Uit de Thaise literatuur

Informatie over cultuur en gebruiken.
Moderators: Chang, Patriot, Broom

Moderator: Loempia

Plaats reactie
Bericht
Auteur
Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: Uit de Thaise literatuur

#61 Bericht door erik-kuijpers » woensdag 02 november 2022, 23:48

Hoe een kat een muis vangt (Uit: Prikkelende verhalen uit Noord-Thailand; nr 45)

Een monnik stond zich af te trekken door een gat in de tempelmuur. Wel, dat zag een kat; die sprong op en beet er eens flink in. 'Au!' De kat beet in zijn piemel! 'Au. Au. Novice, ga naar buiten en jaag die kat weg. Nu!'

Maar de novice nam er eens rustig de tijd voor. Au! 'Krijg de pestpokken!' riep de monnik toen de novice terugkwam en sloeg hem met een vuist op zijn hoofd. Want de kat had nog even doorgebeten.... Denk je eens in!

Later, toen de monnik terug was van de bedelronde en iedereen zat te eten, ging de novice hem pesten. 'Ik denk dat de kat vanmorgen een muis heeft gevangen!' 'Ach, hou toch je kop' riep de monnik terug....

Bron:
Titillating tales from Northern Thailand. White Lotus Books, Thailand. Engelse titel 'The cat has caught a mouse.' Vertaald en bewerkt door Erik Kuijpers. De auteur is Viggo Brun (1943); zie voor meer toelichting bij nr 1 van deze serie.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: Uit de Thaise literatuur

#62 Bericht door erik-kuijpers » zondag 06 november 2022, 23:14

Een Boeddhabeeld met ballen (Uit: Prikkelende verhalen uit Noord-Thailand; nr 46)

Een monnik had zijn ogen laten vallen op de moeder van een van de novicen. Hij was verliefd. Iedere keer als de novice offergaven van zijn moeder naar de tempel bracht vertelde hij 'Al deze gaven zijn van mijn moeder' en de monnik herhaalde dat iedere keer luid. 'Offergaven van de moeder van deze novice.' Op zekere dag vertelde de novice dat tegen zijn ouders. 'Iedere keer als ik naar de tempel terugga zegt de monnik 'Offergaven van de moeder van deze novice, offergaven van de moeder van deze novice.' En waarom zegt hij dat?'

'Ja ja, dat zijn dus zijn gevoelens. Okay dan!' riep zijn vader uit. 'En wat doen we daaraan?' vroeg zijn vrouw. 'Nou, ik ga weg om zaken te doen. Als ik 14 dagen weg ben ga dan naar die monnik en vraag hem naar ons huis te komen. Zeg hem dat ik dood ben. Dat ik vermoord ben. Zeg hem dat je niets aan te bieden hebt aan de tempel voor mijn crematie. Vertel hem dat, en kijk maar eens wat hij zegt.'

De man ging weg op zakenreis. En na 14 dagen was hij niet terug zoals afgesproken. Dus zijn vrouw ging naar de monnik. 'Eerbiedwaardige, mijn man is al 14 dagen op zakenreis. En vandaag hoorde ik dat hij dood is maar ik heb niks om zijn crematie netjes te regelen. Wat moet ik nu? Ik voel me zo ellendig!' 'Geen probleem' zei de monnik. 'Maak je geen zorgen om die crematie. Je kunt alles wat je nodig hebt van de tempel lenen. Neem maar wat je nodig hebt.' Ze pakte wat ze nodig had en nam het mee naar huis. Ze vroeg de monnik 'Eerbiedwaardige, wanneer komt u voor de plechtigheden?' 'Ja, ik kom er aan. Tegen het vallen van de avond.'

Hij kwam naar het huis waar mensen bezig waren met de voorbereiding van de plechtigheden. Mevrouw had een grote pot zwarte lak klaargezet achter op de pikdonkere veranda en bood de monnik aan eerst een bad te nemen. Hij deed dat en waste zich pikzwart! Ging het huis weer in en bleef aan de achterdeur staan.

