bos dat de Sgaw Karen hun plaats van spiritualiteit, vroomheid en bezinning noemen, een nationaal park zou worden, werden hun manier van leven en hun veilig toevluchtsoord onzeker.
Het dorp Mae Po Ki ligt in het district Tha Song Yang in de provincie Tak. In het uiterste noordwesten, ver van de hoofdstad Tak (uitspraak: Dtaak). De daar wonende Sgaw Karen noemen zich in hun taal de Pwakayaw en zij beschermen het bos van hun voorouders, groot 8.400 rai (1.300 Ha). Het bos is verdeeld in delen met citrusbomen, beschermd natuurgebied, gemeenschapsbos, begraafplaats en bosakkers voor wisselbouw.
Men vraagt wel eens wat een bos is voor spiritualiteit en bezinning. Dat is lastig te vertellen aan mensen die onze cultuur niet kennen. De Pwakayaw noemen het in hun taal 'Ta Wee Doh' of 'Pa Ta Lue' en de betekenis is samen te vatten in 'gewijde grond' of 'grond voor rites'.
In een bos voor bezinning houden wij plechtigheden inclusief de 'Ba Ke Ja', het feest voor de eigenaars van bos, berg en water want wij geloven dat iedere centimeter van het gebied een onzichtbare eigenaar heeft. Daarom tonen wij ontzag. Wat we er ook doen, we houden altijd rites om te communiceren met de 'Ke Ja' ofwel de eigenaars, opdat zij weten van onze eenvoudige manier van leven in het bos en dat zij ons welzijn beschermen.
Dat is de definitie van een gebied voor bezinning, een gebied om in te leven en voor spiritualiteit. Het is ook wijsheid, gezond verstand, dat de leden van de gemeenschap doorgeven aan de volgende generatie. Dit bos ondersteunt menselijk en dierlijk leven in gelijke mate. Wij halen er voedsel, plukken kruiden als wij ziek zijn en voeden er ons vee zoals koeien, waterbuffels, varkens en kippen.
Maar toen, het was rond het jaar 2017, leek het of de bliksem door ons hart sloeg. Wij hoorden dat ons leefgebied, waar onze mensen al generaties lang worden geboren en overlijden, door de Thaise staat tot het nationaal park Mae Ngao werd getransformeerd. Ook 48 andere gemeenschappen in de provincies Mae Hong Son en Tak ondergingen dit lot.
In ons dorp Mae Po Ki werd 2.000 rai, 320 Ha, land inclusief de oogst, gemeenschapsbos en bos voor rites ineens nationaal park. En om het nog erger te maken, het terugvorderen van het bos ging gepaard met pogingen om de wisselbouw op de akkers terug te schroeven. De vertegenwoordigers van de staat beschuldigden ons, de dorpsbewoners, ervan dat onze wijze van akkerbouw het bos had vernield.
Dat leidde tot de hartekreet van Di-Sae, een jongere van Mae Po Ki.
'Als de dorpelingen het bos echt hadden vernield dan zou het er nu niet zo weelderig bij staan. De gemeenschap hier beheert het bos goed door de manier van leven en door tradities zodat mens en bos in vrede en met natuurbehoud als doel samen kunnen leven.'
Daarnaast verhinderen Thaise ambtenaren dat de dorpsbewoners het bos verzorgen zoals ze al deden onder de National Park Act, een wet die niet voorziet in deelname door de dorpelingen. Die vragen zich nu af hoe zij moeten voortbestaan als ze geen rites kunnen uitvoeren op de heilige plaatsen in het bos. 'Als de rijst niet goed is en de andere oogst slecht dan betekent dat schade aan onze middelen van bestaan en kan er iemand aan sterven.'
Wie neemt hier verantwoordelijkheid voor? De dorpelingen, de staat, wie o wie?
Dit is een verhaal uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/mae-por-ki
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers met hulp van Rob V. Het artikel is ingekort.
Auteur Duang-nat Wongchamnian. Een Karen die een eenvoudig en gelukkig leven leidt. Hij maakt videofilms over mensen in de heuvels om meer bekendheid te geven aan en begrip te kweken voor hun manier van leven.
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 3 gaat over de bevolkingsgroep de Sgaw Karen.
Toen het bos dat de Sgaw Karen hun plaats van spiritualiteit, vroomheid en bezinning noemen, een nationaal park zou worden, werden hun manier van leven en hun veilig toevluchtsoord onzeker.
Het dorp Mae Po Ki ligt in het district Tha Song Yang in de provincie Tak. In het uiterste noordwesten, ver van de hoofdstad Tak (uitspraak: Dtaak). De daar wonende Sgaw Karen noemen zich in hun taal de Pwakayaw en zij beschermen het bos van hun voorouders, groot 8.400 rai (1.300 Ha). Het bos is verdeeld in delen met citrusbomen, beschermd natuurgebied, gemeenschapsbos, begraafplaats en bosakkers voor wisselbouw.
Men vraagt wel eens wat een bos is voor spiritualiteit en bezinning. Dat is lastig te vertellen aan mensen die onze cultuur niet kennen. De Pwakayaw noemen het in hun taal 'Ta Wee Doh' of 'Pa Ta Lue' en de betekenis is samen te vatten in 'gewijde grond' of 'grond voor rites'.
In een bos voor bezinning houden wij plechtigheden inclusief de 'Ba Ke Ja', het feest voor de eigenaars van bos, berg en water want wij geloven dat iedere centimeter van het gebied een onzichtbare eigenaar heeft. Daarom tonen wij ontzag. Wat we er ook doen, we houden altijd rites om te communiceren met de 'Ke Ja' ofwel de eigenaars, opdat zij weten van onze eenvoudige manier van leven in het bos en dat zij ons welzijn beschermen.
Dat is de definitie van een gebied voor bezinning, een gebied om in te leven en voor spiritualiteit. Het is ook wijsheid, gezond verstand, dat de leden van de gemeenschap doorgeven aan de volgende generatie. Dit bos ondersteunt menselijk en dierlijk leven in gelijke mate. Wij halen er voedsel, plukken kruiden als wij ziek zijn en voeden er ons vee zoals koeien, waterbuffels, varkens en kippen.
Maar toen, het was rond het jaar 2017, leek het of de bliksem door ons hart sloeg. Wij hoorden dat ons leefgebied, waar onze mensen al generaties lang worden geboren en overlijden, door de Thaise staat tot het nationaal park Mae Ngao werd getransformeerd. Ook 48 andere gemeenschappen in de provincies Mae Hong Son en Tak ondergingen dit lot.
In ons dorp Mae Po Ki werd 2.000 rai, 320 Ha, land inclusief de oogst, gemeenschapsbos en bos voor rites ineens nationaal park. En om het nog erger te maken, het terugvorderen van het bos ging gepaard met pogingen om de wisselbouw op de akkers terug te schroeven. De vertegenwoordigers van de staat beschuldigden ons, de dorpsbewoners, ervan dat onze wijze van akkerbouw het bos had vernield.
Dat leidde tot de hartekreet van Di-Sae, een jongere van Mae Po Ki.
'Als de dorpelingen het bos echt hadden vernield dan zou het er nu niet zo weelderig bij staan. De gemeenschap hier beheert het bos goed door de manier van leven en door tradities zodat mens en bos in vrede en met natuurbehoud als doel samen kunnen leven.'
Daarnaast verhinderen Thaise ambtenaren dat de dorpsbewoners het bos verzorgen zoals ze al deden onder de National Park Act, een wet die niet voorziet in deelname door de dorpelingen. Die vragen zich nu af hoe zij moeten voortbestaan als ze geen rites kunnen uitvoeren op de heilige plaatsen in het bos. 'Als de rijst niet goed is en de andere oogst slecht dan betekent dat schade aan onze middelen van bestaan en kan er iemand aan sterven.'
Wie neemt hier verantwoordelijkheid voor? De dorpelingen, de staat, wie o wie?
Dit is een verhaal uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/mae-por-ki
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers met hulp van Rob V. Het artikel is ingekort.
Auteur Duang-nat Wongchamnian. Een Karen die een eenvoudig en gelukkig leven leidt. Hij maakt videofilms over mensen in de heuvels om meer bekendheid te geven aan en begrip te kweken voor hun manier van leven.
-
erik-kuijpers
- Volwaardig lid
- Berichten: 3377
- Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
- Locatie: In volgend leven: Frankrijk.
Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen
Leven met wisselbouw op de akkers
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 4 gaat over wisselbouw bij de Sgaw Karen.
Deze bijdrage bestaat uit een filmpje. Je kunt het filmpje van 5 minuten zien op de site zelf maar via Youtube ook hier: https://www.youtube.com/watch?v=b9i-N0v0o0o
Dit is een bijdrage uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/life-goe ... al-farming
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
Auteur Duang-nat Wongchamnian. Een Karen die een eenvoudig en gelukkig leven leidt. Hij maakt videofilms over mensen in de heuvels om meer bekendheid te geven aan en begrip te kweken voor hun manier van leven. Je vindt hem ook op Youtube op het kanaal van ‘จอพาดู’ (Joe Padoe/Phadoe). De video is opgenomen in de regio Ban Khun Mae Wai - Mae Po Ki, Tha Song Yang, Tak.
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 4 gaat over wisselbouw bij de Sgaw Karen.
