michaleo schreef:Het was een beetje donker, en in het midden stonden er eenige meisjes in hun ondergoed, en wipten een beetje met hun bekkenbeen, net alsof ze probeerten te dansen. Ik kon niet zien, van welke fabrikant de katoentjes waren, maar ik denk, het was een Thai's merk.
Ik begrijp het volkomen: je kunt moeilijk vragen of ze 'het grote licht' even willen aandoen
omdat het te donker is om de merkjes van de textieltjes te lezen:
"Meneer, we maken hier de raarste dingen mee, maar dit is nieuw".
Ik ben ooit in Patatje aan Zee rondgeleid door een ploeg daar wonende breedgeschouderde
Nederlandse boeven, die mij als provinciaaltje uit het noorden even een poepertje wilden
laten ruiken. Nou, nou, het was echt een avondje volksdansen en klederdrachten en de laatste
kwamen uit dezelfde winkel waar ook de spreekwoordelijke keizer z'n nieuwe kleren koopt.
Ze droegen ofwel niemendalletjes of, zo het oog althans, volledig doorzichtige kledij.
Na een uurtje had ik het wel gezien, maar dat liet ik maar niet merken.
Zo ondankbaar ben ik nou ook weer niet.
En dat dansen, ach, dat getrek aan die palen, nee, dan geef ik toch de voorkeur aan
de oude traditionele kaarjesdans.
Het was geloof ik bij de gelegenheid van het zesjarig bestaan van een universiteit hier ter plaatse
dat de studenten de genodigden tijdens het feestmaal tracteerden op onder meer deze dans.
De naast mij gezeten vice-gouverneur van de provincie Chiang Rai had het als zijn taak opgevat
mij door dit gebeuren heen te coachen.
Toen de verleidelijke jongedametjes met glijdende bewegingen in grote soepelheid de kleine
op aardewerken houdertjes bevestigde kaarsjes langs lijf en leden deden dansen, boog de
goede man zich naar mij toe en fluisterde "before they have no bra".
Eindelijk begreep ik de dans! Ik zag mij zitten in een tijd lang voorafgaand aan de introductie
van het electrische licht, ik hoorde de typische toonsamenstelling en ritme van de oude traditionele
Thaise muziek en genoot van de wisselende belichting van soepel bewegende vrouwelijke welvingen.
De essentie van zowel de aloude kaarsjesdans als de moderne gogo ligt in 'het prikkelende moment
dat verborgen ligt in het aanschouwen van vrouwelijck schoon'.
Het is nu 'van dik hout zaagt men planken' geworden: bonkige Amerikaanse muziek en dan maar
trekken aan die palen!.
met vr. groet
en T-geschal
)