Toen kwam de verloren gewaande echtgenoot weer thuis. 'Goeie god' zei zijn vrouw, 'Mensen zeggen dat je dood bent dus ik ben bezig met jouw crematie.' 'Wat een onzin! Wie zegt dat ik dood ben?' 'Ja, de mensen hier. Allemaal. Nu ben ik bezig met de offergaven. Kom maar eens kijken. Goeie god, dus je bent helemaal niet dood! Kom, snel. Dit zijn de offergaven. En ik heb zelfs een Boeddhabeeld laten maken.' Daar stond de blote monnik, pikzwart door de zwarte lak. 'Kijk nou toch eens! Een staande Boeddha! Op groot formaat. Wie heeft dit voor jou gemaakt?'

'Nou, de monnik van de tempel. Wie anders?' 'Wow! Het lijkt wel een zwarte bloedzuiger.' De man tilde de lantaarn op en keek eens wat beter. 'Wat voor een Boeddhabeeld is dit nou? Er zitten ballen aan! Snel. Geef me een mes. Ik snij die er af!'

O, o, wat liep die monnik hard! Je zag niets meer van hem dan zijn ronde, witte billen. De tempel in! Zijn ballen afsnijden was een brug te ver. En seks met mevrouw is nooit gebeurd...

Bron:
Titillating tales from Northern Thailand. White Lotus Books, Thailand. Engelse titel 'A Buddha statue with balls'. Vertaald en bewerkt door Erik Kuijpers. De auteur is Viggo Brun (1943); zie voor meer toelichting zie nr 1 van deze serie.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: Uit de Thaise literatuur

#63 Bericht door erik-kuijpers » dinsdag 08 november 2022, 23:01

Wie het laatst lacht... (Uit: Prikkelende verhalen uit Noord-Thailand; nr 47)

De Kathin ceremonie aan het eind van de Pansa, Buddhist Lent, vastentijd. Het publiek verstrekt nieuwe gewaden en offergaven aan de monniken. Een heel belangrijke gebeurtenis. Op het tempelterrein stond een sinaasappelboom en een van de monniken beschouwde die als de zijne. Niemand mocht de vruchten plukken, ook de novicen niet. Tot die dag dat een Indiër aan de poort kwam. Hij had een stok van drie meter lengte bij zich en daarmee mat hij de afstand op van de tempelpoort naar de boom. De monnik riep naar hem: 'Wat ben je aan het doen?'

'Ik wil een grote offergift brengen voor de Kathin ceremonie, Eerbiedwaardige, maar deze sinaasappelboom staat in de weg. Hoe kan ik het binnen brengen?' En de monnik gooide hem een bijl toe. 'Hé, Indiër, hak die boom maar om!'

De Indiër hakte de boom om, sleepte hem weg en at alle vruchten op. De monnik dacht dat hij een grote offergave zou brengen maar al twee dagen gebeurde er niets. 'Wat is dat nou? Waarom brengt die Indiër de beloofde offergave niet? Hij komt vast niet, die rotzak. Hij heeft me te pakken en at alle sinaasappelen op.' De monnik besloot hem met gelijke munt terug te betalen.

Wraak!

De Indiër had besloten te trouwen. Hij had Oma Kaew die ten zuiden van de tempel woonde uitgekozen als zijn bruid. De monnik ging eens naar Oma Kaew toe. 'Oma Kaew, ga je echt met die Indiër trouwen?' 'Jazeker!' 'Hoe kun je dat nou doen? Hij eet de ingewanden van mensen op. Voel maar eens als hij weer komt: hij heeft een staart! Hij is een tijger, weet je!'

En toen ging hij naar de Indiër. 'Ga jij echt met Oma Kaew trouwen?' 'Jazeker!' 'Hoe kom je daarbij? Zij is een boze geest. Ze voelt aan je anus, trekt al jouw darmen er uit en eet ze op!'

De volgende keer, toen de Indiër en Oma Kaew samen in bed lagen, voelde Oma Kaew met haar handen aan zijn billen. De man dacht dat zij zijn anus wilde binnendringen om zijn darmen er uit te trekken. Lieve hemel! Hij sprong het bed uit en rende weg.

Dus er kwam geen huwelijk. De monnik had hem netjes terugbetaald...

Bron:
Titillating tales from Northern Thailand. White Lotus Books, Thailand. Vertaald en bewerkt door Erik Kuijpers. De auteur is Viggo Brun (1943); zie voor meer toelichting nr 1 van deze serie.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: Uit de Thaise literatuur

#64 Bericht door erik-kuijpers » woensdag 09 november 2022, 23:12

Omdat je op mijn moeder lijkt... (Uit: Prikkelende verhalen uit Noord-Thailand; nr 48)

De man had de hele dag gelopen en had honger. Hij klopte aan bij een huis en vroeg wat gestoomd kleefrijst te eten. De oude vrouw in huis ging de tuin in om een bananenblad te plukken om de rijst in te pakken. De rijstkoker had ze al van het vuur gehaald.