Deze bijdrage bestaat uit een filmpje. Je kunt het filmpje van 5 minuten zien op de site zelf maar via Youtube ook hier: https://www.youtube.com/watch?v=b9i-N0v0o0o
Dit is een bijdrage uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/life-goe ... al-farming
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
Auteur Duang-nat Wongchamnian. Een Karen die een eenvoudig en gelukkig leven leidt. Hij maakt videofilms over mensen in de heuvels om meer bekendheid te geven aan en begrip te kweken voor hun manier van leven. Je vindt hem ook op Youtube op het kanaal van ‘จอพาดู’ (Joe Padoe/Phadoe). De video is opgenomen in de regio Ban Khun Mae Wai - Mae Po Ki, Tha Song Yang, Tak.
-
erik-kuijpers
- Volwaardig lid
- Berichten: 3377
- Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
- Locatie: In volgend leven: Frankrijk.
Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen
Wie zijn de G kinderen?
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 5 gaat over de bevolkingsgroep de Tai Yai Chinezen.
Maak kennis met weer een groep stateloze mensen die hun hele leven in Thailand hebben gewoond.
Kinderen in de G categorie zijn kinderen die met hun ouders meegekomen zijn naar Thailand vanuit een buurland vanwege oorlog of een economische crisis en om hier werk te vinden. Sommige families kunnen niet terug naar hun thuisland en ze hebben geen persoonskaart of -nummer noch een wettelijke status.
Als die kinderen naar school gaan worden ze ingeboekt met een G code in plaats van het gebruikelijke 13-cijferige nationale persoonsnummer waardoor voor hun studie geen fondsen vrijgemaakt kunnen worden. In 2016 had Thailand 78.893 kinderen met een G code.
Met zo'n G code heeft dat kind geen recht om te reizen, geen recht op zorg, geen recht op een universitaire opleiding en geen toegang tot rechtshulp. Bijkomende problemen zijn het ontbreken van een ID-kaart, ze krijgen geen schooldiploma, worden gepest en hebben door dat alles een onzekere toekomst. Op heden is slechts een groepje groot 4 procent van alle gevallen er in geslaagd deze problemen op te lossen.
Thailand heeft wetgeving om deze problemen aan te pakken zoals de Civil Registration Act maar er zit weinig vaart in om vage en onduidelijke redenen. Toch heeft Thailand de 'Convention on the Right of the Child' ondertekend op 12-2-1992 en dat schept de verplichting gelijke rechten te garanderen aan alle kinderen met betrekking tot het recht op leven, recht op bescherming, recht op onderwijs en recht op deelname aan het maatschappelijk leven.
Dit is een verhaal uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/who-are-the-g-children
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
Ontwerp: Suchart Ingtha.
'Ik ben geboren in het grensgebied en had direct een probleem rond nationaliteit. Dankzij de hulp van NGO's heb ik nu een identiteitskaart. Het inspireert mij andere mensen in nood te helpen en daarom heb ik vreemdelingenrecht gestudeerd. Ik werd met vrienden lid van het UNDP Youth colab 2019 en wij wonnen de 3e prijs.
Ik ben mede-oprichter van het media platform Titang en dat verstrekt lokaal hulp aan stateloze mensen en deelt met hen kennis over de aanvraag voor staatsburgerschap.'
Wie zijn de Tai Yai Chinezen?
Men noemt ze wel Shan people, Tai Yai, 'Grote Tai', (ไท ใหญ่). De Tai-Shan volken komen van de regio Yunnan in China en hebben zich in de loop der eeuwen over de regio verspreid. De Tai Yai wonen in Thailand voornamelijk in het noorden van het land. Velen van hen behoren tot de meer dan 150.000 uit Myanmar gevluchte mensen die gedeeltelijk in kampen wonen.
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 5 gaat over de bevolkingsgroep de Tai Yai Chinezen.
Maak kennis met weer een groep stateloze mensen die hun hele leven in Thailand hebben gewoond.
Kinderen in de G categorie zijn kinderen die met hun ouders meegekomen zijn naar Thailand vanuit een buurland vanwege oorlog of een economische crisis en om hier werk te vinden. Sommige families kunnen niet terug naar hun thuisland en ze hebben geen persoonskaart of -nummer noch een wettelijke status.
Als die kinderen naar school gaan worden ze ingeboekt met een G code in plaats van het gebruikelijke 13-cijferige nationale persoonsnummer waardoor voor hun studie geen fondsen vrijgemaakt kunnen worden. In 2016 had Thailand 78.893 kinderen met een G code.
Met zo'n G code heeft dat kind geen recht om te reizen, geen recht op zorg, geen recht op een universitaire opleiding en geen toegang tot rechtshulp. Bijkomende problemen zijn het ontbreken van een ID-kaart, ze krijgen geen schooldiploma, worden gepest en hebben door dat alles een onzekere toekomst. Op heden is slechts een groepje groot 4 procent van alle gevallen er in geslaagd deze problemen op te lossen.
Thailand heeft wetgeving om deze problemen aan te pakken zoals de Civil Registration Act maar er zit weinig vaart in om vage en onduidelijke redenen. Toch heeft Thailand de 'Convention on the Right of the Child' ondertekend op 12-2-1992 en dat schept de verplichting gelijke rechten te garanderen aan alle kinderen met betrekking tot het recht op leven, recht op bescherming, recht op onderwijs en recht op deelname aan het maatschappelijk leven.
Dit is een verhaal uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/who-are-the-g-children
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
Ontwerp: Suchart Ingtha.
'Ik ben geboren in het grensgebied en had direct een probleem rond nationaliteit. Dankzij de hulp van NGO's heb ik nu een identiteitskaart. Het inspireert mij andere mensen in nood te helpen en daarom heb ik vreemdelingenrecht gestudeerd. Ik werd met vrienden lid van het UNDP Youth colab 2019 en wij wonnen de 3e prijs.
Ik ben mede-oprichter van het media platform Titang en dat verstrekt lokaal hulp aan stateloze mensen en deelt met hen kennis over de aanvraag voor staatsburgerschap.'
Wie zijn de Tai Yai Chinezen?
Men noemt ze wel Shan people, Tai Yai, 'Grote Tai', (ไท ใหญ่). De Tai-Shan volken komen van de regio Yunnan in China en hebben zich in de loop der eeuwen over de regio verspreid. De Tai Yai wonen in Thailand voornamelijk in het noorden van het land. Velen van hen behoren tot de meer dan 150.000 uit Myanmar gevluchte mensen die gedeeltelijk in kampen wonen.
-
erik-kuijpers
- Volwaardig lid
- Berichten: 3377
- Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
- Locatie: In volgend leven: Frankrijk.
Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen
Als thuis zijn illegaal is
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 6 gaat over de ervaringen van een Tai Yai vluchteling uit Myanmar en zijn onzekere toekomst.
Nan groeide op in Thailand en woont er nu meer dan 20 jaar; toch is hij er niet gelegaliseerd. Maar hij kan nergens anders heen.
In Thailands noorden ondervinden veel etnische groepen problemen met betrekking tot hun status. De Tai Yai of de Shan etnische groep is geen uitzondering. De Shan mensen vluchtten voor de oorlog en op zoek naar een beter leven.
Sommige groepen hebben zich gevestigd aan de grens en kunnen niet terug naar hun thuisland omdat Myanmar ze niet als staatsburgers erkent door gebrekkige registraties. Nan, niet zijn echte naam, is een van de mensen die naar Thailand migreerden in 1992.
'Ik ben geboren in de Shanstaat in 1982. Mijn vader stierf toen ik jong was dus ik woonde bij mijn moeder. Er waren gevechten in die tijd en ons huis ging in vlammen op. Wij leefden in angst en met veel problemen.'
Hoewel dit een telefoongesprek was klonk zijn stem angstig en onrustig.
'Later, in 1992, ging ik naar Thailand en werd monnik in de Huay Sai Khao tempel. (Tambon Mae Yao, Chiang Rai). Daarna ging ik naar Chiang Mai want ik wilde studeren. Maar ik vond geen school dus besloot te gaan wonen in een tempel in de provincie Lamphun.'
Nan wijdde zich helemaal aan de academische studie en aan de leer van Boeddha tot hij de Dharma Scholar Advanced Level en de highschool afrondde in 2002. Hij deelde trots mee dat hij de beste van de klas was. Zijn stem klonk een moment enthousiast maar temperde toen hij zei dat hij niet verder kon leren hoe goed hij het ook deed op school en hoe graag hij ook wilde. En dat alleen omdat hij geen status heeft.
'Ik was de beste van de klas, jaar na jaar. Maar, toen ik afstudeerde, stond op mijn getuigschrift alleen maar dat ik de studie had afgerond. Dat was niet het geval bij mijn klasgenoten; en dat alleen maar omdat ik enkele documenten mis. Ik werd er somber van.'
Hij stopte even. Zijn teleurstelling en pijn waren voelbaar.
'In 2004 kondigde de regering aan dat gastarbeiders geregistreerd konden worden. Toen was ik monnik en ging ervoor. Ik was ontroerd dat ik eindelijk mijn ID had.'
Nan ging de tempel uit in 2006 want hij kon niet verder leren. Later, in 2007, hoorde hij dat stateloze mensen geregistreerd konden worden dus hij ging naar het districtskantoor om te informeren. Hij werd geweigerd omdat hij al geregistreerd stond als arbeider.
'Had ik dat geweten dan had ik me nooit als gastarbeider laten registreren.' En weer voelden wij zijn ellende.
Later voerde de regering een regeling in waarbij geregistreerde gastarbeiders een roze kaart konden aanvragen om legaal in Thailand te kunnen blijven. Nan huurde een tussenpersoon in om de papierwinkel te regelen. En nu heeft hij het Certificate of Identity (CI) wat een tijdelijk paspoort is hangende een onderzoek naar zijn Myanmarese nationaliteit.
De Thaise staat wil dat alle (Myanmarese) gastarbeiders naar hun thuisland teruggaan om het onderzoek naar hun nationaliteit af te ronden en terug te komen als legale gastarbeiders binnen de afspraken tussen beide landen.
Maar het Myanmarese proces voor dat onderzoek vereist een ID card én een 'huisboek' doch Nan heeft alleen een CI! Hij wordt geplet tussen hamer en aambeeld.
'Zou ik teruggaan dan wordt het voor mij slechter dan helemaal van nul af aan beginnen. Ik woon nu 30 jaar in Thailand. Ik weet niets van Myanmars cultuur of taal. Hoe moet ik daar wonen?'
Nan is niet de enige met dit probleem. Veel mensen verkeren in deze situatie en moeten leven met onzekerheid en met de vraag wat de toekomst brengt. Hoe gaat de Thaise regering dit oplossen? Gaat zij deze mensen dwingen naar hun thuisland terug te gaan? En wat gaat ze doen als het onderzoek naar de nationaliteit niets oplevert en deze mensen blijvend illegaal zijn?
'Ik wil alleen maar legaal in Thailand wonen. Dat zou het beste zijn. Ik heb nergens een huis om naar terug te gaan.'
Dit is een verhaal uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/nharn
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. De tekst is ingekort.
Auteur: Suchart Ingtha.
'Ik ben geboren in het grensgebied en had direct een probleem rond nationaliteit. Dankzij de hulp van NGO's heb ik nu een identiteitskaart. Het inspireert mij andere mensen in nood te helpen en daarom heb ik vreemdelingenrecht gestudeerd.
Ik ben mede-oprichter van het media platform Titang en dat verstrekt lokaal hulp aan stateloze mensen en deelt met hen kennis over de aanvraag voor staatsburgerschap.'
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 6 gaat over de ervaringen van een Tai Yai vluchteling uit Myanmar en zijn onzekere toekomst.
Nan groeide op in Thailand en woont er nu meer dan 20 jaar; toch is hij er niet gelegaliseerd. Maar hij kan nergens anders heen.
In Thailands noorden ondervinden veel etnische groepen problemen met betrekking tot hun status. De Tai Yai of de Shan etnische groep is geen uitzondering. De Shan mensen vluchtten voor de oorlog en op zoek naar een beter leven.
Sommige groepen hebben zich gevestigd aan de grens en kunnen niet terug naar hun thuisland omdat Myanmar ze niet als staatsburgers erkent door gebrekkige registraties. Nan, niet zijn echte naam, is een van de mensen die naar Thailand migreerden in 1992.
'Ik ben geboren in de Shanstaat in 1982. Mijn vader stierf toen ik jong was dus ik woonde bij mijn moeder. Er waren gevechten in die tijd en ons huis ging in vlammen op. Wij leefden in angst en met veel problemen.'
Hoewel dit een telefoongesprek was klonk zijn stem angstig en onrustig.
'Later, in 1992, ging ik naar Thailand en werd monnik in de Huay Sai Khao tempel. (Tambon Mae Yao, Chiang Rai). Daarna ging ik naar Chiang Mai want ik wilde studeren. Maar ik vond geen school dus besloot te gaan wonen in een tempel in de provincie Lamphun.'
Nan wijdde zich helemaal aan de academische studie en aan de leer van Boeddha tot hij de Dharma Scholar Advanced Level en de highschool afrondde in 2002. Hij deelde trots mee dat hij de beste van de klas was. Zijn stem klonk een moment enthousiast maar temperde toen hij zei dat hij niet verder kon leren hoe goed hij het ook deed op school en hoe graag hij ook wilde. En dat alleen omdat hij geen status heeft.
'Ik was de beste van de klas, jaar na jaar. Maar, toen ik afstudeerde, stond op mijn getuigschrift alleen maar dat ik de studie had afgerond. Dat was niet het geval bij mijn klasgenoten; en dat alleen maar omdat ik enkele documenten mis. Ik werd er somber van.'
Hij stopte even. Zijn teleurstelling en pijn waren voelbaar.
'In 2004 kondigde de regering aan dat gastarbeiders geregistreerd konden worden. Toen was ik monnik en ging ervoor. Ik was ontroerd dat ik eindelijk mijn ID had.'
Nan ging de tempel uit in 2006 want hij kon niet verder leren. Later, in 2007, hoorde hij dat stateloze mensen geregistreerd konden worden dus hij ging naar het districtskantoor om te informeren. Hij werd geweigerd omdat hij al geregistreerd stond als arbeider.
'Had ik dat geweten dan had ik me nooit als gastarbeider laten registreren.' En weer voelden wij zijn ellende.
Later voerde de regering een regeling in waarbij geregistreerde gastarbeiders een roze kaart konden aanvragen om legaal in Thailand te kunnen blijven. Nan huurde een tussenpersoon in om de papierwinkel te regelen. En nu heeft hij het Certificate of Identity (CI) wat een tijdelijk paspoort is hangende een onderzoek naar zijn Myanmarese nationaliteit.
De Thaise staat wil dat alle (Myanmarese) gastarbeiders naar hun thuisland teruggaan om het onderzoek naar hun nationaliteit af te ronden en terug te komen als legale gastarbeiders binnen de afspraken tussen beide landen.
Maar het Myanmarese proces voor dat onderzoek vereist een ID card én een 'huisboek' doch Nan heeft alleen een CI! Hij wordt geplet tussen hamer en aambeeld.
'Zou ik teruggaan dan wordt het voor mij slechter dan helemaal van nul af aan beginnen. Ik woon nu 30 jaar in Thailand. Ik weet niets van Myanmars cultuur of taal. Hoe moet ik daar wonen?'
Nan is niet de enige met dit probleem. Veel mensen verkeren in deze situatie en moeten leven met onzekerheid en met de vraag wat de toekomst brengt. Hoe gaat de Thaise regering dit oplossen? Gaat zij deze mensen dwingen naar hun thuisland terug te gaan? En wat gaat ze doen als het onderzoek naar de nationaliteit niets oplevert en deze mensen blijvend illegaal zijn?
'Ik wil alleen maar legaal in Thailand wonen. Dat zou het beste zijn. Ik heb nergens een huis om naar terug te gaan.'
Dit is een verhaal uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/nharn
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. De tekst is ingekort.
Auteur: Suchart Ingtha.
'Ik ben geboren in het grensgebied en had direct een probleem rond nationaliteit. Dankzij de hulp van NGO's heb ik nu een identiteitskaart. Het inspireert mij andere mensen in nood te helpen en daarom heb ik vreemdelingenrecht gestudeerd.
Ik ben mede-oprichter van het media platform Titang en dat verstrekt lokaal hulp aan stateloze mensen en deelt met hen kennis over de aanvraag voor staatsburgerschap.'
-
erik-kuijpers
- Volwaardig lid
- Berichten: 3377
- Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
- Locatie: In volgend leven: Frankrijk.
Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen
Thai door geboorte maar bewijs het eens, achteraf...
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 7 gaat over de ervaringen van Tai Yai mensen die door geboorte Thai national zijn maar die nooit bij 'Burgerzaken' zijn aangemeld. Ga dat later maar eens bewijzen als getuigen verhuisd zijn of overleden.
Thaise mensen zonder papieren: over onbereikbare rechten en de voortdurende pogingen een legale status te krijgen. Voor hen slechts de laagst betaalde baantjes.
Deze bijdrage bestaat uit een filmpje. Je kunt het filmpje zien op de site zelf maar via Youtube ook hier: https://www.youtube.com/watch?v=qjIEMrdJGxo
Je kunt desgewenst de Engelse ondertiteling aanzetten.
Dit is een filmpje uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron:https://you-me-we-us.com/story/undocume ... -stateless
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
Samensteller: Tee Nayord.
Een 30-jarige bouwvakker. Hij is medeoprichter van Titang, een platform (en Facebookpagina) dat media maakt en daadwerkelijk hulp biedt aan stateloze mensen.
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 7 gaat over de ervaringen van Tai Yai mensen die door geboorte Thai national zijn maar die nooit bij 'Burgerzaken' zijn aangemeld. Ga dat later maar eens bewijzen als getuigen verhuisd zijn of overleden.
Thaise mensen zonder papieren: over onbereikbare rechten en de voortdurende pogingen een legale status te krijgen. Voor hen slechts de laagst betaalde baantjes.
Deze bijdrage bestaat uit een filmpje. Je kunt het filmpje zien op de site zelf maar via Youtube ook hier: https://www.youtube.com/watch?v=qjIEMrdJGxo
Je kunt desgewenst de Engelse ondertiteling aanzetten.
Dit is een filmpje uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron:https://you-me-we-us.com/story/undocume ... -stateless
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
Samensteller: Tee Nayord.
Een 30-jarige bouwvakker. Hij is medeoprichter van Titang, een platform (en Facebookpagina) dat media maakt en daadwerkelijk hulp biedt aan stateloze mensen.
-
erik-kuijpers
- Volwaardig lid
- Berichten: 3377
- Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
- Locatie: In volgend leven: Frankrijk.
Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen
You-Me-We-Us. Eten uit het Akha biologisch tuinieren
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 9 gaat over het biologisch tuinieren voor de voeding van Akha mensen.
Het woud is hun achtertuin. Kijk hoe de Akha hun traditioneel voedsel verbouwen.
Deze bijdrage is een filmpje. Je kunt het zien op de site maar ook hier: https://www.youtube.com/watch?v=W3G0O8E_usQ
Het recept voor dit voedsel is als volgt.
Schraap wat schors af van de wilde orchidee stam.
Verzamel enkele soorten kruid uit de tuin.
Hak varkensvlees in stukjes en meng het met de kruiden.
Breng op smaak.
Wikkel het in bananenblad en stoom tot het gekookt is.