De man was bang dat ze hem niet voldoende zou geven en schraapte met een lepel stiekem wat hete rijst uit de pan. Hij stopte het in zijn pet en zette die terug op zijn hoofd. Lieve hemel! Dat was heet! De rijst was nog niet doorgeroerd dus was gloeiend heet. Zijn hoofd verbrandde!

Toen de oude vrouw terugkwam om wat rijst op te scheppen vroeg ze hem 'Waarom huil je?' 'Je lijkt op mijn moeder! Hoe meer ik naar je kijk lijk je op mijn moeder.'

Maar de waarheid was dat hij kokendhete rijst in zijn pet had. Zo heet dat hij tranen in zijn ogen kreeg. Tenslotte kon hij er niet meer tegen! Hij rende het huis uit. En toen hij zijn pet afzette viel zijn haar uit....


Bron:
Titillating tales from Northern Thailand. White Lotus Books, Thailand. Engelse titel 'You resemble my mother'. Vertaald en bewerkt door Erik Kuijpers. De auteur is Viggo Brun (1943); zie voor meer toelichting zie nr 1 van deze serie.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: Uit de Thaise literatuur

#65 Bericht door erik-kuijpers » zondag 13 november 2022, 23:00

Dát doe je tegen een kale knetter! (Uit: Prikkelende verhalen uit Noord-Thailand; nr 49)

Heel lang geleden was er een man die kaalheid kon genezen. Nu praat ik niet negatief over kale mensen, hoor, want ik ben zelf ook kaal. Hoe dan ook, hij kon kale mensen genezen van kaalheid maar je moest er wel voor betalen. Goederen en vijftien roepies. Roepies waren toen in gebruik. Dus kwamen kale mensen naar hem toe om hun haar terug te krijgen.

In het dorp woonden drie mannen. Twee van hen hadden al besloten om die man te vragen hun kaalheid te verhelpen. De vrouw van de derde man zei hem 'Onze beide buren gaan al naar hem toe; jij bent ook kaal dus waarom ga je niet met ze mee? Het kost je vijftien roepies maar het is het waard. Ik schaam me kapot dat ik een kale vent heb.'

Dus hij ging mee. En toen bleek dat ze naast de vijftien roepies per persoon ook goederen moesten meenemen; een nieuwe ketel, nieuwe vloermat, nieuwe karaf met water, een pak kleefrijst en een bos brandhout. En een nieuw, lang touw!

'Ik kan je niet in mijn huis behandelen. We gaan naar het bos.' Eenmaal daar bond hij de drie kale mannen met touw aan een boom zodat ze met de voeten net bij de grond konden komen. Hij maakte vuur, zette de ketel er op en gooide er kleefrijst en water in. Toen dat kookte nam hij een houten lepel.

Hij schepte met die lepel kokend hete rijst op, smeerde het op hun voorhoofd en zette er een harige hondenstaart bovenop. Die zagen er grappig uit en jee, wat deed dat zeer! Ze stampten met hun voeten en schreeuwden het uit van de pijn.

Toen ze eindelijk los waren gekomen was de kwakzalver al lang verdwenen met de 45 roepies... Ze gingen naar huis en sloegen hun vrouwen! 'Jullie hebben ons dat aangedaan! We waren bijna dood, weet je!'


Bron:
Titillating tales from Northern Thailand. White Lotus Books, Thailand. Engelse titel 'How to cure baldness'. Vertaald en bewerkt door Erik Kuijpers. De auteur is Viggo Brun (1943); zie voor meer toelichting nr 1 van deze serie.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: Uit de Thaise literatuur

#66 Bericht door erik-kuijpers » donderdag 17 november 2022, 23:05

De Karen die op de matras kakte (Uit: Prikkelende verhalen uit Noord-Thailand; nr 50)

Dit verhaal gaat over een jonge vrouw. Op een dag kwam een Karen man voorbij die karbouwen verkocht. Karen hebben vaak een karbouw, weet je. Hij vroeg of hij in haar huis mocht slapen maar ze liet hem niet binnen.