Klaar! En het lekkerst met verse groenten.
Dit is een filmpje uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/ahka-org ... tural-food
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
De video is gemaakt door Panita Amornsiriwathana.
'Omdat mijn familie arm was woonde ik in de tempel die mijn kostschool was; daar heb ik vanaf het allereerste begin mijn leven opgebouwd. Na het afstuderen werkte ik voor de 'Foundation for Children and Youth in Ethnic Group' gedurende 18 jaar. Ik ben nu een zelfstandige reisgids en vertel buitenlandse mensen over de Akha verhalen en hun manier van leven.'
Ahka of Akha?
Internationaal is de naam Akha en ook wel Egor. In het Thais schrijft Wikipedia อาข่า, Akha dus. De site gebruikt echter Ahka.
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 9 gaat over het biologisch tuinieren voor de voeding van Akha mensen.
Het woud is hun achtertuin. Kijk hoe de Akha hun traditioneel voedsel verbouwen.
Deze bijdrage is een filmpje. Je kunt het zien op de site maar ook hier: https://www.youtube.com/watch?v=W3G0O8E_usQ
Het recept voor dit voedsel is als volgt.
Schraap wat schors af van de wilde orchidee stam.
Verzamel enkele soorten kruid uit de tuin.
Hak varkensvlees in stukjes en meng het met de kruiden.
Breng op smaak.
Wikkel het in bananenblad en stoom tot het gekookt is.
Klaar! En het lekkerst met verse groenten.
Dit is een filmpje uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/ahka-org ... tural-food
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
De video is gemaakt door Panita Amornsiriwathana.
'Omdat mijn familie arm was woonde ik in de tempel die mijn kostschool was; daar heb ik vanaf het allereerste begin mijn leven opgebouwd. Na het afstuderen werkte ik voor de 'Foundation for Children and Youth in Ethnic Group' gedurende 18 jaar. Ik ben nu een zelfstandige reisgids en vertel buitenlandse mensen over de Akha verhalen en hun manier van leven.'
Ahka of Akha?
Internationaal is de naam Akha en ook wel Egor. In het Thais schrijft Wikipedia อาข่า, Akha dus. De site gebruikt echter Ahka.
-
erik-kuijpers
- Volwaardig lid
- Berichten: 3377
- Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
- Locatie: In volgend leven: Frankrijk.
Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen
You-Me-We-Us. De korte afstand tussen hoe zij leven en de bescherming van het woud.
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 10 gaat over het het behoud en beschermen van het woud door de manier van leven bij de Sgaw Karen. Dit artikel speelt in hun dorp, Ban Huai Hin Lad Nai, Tambon Wiang Pa Pao, Chiang Rai.
Voor de Sgaw-mensen gaan het woud en hun leven hand in hand. Daarom is hun leven zo verbonden met de natuur waar het betreft hun overtuiging, hun rituelen en hun middelen van bestaan.
De manier van leven en de gewoontes van het Sgaw volk zijn geënt op het samenleven met het woud. De eerste generatie van mensen die zich hier vestigden en een broodwinning verdienden leidden een eenvoudig bestaan en sindsdien vertrouwen ze nog steeds op het woud. Deze ontwikkeling geven ze generatie na generatie door binnen hun Sgaw gemeenschap en dat heeft geleid tot respect voor de natuur en een vertrouwensband tussen mensen en bomen.
De betekenis van de navelboom
Om het Sgaw geloof onder woorden te brengen is de 'navelboom' een schitterend voorbeeld. Iedere Sgaw heeft zo'n navelboom, De-Po-Tu in hun taal. Na de geboorte van een Sgaw stopt de vader de placenta in een bamboekoker en bindt die aan een boom. Deze boom wordt zorgvuldig gekozen; de stevigheid van de boom en het vermogen om vrucht te dragen voor mens en dier.
Het ontstaan en het bestaan van de navelboom worden gezien als een bovennatuurlijke brug die mens en boom verbindt. Om die reden zijn er meer bomen en wouden om een dorp heen als er meer mensen in het dorp wonen. De navel- en andere bomen kunnen het begin zijn van een gezamenlijke aanpak door de gemeenschap om hun bezit te beschermen.
Het verhaal over de navelboom gaat ook vandaag nog op. Maar er kwamen beren op de weg omdat in huidige generaties de kinderen in het ziekenhuis geboren worden. Het bleek lastig hun geloof in de navelboom aan de artsen uit te leggen. Maar na een bezoek aan het dorp en aan het woud begrepen de artsen het. En tegenwoordig vragen artsen en verpleegkundigen of de aanstaande moeder een Sgaw is en of de placenta bewaard moet worden voor de rites.
Kennis van woud, plant en dier
Uit de jarenlange ervaring met bos komt een andere gewoonte voort. De Sgaw mensen kennen iedere boom in het woud. En niet alleen bij naam maar ook bij hun eigenschappen. Eigenschappen als bloesem- en fruitdragende periode, lucht- en vochtgesteldheid en hun plaats in het woud. Sommige namen zijn een verwijzing naar de plaats in het woud, zoals bijvoorbeeld 'Chodohmohde' dat een bergpas aangeeft waar de pinus contorta, de draaiden, groeit.
Kennis van bladeigenschappen, de geur, kleuren en vorm is heel normaal. De dood van een boom, door de natuur of door andere oorzaak, wordt een belangrijk item in de gesprekken van de dorpelingen. Tot in de kleinste details wordt besproken waar het mis ging met de maatregelen die ongelukken zoals bosbrand moeten voorkomen. Dit overleg raakt ten slotte verankerd in iedere Sgaw gemeenschap.
De wisselbouw
Voor het omploegen van het land begint houden de Sgaw gemeenschappen de 'handfasting' ceremonie, het vastbinden van de handen van de jongsten. De andere leden van de gemeenschap zegenen hen dan en bidden dan hun 'Kwan' of 'bewaker' heel lang bij hen zullen blijven. De Sgaw hebben 37 Kwans die bestaan uit dieren waaronder insecten, zoals het muntjak hert, andere herten, vogels, sprinkhanen en meer.
In de Sgaw leefwijze bestaat het lichaam niet uit slechts één element maar ook uit geesten van andere levende wezens. Is een dier afwezig dan mist de Sgaw een deel van zijn leven. Deze overtuiging heeft er toe geleid dat de Sgaw alle leven om hen heen respecteren en waarderen. Het binden van de handen moet de jongsten leren dat de mens moet delen, niet alleen met andere mensen maar ook met planten, dieren en insecten.
'Ortee Kertortee, Orkor Kertorkor'; drink water en bespaar op water. Gebruik het woud en bescherm het woud. Een van de spreuken waarmee de Sgaw hun mensen en omgeving zegenen. Dat blijkt ook uit hun gedrag bij het verzamelen van voedsel.
Langs de rivier groeien planten en groentes die gebruikt kunnen worden in hun eten. Gaan ze in het water dan zoeken ze de garnalen, kreeftjes en vissen die tussen de rotsen leven. Gedurende alle seizoenen vissen zij voor hun eten en weten ze precies wanneer vissen kuit schieten en voor welke dieren het dan broedtijd is opdat ze die niet vangen.
Brandgangen
Tegen het einde van februari begint een nieuw seizoen en wordt het warmer. Dan vallen de bladeren en ontstaat het risico van bosbrand. Omdat branden ieder jaar bomen doden bouwen de dorpelingen gezamenlijk brandgangen en organiseren ze een brandwacht. Ze weten ook dat dieren als het muntjak hert, fazanten, ander gevogelte en meer dieren dan jongen krijgen of eieren leggen dus is het belangrijk juist dan branden te voorkomen en afval op te ruimen.
Dit is een artikel uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/from-hum ... nservation
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. Het artikel is ingekort.
Auteur Prasit Siri
Een man van de Sgaw Karen groep die opgroeide in een klein dorp in een vallei tussen de bergen. Hij leert nog dagelijks van de natuur. Houdt van fotografie en wil zijn levensverhaal delen met de wereld. Voor zijn fotowerk, zie: https://you-me-we-us.com/story/from-hum ... nservation
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 10 gaat over het het behoud en beschermen van het woud door de manier van leven bij de Sgaw Karen. Dit artikel speelt in hun dorp, Ban Huai Hin Lad Nai, Tambon Wiang Pa Pao, Chiang Rai.
Voor de Sgaw-mensen gaan het woud en hun leven hand in hand. Daarom is hun leven zo verbonden met de natuur waar het betreft hun overtuiging, hun rituelen en hun middelen van bestaan.
De manier van leven en de gewoontes van het Sgaw volk zijn geënt op het samenleven met het woud. De eerste generatie van mensen die zich hier vestigden en een broodwinning verdienden leidden een eenvoudig bestaan en sindsdien vertrouwen ze nog steeds op het woud. Deze ontwikkeling geven ze generatie na generatie door binnen hun Sgaw gemeenschap en dat heeft geleid tot respect voor de natuur en een vertrouwensband tussen mensen en bomen.
De betekenis van de navelboom
Om het Sgaw geloof onder woorden te brengen is de 'navelboom' een schitterend voorbeeld. Iedere Sgaw heeft zo'n navelboom, De-Po-Tu in hun taal. Na de geboorte van een Sgaw stopt de vader de placenta in een bamboekoker en bindt die aan een boom. Deze boom wordt zorgvuldig gekozen; de stevigheid van de boom en het vermogen om vrucht te dragen voor mens en dier.
Het ontstaan en het bestaan van de navelboom worden gezien als een bovennatuurlijke brug die mens en boom verbindt. Om die reden zijn er meer bomen en wouden om een dorp heen als er meer mensen in het dorp wonen. De navel- en andere bomen kunnen het begin zijn van een gezamenlijke aanpak door de gemeenschap om hun bezit te beschermen.
Het verhaal over de navelboom gaat ook vandaag nog op. Maar er kwamen beren op de weg omdat in huidige generaties de kinderen in het ziekenhuis geboren worden. Het bleek lastig hun geloof in de navelboom aan de artsen uit te leggen. Maar na een bezoek aan het dorp en aan het woud begrepen de artsen het. En tegenwoordig vragen artsen en verpleegkundigen of de aanstaande moeder een Sgaw is en of de placenta bewaard moet worden voor de rites.
Kennis van woud, plant en dier
Uit de jarenlange ervaring met bos komt een andere gewoonte voort. De Sgaw mensen kennen iedere boom in het woud. En niet alleen bij naam maar ook bij hun eigenschappen. Eigenschappen als bloesem- en fruitdragende periode, lucht- en vochtgesteldheid en hun plaats in het woud. Sommige namen zijn een verwijzing naar de plaats in het woud, zoals bijvoorbeeld 'Chodohmohde' dat een bergpas aangeeft waar de pinus contorta, de draaiden, groeit.
Kennis van bladeigenschappen, de geur, kleuren en vorm is heel normaal. De dood van een boom, door de natuur of door andere oorzaak, wordt een belangrijk item in de gesprekken van de dorpelingen. Tot in de kleinste details wordt besproken waar het mis ging met de maatregelen die ongelukken zoals bosbrand moeten voorkomen. Dit overleg raakt ten slotte verankerd in iedere Sgaw gemeenschap.
De wisselbouw
Voor het omploegen van het land begint houden de Sgaw gemeenschappen de 'handfasting' ceremonie, het vastbinden van de handen van de jongsten. De andere leden van de gemeenschap zegenen hen dan en bidden dan hun 'Kwan' of 'bewaker' heel lang bij hen zullen blijven. De Sgaw hebben 37 Kwans die bestaan uit dieren waaronder insecten, zoals het muntjak hert, andere herten, vogels, sprinkhanen en meer.
In de Sgaw leefwijze bestaat het lichaam niet uit slechts één element maar ook uit geesten van andere levende wezens. Is een dier afwezig dan mist de Sgaw een deel van zijn leven. Deze overtuiging heeft er toe geleid dat de Sgaw alle leven om hen heen respecteren en waarderen. Het binden van de handen moet de jongsten leren dat de mens moet delen, niet alleen met andere mensen maar ook met planten, dieren en insecten.
'Ortee Kertortee, Orkor Kertorkor'; drink water en bespaar op water. Gebruik het woud en bescherm het woud. Een van de spreuken waarmee de Sgaw hun mensen en omgeving zegenen. Dat blijkt ook uit hun gedrag bij het verzamelen van voedsel.
Langs de rivier groeien planten en groentes die gebruikt kunnen worden in hun eten. Gaan ze in het water dan zoeken ze de garnalen, kreeftjes en vissen die tussen de rotsen leven. Gedurende alle seizoenen vissen zij voor hun eten en weten ze precies wanneer vissen kuit schieten en voor welke dieren het dan broedtijd is opdat ze die niet vangen.
Brandgangen
Tegen het einde van februari begint een nieuw seizoen en wordt het warmer. Dan vallen de bladeren en ontstaat het risico van bosbrand. Omdat branden ieder jaar bomen doden bouwen de dorpelingen gezamenlijk brandgangen en organiseren ze een brandwacht. Ze weten ook dat dieren als het muntjak hert, fazanten, ander gevogelte en meer dieren dan jongen krijgen of eieren leggen dus is het belangrijk juist dan branden te voorkomen en afval op te ruimen.
Dit is een artikel uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/from-hum ... nservation
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. Het artikel is ingekort.
Auteur Prasit Siri
Een man van de Sgaw Karen groep die opgroeide in een klein dorp in een vallei tussen de bergen. Hij leert nog dagelijks van de natuur. Houdt van fotografie en wil zijn levensverhaal delen met de wereld. Voor zijn fotowerk, zie: https://you-me-we-us.com/story/from-hum ... nservation
-
erik-kuijpers
- Volwaardig lid
- Berichten: 3377
- Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
- Locatie: In volgend leven: Frankrijk.
Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen
You-Me-We-Us. Een leven in cirkels
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 11 gaat over een jonge vrouw die stateloos is en aan haar papieren werkt. Met tegenwerking van corrupte figuren en meer beren op haar weg. Het verhaal rond deze jonge Tai Yai vrouw speelt in Fang, Chiang Mai.
Een grappig en toch triest verhaal lees je in het dagboek van een gewone vrouw die stateloos is. Haar status van 'Niet-Thais' veroorzaakte uitdagingen in haar leven. Ondanks dat vindt ze een manier om vooruit te gaan. En toch, wat ze er ook aan energie in stopt, vragen de mensen nog steeds 'Ben jij wel een Thaise?'
'Hallo, ik ben een kleine vrouw met een ronde toet en ik ben altijd opgewekt. Ik houd van reizen, nieuwe dingen leren en maatschappelijk werk. Als ik uitgenodigd word om ergens te spreken dan ga ik. Op de basisschool en in het middelbaar hoorde ik altijd bij de besten van de klas. Ik kreeg veel waardering en prijzen. Het wond me op, maakte me blij en ik was wát trots op mijzelf.
Maar toch...Als ik sommige dingen herinner dan maakt me dat somber. Die waardering en die prijzen waren niet echt. Die waren alleen bestemd voor studenten met de Thaise nationaliteit. En wat erger was, toen ik van de middelbare school af kwam onder de besten van de klas deelde ik hun dromen om medicijnen te gaan studeren aan een universiteit.
Helaas kon ik alleen maar dagdromen want ik had wel de hersens maar niet de centen. Mensen zeiden me dan maar een lening te nemen van het Studenten Leen Fonds. Wisten zij veel dat dit ook niet kon? Had ik geen triest leven?
Jammer dan maar dit is mijn lot. Ik zou wel gaan werken en geld sparen (mag ik even lachen?). Natuurlijk wilde ik graag mijn studie voortzetten zoals anderen maar, tja, zo zat het nu eenmaal, ik moest andere doelen nastreven zoals een kleine onderneming opzetten.
Maar in werkelijkheid moet ik steeds minder goeie banen aannemen zoals mijn ouders. Ik kon niet meedingen met mensen die qua opleiding wél het 13-cijferige burgerservicenummer hebben.
En toch, achter de wolken schijnt de zon. Mijn ervaring met maatschappelijk werk bracht me in contact met ruimhartige volwassenen die mij steunden en werk voor me vonden. Ik kreeg daardoor de kans op het districtskantoor te helpen met werk voor iemands wettelijke status. Komt een ander aanbod in dit kader dan neem ik het ook aan. Op deze wijze kreeg ik de kans mijn vaardigheden te ontwikkelen en anderen te helpen.
Maar, wacht even, ik vergat te melden dat ik op persoonlijke titel nooit werk kan vinden omdat ik geen werkvergunning kan aanvragen. Een blok aan het been, niet waar? Terwijl ik als vrijwilliger werk op het districtskantoor volg ik een naaicursus. Het is beter als ik dat ook kan, voor het geval dat.
Zelfs een reis maken is lastig
Maatschappelijk werk betekent ook reizen; reizen binnen en buiten de streek afhankelijk van de job. Binnen de streek is daar geen probleem mee. Maar van reizen buiten de streek krijg ik hoofdpijn.
Weet je waarom? Daarvoor moet ik eerst toestemming vragen. Normaliter word ik op de eerste dag al geweigerd door de ambtenaren. Maar de laatste keer maakte ik kennis met drie hotemetoten. De eerste en de tweede zeiden hetzelfde: 'Wij kunnen jouw verzoek niet inwilligen'.
Pech! Maar gaf ik zomaar op? Dan ken je me toch niet goed genoeg. Ik geef nooit op. Dus ik ging naar de andere officier en die verraste me door herhaaldelijk te zeggen 'Als het om opleiding gaat dan geef ik altijd toestemming. Kom wanneer je wilt. Maar je moet wel een goeie student zijn en van drugs afblijven .'
Yippy! Waar ben ik al die tijd dan geweest? Waarom ben ik niet direct naar hem gegaan? Wat een geruststelling. Ik lachte van oor tot oor. Waarom heb ik hiervoor drie dagen weggegooid? Het voelde alsof ik de loterij had gewonnen.
Het ging toen goed maar goeie dingen duren nooit lang. Soms weet ik niet of ik moet lachen of huilen. Ik moest een keer naar een overheidskantoor in een andere provincie voor een belangrijk document. Kan ik nou nooit eens normaal reizen?
Een man in uniform vroeg me naar mijn ID kaart en ik moest een andere man volgen in een kamer. In die kamer stonden een oude computer, twee bankjes, het uniform en ik. De donkere ramen van die kamer creëerden een vreemde en akelige atmosfeer. Ik nam langzaam plaats en wachtte af wat hij had te zeggen.
De man in het zwarte uniform sprak koeltjes met me. 'Wat wil je dat ik doe? Jij hebt jouw streek verlaten zonder toestemming.' Hij wist dit want het systeem zou dat nooit toestaan. Hij ging verder met 'Zal ik jouw zaak rapporteren en naar de rechtbank sturen en ga jij dan de 5.000 baht boete betalen?'
Ik schrok. Mijn hoofd vol vragen. Waarom toch? Wat deed ik fout? Ik reisde met mijn meerdere en niet alleen. En ik was een student geboren in Thailand. Ik wilde alleen maar een document gaan ophalen. Ik was geen boef. Waarom ga je geen drugdealer of zoiets oppakken? Ik wist dat het niet legaal was, dacht ik bij mijzelf, maar betekent dat dan dat de documenten die ik bij me had niets betekenden?