'Waarom mag ik hier niet slapen?' 'Nou, het wordt zo'n rotzooi als je op mijn matras kakt.' 'Weet je, als ik dat écht doe dan mag je al mijn koeien en karbouwen hebben' zei de Karen man. 'Als ik poep op jouw matras dan zijn koeien en karbouwen van jou. '

En ze ging akkoord en ging suikermeloenen (*) koken. Nadat de meloenen afgekoeld waren en de Karen sliep stopte ze de inhoud van de meloenen in zijn sarong. Ze haalde voorzichtig een punt los en legde het tussen zijn benen.

Toen ze de volgende morgen wakker werden gilde ze het uit. 'Dat zei ik nou dat je zou doen! Je hebt op mijn matras gekakt! Kijk nou eens! Je hebt alles onder gekakt!' Dus hij was koeien en karbouwen aan haar kwijt. Voor nop!

Nou, dat wil ik ook wel...

Er was nog een jonge vrouw in het dorp. Zij wilde ook wel wat vee. Dus ze vroeg hoe die andere vrouw het had geflikt. En ze besloot het ook te doen. Dus toen een Karen man vroeg of hij bij haar mocht slapen maakte ze dezelfde afspraak.

Helaas, ze was te laat met de voorbereidingen dus liet de suikermeloenen niet voldoende afkoelen. Ze gooide de hete pulp zo dicht bij zijn tere delen dat hij er rode striemen en zwellingen aan overhield! De dorpsbewoners hebben haar zwaar beboet; ze hield alleen haar vijzel over....


Bron:
Titillating tales from Northern Thailand. White Lotus Books, Thailand. Engelse titel 'The Karen who shit on a mattress'. Vertaald en bewerkt door Erik Kuijpers. De auteur is Viggo Brun (1943); zie voor meer toelichting nr 1 van deze serie.

(*) Muskmelon, cucumis melo, suikermeloen, in Thais แตงไทย.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: Uit de Thaise literatuur

#67 Bericht door erik-kuijpers » zondag 20 november 2022, 22:46

Drie wel héél simpele zielen... (Uit: Prikkelende verhalen uit Noord-Thailand; nr 51)

Hij was een slimme man, en had een geit. Stak de brand in een stapel afval en de volgende morgen spreidde hij de warme as en de sintels uit over de grond en gooide ze daarna in de rivier. Hij woonde namelijk dicht bij de Ping rivier. Daarna veegde hij de grond schoon.

Tenslotte ramde hij een stok in de grond en bond de geit er aan vast. Daarna ging hij op de grond liggen die nog lekker warm was. En net toen kwamen er drie simpele zielen voorbij.

'Oh! Zeg, is het niet te koud om zomaar op de grond te liggen?' 'Welnee, het is helemaal niet koud.' 'Hoe komt dat zo?' 'Omdat ik een dier heb dat warmte afgeeft. Die geit daar. Als je reist voor de handel en je hebt zo'n beest dan hoef je niet te denken aan dekens en zo.'

Een dier dat warmte afgeeft? De linkmichel! Hij wilde zijn geit verkopen. Hoe dan ook, de drie kerels vroegen hem 'Wil je hem niet verkopen?' En ze kochten de geit voor tweehonderd en gaven hem ook nog al hun dekens want die hadden ze toch niet meer nodig... Trots liepen ze verder met hun geit.

Het werd avond. Ze ramden een stok in de grond en bonden de geit vast en gingen rondom het dier liggen. Maar mensen, wat was het koud! 'Heb jij het w-w-warm?' Niemand had het warm. Ze lagen te klappertanden alsof ze tamarindezaden aan het kauwen waren. 'Een dier dat warmte afgeeft, zei hij! Me reet!'

Dan maar vis?

Ze liepen weer door en kwamen een man tegen die overvolle vismanden droeg. Het zat propvol met vis. De visverkoper had een kleine kat en was ook een linkerd....

'Hoe kom jij aan al die vis?' vroegen de simpele zielen hem. 'Nou, ik gooi mijn kat in het water.' De man was ook een vlotte babbelaar. 'Maar waarom dan?' 'Mijn kat vangt de vis. Daarna wrik ik zijn bek open en neem alle vis er uit. Kijk maar eens in mijn manden!'

'Kijk eens even! Hij heeft echt een hele zooi vis. Een hele zooi, niet? Wil je je kat niet verkopen?' De drie heren betaalden tweehonderd voor de kat en gingen verder. En toen zagen ze een karbouw! Nou ja, zij dachten dat het een karbouw was... Het was geen karbouw. Een man had de kop van een karbouw, met de hoorns er nog aan, in een kuil in de modder gezet.