Na wat gepraat zei de man in het uniform tenslotte 'Als je dan geen boete aan de rechtbank wilt betalen, waarom geef je me dan tenminste niet wat geld voor een goeie maaltijd. Ik zie dat je geen strafblad hebt.' Ik moest even nadenken over wat te doen. Maar omdat ik geen tijd wilde verliezen besloot ik het daarbij te laten om verder te kunnen reizen. Ik wist dat hij zijn werk deed maar ik kon dat niet aanvaarden. Evenmin kon ik er iets aan doen...
Daarna babbelden we nog wat, we lachten en deden of er niks gebeurd was. Wel, hoe vind je dat? Is mijn leven niet veel avontuurlijker dan een verblijf in de jungle?
Als je dit later vertelt is het wel grappig maar er is niks aan als het je overkomt. Dat hoort bij het leven. Ik ben veel andere problemen tegengekomen en je kunt wel raden hoe ik me voelde. En dat alleen maar omdat ik geen Thaise nationaliteit heb.
Wel, dit is het verhaal van deze kleine vrouw...'
Dit is een artikel uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/a-journey-in-circle
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. Het artikel is ingekort.
Auteur Pornthip Rungrueang
Zij houdt van vrijheid. Reizen is haar passie. Ze droomt van een eigen bedrijf. Wil graag bijdragen aan verbetering van leefomstandigheden. Ze helpt nu als vrijwilliger stateloze kinderen en jong volwassenen met hun registratie.
Haar video: https://www.youtube.com/watch?v=mbVee5_wnSk
De in de video genoemde 10-jaar kaart is de roze 'farang'-kaart die tot je 60e slechts 10 jaar geldig is.
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 11 gaat over een jonge vrouw die stateloos is en aan haar papieren werkt. Met tegenwerking van corrupte figuren en meer beren op haar weg. Het verhaal rond deze jonge Tai Yai vrouw speelt in Fang, Chiang Mai.
Een grappig en toch triest verhaal lees je in het dagboek van een gewone vrouw die stateloos is. Haar status van 'Niet-Thais' veroorzaakte uitdagingen in haar leven. Ondanks dat vindt ze een manier om vooruit te gaan. En toch, wat ze er ook aan energie in stopt, vragen de mensen nog steeds 'Ben jij wel een Thaise?'
'Hallo, ik ben een kleine vrouw met een ronde toet en ik ben altijd opgewekt. Ik houd van reizen, nieuwe dingen leren en maatschappelijk werk. Als ik uitgenodigd word om ergens te spreken dan ga ik. Op de basisschool en in het middelbaar hoorde ik altijd bij de besten van de klas. Ik kreeg veel waardering en prijzen. Het wond me op, maakte me blij en ik was wát trots op mijzelf.
Maar toch...Als ik sommige dingen herinner dan maakt me dat somber. Die waardering en die prijzen waren niet echt. Die waren alleen bestemd voor studenten met de Thaise nationaliteit. En wat erger was, toen ik van de middelbare school af kwam onder de besten van de klas deelde ik hun dromen om medicijnen te gaan studeren aan een universiteit.
Helaas kon ik alleen maar dagdromen want ik had wel de hersens maar niet de centen. Mensen zeiden me dan maar een lening te nemen van het Studenten Leen Fonds. Wisten zij veel dat dit ook niet kon? Had ik geen triest leven?
Jammer dan maar dit is mijn lot. Ik zou wel gaan werken en geld sparen (mag ik even lachen?). Natuurlijk wilde ik graag mijn studie voortzetten zoals anderen maar, tja, zo zat het nu eenmaal, ik moest andere doelen nastreven zoals een kleine onderneming opzetten.
Maar in werkelijkheid moet ik steeds minder goeie banen aannemen zoals mijn ouders. Ik kon niet meedingen met mensen die qua opleiding wél het 13-cijferige burgerservicenummer hebben.
En toch, achter de wolken schijnt de zon. Mijn ervaring met maatschappelijk werk bracht me in contact met ruimhartige volwassenen die mij steunden en werk voor me vonden. Ik kreeg daardoor de kans op het districtskantoor te helpen met werk voor iemands wettelijke status. Komt een ander aanbod in dit kader dan neem ik het ook aan. Op deze wijze kreeg ik de kans mijn vaardigheden te ontwikkelen en anderen te helpen.
Maar, wacht even, ik vergat te melden dat ik op persoonlijke titel nooit werk kan vinden omdat ik geen werkvergunning kan aanvragen. Een blok aan het been, niet waar? Terwijl ik als vrijwilliger werk op het districtskantoor volg ik een naaicursus. Het is beter als ik dat ook kan, voor het geval dat.
Zelfs een reis maken is lastig
Maatschappelijk werk betekent ook reizen; reizen binnen en buiten de streek afhankelijk van de job. Binnen de streek is daar geen probleem mee. Maar van reizen buiten de streek krijg ik hoofdpijn.
Weet je waarom? Daarvoor moet ik eerst toestemming vragen. Normaliter word ik op de eerste dag al geweigerd door de ambtenaren. Maar de laatste keer maakte ik kennis met drie hotemetoten. De eerste en de tweede zeiden hetzelfde: 'Wij kunnen jouw verzoek niet inwilligen'.
Pech! Maar gaf ik zomaar op? Dan ken je me toch niet goed genoeg. Ik geef nooit op. Dus ik ging naar de andere officier en die verraste me door herhaaldelijk te zeggen 'Als het om opleiding gaat dan geef ik altijd toestemming. Kom wanneer je wilt. Maar je moet wel een goeie student zijn en van drugs afblijven .'
Yippy! Waar ben ik al die tijd dan geweest? Waarom ben ik niet direct naar hem gegaan? Wat een geruststelling. Ik lachte van oor tot oor. Waarom heb ik hiervoor drie dagen weggegooid? Het voelde alsof ik de loterij had gewonnen.
Het ging toen goed maar goeie dingen duren nooit lang. Soms weet ik niet of ik moet lachen of huilen. Ik moest een keer naar een overheidskantoor in een andere provincie voor een belangrijk document. Kan ik nou nooit eens normaal reizen?
Een man in uniform vroeg me naar mijn ID kaart en ik moest een andere man volgen in een kamer. In die kamer stonden een oude computer, twee bankjes, het uniform en ik. De donkere ramen van die kamer creëerden een vreemde en akelige atmosfeer. Ik nam langzaam plaats en wachtte af wat hij had te zeggen.
De man in het zwarte uniform sprak koeltjes met me. 'Wat wil je dat ik doe? Jij hebt jouw streek verlaten zonder toestemming.' Hij wist dit want het systeem zou dat nooit toestaan. Hij ging verder met 'Zal ik jouw zaak rapporteren en naar de rechtbank sturen en ga jij dan de 5.000 baht boete betalen?'
Ik schrok. Mijn hoofd vol vragen. Waarom toch? Wat deed ik fout? Ik reisde met mijn meerdere en niet alleen. En ik was een student geboren in Thailand. Ik wilde alleen maar een document gaan ophalen. Ik was geen boef. Waarom ga je geen drugdealer of zoiets oppakken? Ik wist dat het niet legaal was, dacht ik bij mijzelf, maar betekent dat dan dat de documenten die ik bij me had niets betekenden?
Na wat gepraat zei de man in het uniform tenslotte 'Als je dan geen boete aan de rechtbank wilt betalen, waarom geef je me dan tenminste niet wat geld voor een goeie maaltijd. Ik zie dat je geen strafblad hebt.' Ik moest even nadenken over wat te doen. Maar omdat ik geen tijd wilde verliezen besloot ik het daarbij te laten om verder te kunnen reizen. Ik wist dat hij zijn werk deed maar ik kon dat niet aanvaarden. Evenmin kon ik er iets aan doen...
Daarna babbelden we nog wat, we lachten en deden of er niks gebeurd was. Wel, hoe vind je dat? Is mijn leven niet veel avontuurlijker dan een verblijf in de jungle?
Als je dit later vertelt is het wel grappig maar er is niks aan als het je overkomt. Dat hoort bij het leven. Ik ben veel andere problemen tegengekomen en je kunt wel raden hoe ik me voelde. En dat alleen maar omdat ik geen Thaise nationaliteit heb.
Wel, dit is het verhaal van deze kleine vrouw...'
Dit is een artikel uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/a-journey-in-circle
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. Het artikel is ingekort.
Auteur Pornthip Rungrueang
Zij houdt van vrijheid. Reizen is haar passie. Ze droomt van een eigen bedrijf. Wil graag bijdragen aan verbetering van leefomstandigheden. Ze helpt nu als vrijwilliger stateloze kinderen en jong volwassenen met hun registratie.
Haar video: https://www.youtube.com/watch?v=mbVee5_wnSk
De in de video genoemde 10-jaar kaart is de roze 'farang'-kaart die tot je 60e slechts 10 jaar geldig is.
-
erik-kuijpers
- Volwaardig lid
- Berichten: 3377
- Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
- Locatie: In volgend leven: Frankrijk.
Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen
You-Me-We-Us. Ik zou graag willen...
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 12 gaat over stateloze mensen bezig voor hun ID kaart. Dit verhaal rond jonge Tai Yai mensen speelt in Fang, Chiang Mai.
Ik zou graag willen... Het verhaal van drie jonge mensen die ondanks verschillende dromen over een loopbaan één hartenwens delen: dat iedere mens gelijke toegang heeft tot basisrechten.