Maar de man had er een slangenkopvis, een grote baars, in gestopt en als de vis bewoog dan bewoog de karbouwkop ook. En hij zat er naast om op zijn karbouw te passen. 'Wat doe jij hier?' vroegen de drie mannen. 'Ik pas op mijn karbouw.' 'Oh, en waar is die dan?' 'Hier, in die modderpoel.' 'Wil je hem verkopen?'

Ze zagen de kop bewegen en dachten dat het een echte karbouw was. Ze betaalden hun laatste centen aan de verkoper die het op een lopen zette. Daarna probeerden ze met 'kst, kst' de karbouw op te laten staan maar die reageerde niet. Ze trokken aan zijn kop maar meer dan een dooie kop en een vis kwam er niet uit de grond. Ze hadden geen rooie cent meer over!

Een spreuk zegt: Drie man samen op de akker is niet goed. En zes man samen in een boot ook niet. Deze mannen hadden pech. Of beter, ze waren oliedom....


Bron:
Titillating tales from Northern Thailand. White Lotus Books, Thailand. Engelse titel 'The three foolish fellows'. Vertaald en bewerkt door Erik Kuijpers. De auteur is Viggo Brun (1943); zie voor meer toelichting nr 1 van deze serie.

Gebruikersavatar
erik-kuijpers
Volwaardig lid
Volwaardig lid
Berichten: 3376
Lid geworden op: donderdag 11 oktober 2018, 14:32
Locatie: In volgend leven: Frankrijk.

Re: Uit de Thaise literatuur

#68 Bericht door erik-kuijpers » dinsdag 22 november 2022, 21:02

Waarom de uil altijd zo somber kijkt (Uit: Prikkelende verhalen uit Noord-Thailand; nr 52)

Dit is een verhaal over de 'Vlam van het bos' boom (*). Deze boom was van de heerser en droeg veel peulvruchten. Op zekere dag kwam daar een aap en schudde aan de boom. Alle peulen vielen er uit. Plof!

In die tijd kon iedereen spreken, weet je nog? Alle dieren en planten konden spreken. Dit is een heel oud verhaal. Dus de heerser had gezien dat de peulen gevallen waren en ging dat vragen. 'Waarom zijn jullie gevallen?' 'Omdat de aap aan de boom schudde.'

Toen vroeg hij aan de aap 'Waarom schudde jij aan de boom?' 'Omdat een mier in mijn ballen beet.' En hij vroeg de mier. 'Waarom beet jij in de ballen van de aap?' 'Omdat een kip achter me aan zat.'

Daarna vroeg hij de kip. 'Waarom zat jij achter de mier aan?' 'Omdat zaadjes van de sesamplant in mijn oog vielen. Ik kon niks meer zien.' Tja, en toen naar de sesamzaadjes. 'Waarom vielen jullie in het oog van de kip?' 'Een hert bonkte tegen onze boom en toen vielen wij omlaag.'

Het hert gevraagd. 'Waarom bonkte jij tegen de sesamboom?' 'Omdat een gele mombinpruim (**) op mijn kop viel.' En hij vroeg het de gele mombinpruim. 'Waarom viel jij op de kop van het hert?' 'Omdat een uil op ons ging zitten; toen vielen wij.'

Tenslotte werd de uil gevraagd. 'Waarom ging jij op de gele mombinpruim zitten waardoor die op de kop van het hert viel?'

Maar de uil had geen antwoord op die vraag. Beng! Hij sloeg met zijn vuist de uil tegen de kop! En die heeft sindsdien een dikke kop. Daarom is de uil altijd somber en heeft ie geen lol meer in het leven....


Bron:
Titillating tales from Northern Thailand. White Lotus Books, Thailand. Engelse titel 'Why the owl is sad'. Vertaald en bewerkt door Erik Kuijpers. De auteur is Viggo Brun (1943); zie voor meer toelichting bij nr 1 van de serie.

(*) De Vlam van het bos boom, Engels: Flame of the forest, Latijn : Butea monosperma.
(**) De gele mombinpruim, Engelse naam hog plum, Latijn: Spondias purpurea en/of Spondias pinnata Kurz.

Plaats reactie

Terug naar “Cultuur”