Deze bijdrage is een filmpje van 6 minuten. Je kunt hem zien op de site zelf maar ook bij YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=mbVee5_wnSk
Dit is een video uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/i-wish
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
Auteur Pornthip Rungrueang
Zij houdt van vrijheid. Reizen is haar passie. Ze droomt van een eigen bedrijf. Wil graag bijdragen aan verbetering van leefomstandigheden. Ze helpt nu als vrijwilliger stateloze kinderen en jong volwassenen met hun registratie.
Auteur Saengsa –
Een 18-jarige vrouw. Stateloos. Boeddhiste. Op het moment in de eerste klas van het beroepsonderwijs. Ze houdt van schrijven. Zet op papier haar levenslessen en haar gedachten die ze zo wil onthouden. Een jonge leidster die energiek aan wijzigingen werkt voor staatsburgerschap en kinderrechten.
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 12 gaat over stateloze mensen bezig voor hun ID kaart. Dit verhaal rond jonge Tai Yai mensen speelt in Fang, Chiang Mai.
Ik zou graag willen... Het verhaal van drie jonge mensen die ondanks verschillende dromen over een loopbaan één hartenwens delen: dat iedere mens gelijke toegang heeft tot basisrechten.
Deze bijdrage is een filmpje van 6 minuten. Je kunt hem zien op de site zelf maar ook bij YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=mbVee5_wnSk
Dit is een video uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/i-wish
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
Auteur Pornthip Rungrueang
Zij houdt van vrijheid. Reizen is haar passie. Ze droomt van een eigen bedrijf. Wil graag bijdragen aan verbetering van leefomstandigheden. Ze helpt nu als vrijwilliger stateloze kinderen en jong volwassenen met hun registratie.
Auteur Saengsa –
Een 18-jarige vrouw. Stateloos. Boeddhiste. Op het moment in de eerste klas van het beroepsonderwijs. Ze houdt van schrijven. Zet op papier haar levenslessen en haar gedachten die ze zo wil onthouden. Een jonge leidster die energiek aan wijzigingen werkt voor staatsburgerschap en kinderrechten.
-
erik-kuijpers
- Volwaardig lid
- Berichten: 3377
- Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
- Locatie: In volgend leven: Frankrijk.
Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen
You-Me-We-Us. Ons huis in Ban No Lae
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 13 gaat over het leven van uit Myanmar gevluchte Dara-ang die nu wonen in Ban No Lae, regio Fang, Chiang Mai.
Twee jonge Dara-ang vrouwen laten je de markt zien in Ban No Lae. De oude dorpsoudste vertelt over de exodus uit Myanmar, een 40 jaar geleden.
Deze bijdrage is een filmpje van 10 minuten. Je kunt hem zien op de site zelf maar ook bij YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=zAHHyeiTX50
Dit is een video uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/our-home-no-lae
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
De Dara-ang groepering
Zij behoren tot de Palong, ook wel Palaung hill tribe; mensen die nu in Thailand wonen maar uit Myanmar komen. Zij noemen zich Dara-ang. De naam Palong ziet op Mon-Khmer sprekende groepen uit de bergen van de Shan staat en het zuiden van de Kachin staat in Myanmar.
De video is gemaakt door Somporn Tumma.
Hij, 'Guy', is een vrije burger die graag plezier maakt. Houdt van fotografie, tekenen, zingen, muziek maken en nieuwe dingen leren. Oprichter van de pagina's Hug Mao en van Travel with Guy. Heeft middelbaar onderwijs afgesloten en droomt van een eigen kunstgalerie.
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 13 gaat over het leven van uit Myanmar gevluchte Dara-ang die nu wonen in Ban No Lae, regio Fang, Chiang Mai.
Twee jonge Dara-ang vrouwen laten je de markt zien in Ban No Lae. De oude dorpsoudste vertelt over de exodus uit Myanmar, een 40 jaar geleden.
Deze bijdrage is een filmpje van 10 minuten. Je kunt hem zien op de site zelf maar ook bij YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=zAHHyeiTX50
Dit is een video uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/our-home-no-lae
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
De Dara-ang groepering
Zij behoren tot de Palong, ook wel Palaung hill tribe; mensen die nu in Thailand wonen maar uit Myanmar komen. Zij noemen zich Dara-ang. De naam Palong ziet op Mon-Khmer sprekende groepen uit de bergen van de Shan staat en het zuiden van de Kachin staat in Myanmar.
De video is gemaakt door Somporn Tumma.
Hij, 'Guy', is een vrije burger die graag plezier maakt. Houdt van fotografie, tekenen, zingen, muziek maken en nieuwe dingen leren. Oprichter van de pagina's Hug Mao en van Travel with Guy. Heeft middelbaar onderwijs afgesloten en droomt van een eigen kunstgalerie.
-
erik-kuijpers
- Volwaardig lid
- Berichten: 3377
- Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
- Locatie: In volgend leven: Frankrijk.
Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen
You-Me-We-Us. In de steek gelaten
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 14 gaat over Covid19. Een bar is gesloten. De medewerkers zonder Thaise nationaliteit krijgen geen compensatie ondanks dat ze nu werkloos zijn door corona. Thaise mensen wel. Dit speelt in Chiang Mai.
Covid-19 heeft het leven van velen getroffen. Maar de hulp van de overheid heeft niet iedereen bereikt, vooral niet de etnische minderheden en gastarbeiders. 'In de steek gelaten' is de opname van een gesprek tussen de samensteller en personeel van een bar in Chiang Mai te midden van een uitgestorven centrum en de onzekerheid.
Deze bijdrage is een filmpje van 4 minuten. Je kunt hem zien op de site zelf maar ook bij YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=cU-cLzLk5_U
Dit is een video uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/left-behind
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
Deze video is gemaakt door Akkhapon Satum ('Boy').
Ik doe van alles, van ober zijn tot een korte film maken, van het maken van kunst tot aan freelance schrijver als ik geld nodig heb. Ik ben ook 'admin' en schrijver voor de North Labour Network Page. Ben in Thailand geboren. Wil je meer weten over 'Akkaphon' of 'Boy' laten we dan eens praten.
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 14 gaat over Covid19. Een bar is gesloten. De medewerkers zonder Thaise nationaliteit krijgen geen compensatie ondanks dat ze nu werkloos zijn door corona. Thaise mensen wel. Dit speelt in Chiang Mai.
Covid-19 heeft het leven van velen getroffen. Maar de hulp van de overheid heeft niet iedereen bereikt, vooral niet de etnische minderheden en gastarbeiders. 'In de steek gelaten' is de opname van een gesprek tussen de samensteller en personeel van een bar in Chiang Mai te midden van een uitgestorven centrum en de onzekerheid.
Deze bijdrage is een filmpje van 4 minuten. Je kunt hem zien op de site zelf maar ook bij YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=cU-cLzLk5_U
Dit is een video uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/left-behind
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
Deze video is gemaakt door Akkhapon Satum ('Boy').
Ik doe van alles, van ober zijn tot een korte film maken, van het maken van kunst tot aan freelance schrijver als ik geld nodig heb. Ik ben ook 'admin' en schrijver voor de North Labour Network Page. Ben in Thailand geboren. Wil je meer weten over 'Akkaphon' of 'Boy' laten we dan eens praten.
-
erik-kuijpers
- Volwaardig lid
- Berichten: 3377
- Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
- Locatie: In volgend leven: Frankrijk.
Re: You-Me-We-Us over inheemse mensen
You-Me-We-Us. De Lahu; een heel gewoon leven en toch minder rechten
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 15 gaat over Lahu mensen in de regio Chiang Mai.
Een kijkje in het dagelijks leven en de gewoontes van Lahu mensen in Ban Pang Kued, Tambon Inthakin, Mae Taeng, Chiang Mai tijdens de viering van nieuwjaar, gezien door de ogen van twee Tai Yai vrouwen.
Het bergdorp Ban Pang Kued is een klein Lahu dorp. De Lahu noemen zich ook wel Musoe en dat komt voor in hun Thaise naam: ชาวมูเซอ. Het dorp ligt 59 km ten noorden van de stad Chiang Mai.
De Lahu mensen leiden er een eenvoudig leven met hun al heel lang bestaande tradities en cultuur. De route naar dit dorp is een kronkelige betonnen weg die tegen de berghelling oploopt en voor bezoekers een uitdaging vormt. Deze mensen houden van een geordend leven hoog in de bergen. En ze leven eenvoudig. Ze zijn inheems en kunnen goed met andere mensen omgaan.
Hun inkomen is middelmatig. Ze vormen een grote familie en men ondersteunt elkaar. Kweken hun eigen groente en kopen weinig aan. Stoffen en kleren maken ze zelf. Ze hebben gelukkig elektriciteit en er is vers water van de berg. Een school voor basisonderwijs. Hun beroepsmatige activiteit is landbouw, rijstbouw en de jacht.
En toch, ook deze eenvoudige manier van leven is beperkt door hun status. Sommige mensen of hele families hebben geen ID kaart en leven daarom in angst. Slechts een paar gezinnen zijn geregistreerd en hebben een Thaise ID kaart terwijl andere mensen, en dat is best een grote groep, dat niet hebben. Dat is de reden dat het dorp mensen huist die wel of niet documenten hebben. De stateloze mensen ondervinden problemen als het gaat om reizen, een baan vinden, zorg en andere diensten.
Happy Kin Wor Day
Op 6 januari 2021 had de auteur de kans het dorp te bezoeken om het leven van de Lahu mee te maken.
'Ik heb de Lahu nieuwjaarstraditie genaamd 'Kin Wor' (ook wel Kho Chao We) meegemaakt en die wordt gehouden in de maanden januari tot maart. Kin Wor duurt 7 tot 10 dagen waarin familieleden terug naar huis komen om samen te zijn. Dit nieuwjaarsfestival is erg belangrijk voor de Lahu want het hoort bij hun vaste, traditionele gewoontes.
Enkele volksspelen worden alleen gedaan voor deze gelegenheid. De Lahu mannen en vrouwen kleden zich in hun traditionele klederdracht en doen mee met de activiteiten op het dorpsplein, inclusief de 'Ja Kue' dans, het 'Saba' spel en een spel met priktollen.'
'Het sabaspel speel je met twee teams. Iedere speler krijgt één sababal, de noot van de sababoom, om die te slaan of te gooien, hoe je maar wilt, naar een lijntje van 10 sababallen aan de andere kant van het veld. Het team dat de meeste ballen weet te raken wint.
Priktollen zijn gemaakt van hardhout en hebben een ijzeren pen in de punt. Je speelt met een stok met een touwtje dat je om de tol draait. Je gooit de tol weg en trekt het touwtje hard terug; de tol gaat dan draaien. Wie een andere tol raakt, wint. Vooral jongens vinden dit spel leuk.
In de ochtend schenken jongeren water over de handen van de ouderen en vragen hun zegen. Deze gewoonte zie je ook bij songkran in de Thaise cultuur. Kin Wor is niet alleen feest en plezier voor de Lahu maar het bewaart ook hun cultuur.'
Hoe de Lahu leven en rondkomen
De heer Udom heeft een hechte familie van 7 leden waaronder vader, moeder, de oudste zoon, schoondochter, de jongste zoon en twee dochters. Ze wonen allemaal in het dorp en kunnen de eindjes nauwelijks aan elkaar knopen. Werken tegen loon op een boerderij of in oogstploegen die theebladeren en koffiebonen plukken.
Hun inkomen hangt af van wat er geplukt kan worden. Meer oogst betekent meer geld. Na de koffieoogst brengen ze twee of drie zakken op hun motorfiets naar het dorp om de bonen te sorteren. Daarna worden de bonen gedroogd en verkocht. Koffie brengt inkomen voor de Lahu.
Udoms ouders zijn in Thailand geboren. Maar omdat ze niet geregistreerd zijn hebben ze geen Thaise ID kaart. Dat maakt het lastig te reizen buiten de provincie want dat vereist een vergunning. Ze hebben ook geen toegang tot de zorg.
Later kregen ze hulp van de Lahu Development Foundation en de Legal Status Network Foundation om dit probleem op te lossen. Toch duurde het enige tijd voordat ze een legale status hadden. Deze legale status heeft wel het leven van Udoms familie verbeterd. En hoewel het geen echte ID kaart is en niet de rechten biedt die de echte kaart wel biedt voelt de familie zich een stuk veiliger om zich in de gemeenschap te profileren. Het is het meest waardevolle document voor ze.
Udoms vader verwoordt het zo: 'Het staatsburgerschap voelt aan alsof je een nieuw leven hebt gekregen.' Hoe simpel ook, deze woorden staan bol van emotie.
Dit is een artikel uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/simple-l ... ted-rights
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
Veel mooie foto's bij dit onderwerp. Ik adviseer te kijken op de site: https://you-me-we-us.com/story/simple-l ... ted-rights
Auteur Siriluk Saengyod
Een 25-jarige Thaise vrouw die woont in het Mae Taeng district te Chiang Mai. Zij werkt thans als vrijwilliger voor het Local Community Network for Stateless People (LCN Thailand).
Co-auteur: Aunchlee Kaewsri
De Saba Nut tree (Pachira Glabra, Malabar Chestnut, Watercacao) komt in dit filmpje voor:
https://www.youtube.com/watch?v=XF2qKACPmL4
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand. Deel 15 gaat over Lahu mensen in de regio Chiang Mai.
Een kijkje in het dagelijks leven en de gewoontes van Lahu mensen in Ban Pang Kued, Tambon Inthakin, Mae Taeng, Chiang Mai tijdens de viering van nieuwjaar, gezien door de ogen van twee Tai Yai vrouwen.
Het bergdorp Ban Pang Kued is een klein Lahu dorp. De Lahu noemen zich ook wel Musoe en dat komt voor in hun Thaise naam: ชาวมูเซอ. Het dorp ligt 59 km ten noorden van de stad Chiang Mai.
De Lahu mensen leiden er een eenvoudig leven met hun al heel lang bestaande tradities en cultuur. De route naar dit dorp is een kronkelige betonnen weg die tegen de berghelling oploopt en voor bezoekers een uitdaging vormt. Deze mensen houden van een geordend leven hoog in de bergen. En ze leven eenvoudig. Ze zijn inheems en kunnen goed met andere mensen omgaan.
Hun inkomen is middelmatig. Ze vormen een grote familie en men ondersteunt elkaar. Kweken hun eigen groente en kopen weinig aan. Stoffen en kleren maken ze zelf. Ze hebben gelukkig elektriciteit en er is vers water van de berg. Een school voor basisonderwijs. Hun beroepsmatige activiteit is landbouw, rijstbouw en de jacht.
En toch, ook deze eenvoudige manier van leven is beperkt door hun status. Sommige mensen of hele families hebben geen ID kaart en leven daarom in angst. Slechts een paar gezinnen zijn geregistreerd en hebben een Thaise ID kaart terwijl andere mensen, en dat is best een grote groep, dat niet hebben. Dat is de reden dat het dorp mensen huist die wel of niet documenten hebben. De stateloze mensen ondervinden problemen als het gaat om reizen, een baan vinden, zorg en andere diensten.
Happy Kin Wor Day
Op 6 januari 2021 had de auteur de kans het dorp te bezoeken om het leven van de Lahu mee te maken.
'Ik heb de Lahu nieuwjaarstraditie genaamd 'Kin Wor' (ook wel Kho Chao We) meegemaakt en die wordt gehouden in de maanden januari tot maart. Kin Wor duurt 7 tot 10 dagen waarin familieleden terug naar huis komen om samen te zijn. Dit nieuwjaarsfestival is erg belangrijk voor de Lahu want het hoort bij hun vaste, traditionele gewoontes.
Enkele volksspelen worden alleen gedaan voor deze gelegenheid. De Lahu mannen en vrouwen kleden zich in hun traditionele klederdracht en doen mee met de activiteiten op het dorpsplein, inclusief de 'Ja Kue' dans, het 'Saba' spel en een spel met priktollen.'
'Het sabaspel speel je met twee teams. Iedere speler krijgt één sababal, de noot van de sababoom, om die te slaan of te gooien, hoe je maar wilt, naar een lijntje van 10 sababallen aan de andere kant van het veld. Het team dat de meeste ballen weet te raken wint.
Priktollen zijn gemaakt van hardhout en hebben een ijzeren pen in de punt. Je speelt met een stok met een touwtje dat je om de tol draait. Je gooit de tol weg en trekt het touwtje hard terug; de tol gaat dan draaien. Wie een andere tol raakt, wint. Vooral jongens vinden dit spel leuk.
In de ochtend schenken jongeren water over de handen van de ouderen en vragen hun zegen. Deze gewoonte zie je ook bij songkran in de Thaise cultuur. Kin Wor is niet alleen feest en plezier voor de Lahu maar het bewaart ook hun cultuur.'
Hoe de Lahu leven en rondkomen
De heer Udom heeft een hechte familie van 7 leden waaronder vader, moeder, de oudste zoon, schoondochter, de jongste zoon en twee dochters. Ze wonen allemaal in het dorp en kunnen de eindjes nauwelijks aan elkaar knopen. Werken tegen loon op een boerderij of in oogstploegen die theebladeren en koffiebonen plukken.
Hun inkomen hangt af van wat er geplukt kan worden. Meer oogst betekent meer geld. Na de koffieoogst brengen ze twee of drie zakken op hun motorfiets naar het dorp om de bonen te sorteren. Daarna worden de bonen gedroogd en verkocht. Koffie brengt inkomen voor de Lahu.
Udoms ouders zijn in Thailand geboren. Maar omdat ze niet geregistreerd zijn hebben ze geen Thaise ID kaart. Dat maakt het lastig te reizen buiten de provincie want dat vereist een vergunning. Ze hebben ook geen toegang tot de zorg.
Later kregen ze hulp van de Lahu Development Foundation en de Legal Status Network Foundation om dit probleem op te lossen. Toch duurde het enige tijd voordat ze een legale status hadden. Deze legale status heeft wel het leven van Udoms familie verbeterd. En hoewel het geen echte ID kaart is en niet de rechten biedt die de echte kaart wel biedt voelt de familie zich een stuk veiliger om zich in de gemeenschap te profileren. Het is het meest waardevolle document voor ze.
Udoms vader verwoordt het zo: 'Het staatsburgerschap voelt aan alsof je een nieuw leven hebt gekregen.' Hoe simpel ook, deze woorden staan bol van emotie.
Dit is een artikel uit de workshops 'Creative and Strategic Communication for Sustainability' georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com/story/simple-l ... ted-rights
Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
Veel mooie foto's bij dit onderwerp. Ik adviseer te kijken op de site: https://you-me-we-us.com/story/simple-l ... ted-rights
Auteur Siriluk Saengyod
Een 25-jarige Thaise vrouw die woont in het Mae Taeng district te Chiang Mai. Zij werkt thans als vrijwilliger voor het Local Community Network for Stateless People (LCN Thailand).
Co-auteur: Aunchlee Kaewsri
De Saba Nut tree (Pachira Glabra, Malabar Chestnut, Watercacao) komt in dit filmpje voor:
https://www.youtube.com/watch?v=XF2qKACPmL4