blog deel 1
Moderator: Loempia
-
- Zeer veel ervaring
- Berichten: 125
- Lid geworden op: donderdag 16 maart 2017, 15:53
blog deel 1
Thailand, mijn grootste avontuur.
Deel 1, mijn paradijsje.
Thailand stond niet op mijn lijstje met reisdoelen.
Dat ik daar toch eens ging kijken, en het zelfs mijn favoriete land is geworden, ja zelfs de laatste 5 jaar daar verblijf, kwam door vrienden.
Ik associeerde het land met strand, zon, zee en toeristen. Die combinatie vermijd ik als een ziekte.
Maar die vrienden zeiden: daar is nou echt een plekje voor jou. En het klopte, op Long Beach, Koh Chang (Trat), vond ik mijn ideale combinatie: Een plek met simpele hutjes, een restaurant en een strand, waar je zelfs in het hoogseizoen tot 10 uur nog alleen bent. En verder niets.
Al was de plek wel booming rond 2010, er waren intussen al 3 resorts verschenen en 4 restaurantjes. Treehouse Long Beach (zoals het toen heette), met die hutjes, telde wel 20 hutten, die rond kerst allemaal bezet waren. Ach, ik herinner me nog een kwaak-duitser die de full moon party organiseerde, met veel drank en geblow en het hysterisch geschreeuw van een vrouw die een bad trip doormaakte, de manager die tevens dealer was, mijn onfortuinlijke kennismaking met de corrupte politieman toen ik terugkeerde in Bangkok (hierover nog in een volgende aflevering), zodat ik dacht: is dit mijn plek nog wel?
Maar ziedaar, de crisis brak uit, toerisme stortte in, de eigenaars verkochten de boel en belandden bij de afwikkeling nog in een echtscheiding, de zomerstormen /regens spoelde een gat in de weg, zodat het nauwelijks nog bereikbaar werd, de beheerder van het resort op het strand zelf kreeg ruzie met de grondeigenaar, ze kwamen er niet uit en hij brandde de boel plat ( ga kijken, en je zal, nu 4 jaar later, daar NIETS meer van terugvinden, de natuur heeft de fundamenten gewoon opgeslokt.).
En nu is het weer rustig,
En wat geniet ik van het ruisen van de golven in de nacht als ik mijn deur open laat (wat ik dus altijd doe), Slechts ‘verstoord’ door de roep van de gekko, die een hut verderop bezoekt op jacht naar prooi Dat is maar één keer, het stoort me niet, integendeel).
Bij de eerste ochtendschemering m’n bed uit, leg me in mijn hangmat en geniet evenzeer van het langzaam verkleuren van de lucht en het water, dat soms oranje schijnt in de opkomende zon. En dan, rond 6 uur, de cicade. Eéntje maar, een magisch geluid, en het zachte getok van de tokkeh, het muurhagedisje zoals er in elke hut een woont. . Dan verschijnt het eerste vissersbootje om de hoek, meestal een allenige visser, die soms een liedje zingt , soms een stel, soms 2 mannen. De grotere schuiten zijn al om 5 uur langs gevaren om hun buit binnen te brengen naar de markt. Die zie je snachts in de verte met felle lichten liggen wachten tot de vis zich binnen de netten gewaagd heeft.
Dan, tijdens mijn eerste ontbijt, laat zich de eerste vogel horen, een simpel deuntje, tropische vogels bakken er weinig van. Een vlinder, een eekhoorn, een aap, een krekel, ach die kleine dingen maken mijn leven zo mooi.
Dan wordt het personeel wakker, de jongens gaan het water in op jacht naar een stingrai, of zetten hun netten uit, de meiden harken het blad van de paden, over een van hen beloof ik jullie een heel intiem verhaaltje. Later.
De ene dag een strandwandeling, die eindigt op het volgende strandje, Memorial Beach, waar ik later over zal schrijven. De andere dag ga ik dan om 8 uur naar het restaurant, waar Salamah me verwelkomt met haar blije warme lach, en een hollands (porridge, engels dus) dan wel simpel egg top rice ontbijt serveert. Het zicht vanaf het terras op de eilanden verderop, de zon die langzaam verschijnt en de zee verkleurt van oranje naar groen, blauw of zilver, scholen visjes die boven water springen om aan een belager te ontkomen, de andere gasten die wakker worden en elkaar goeiemorgen wensen, op een aantal van pakweg 10 gasten leer je elkaar kennen en deel je dingen met elkaar.
Hoewel de meesten 35 jaar jonger zijn dan ik, zijn het toch mensen waar ik mn gevoel mee deel, de liefde voor deze stille, nog vrij ongeschonden plek, buiten bereik van de massatoerist, internet, telefoonsignaal, winkels en ander vertier.
Pas tegen 11 uur verschijnen de eerste dagjeslui, meestal stellen, die aan de andere, de drukke kant met de vele zandstranden verblijven, en met een gehuurde scooter het eiland ‘rond’ rijden, wat niet kan, ze moeten weer terug.,
Van die dagjeslui moeten Joe en Salamah, de beheerders, het hebben, ze zetten voor duizenden baths om, en daar moeten ze dan weer, na 4 maanden hoogseizoen, de rest van het jaar van leven. Dan is het resort dicht. En ook daartussen zitten boeiende mensen, die in het uur of 2 dat ze blijven, een fijn gesprek waarderen, en soms blijvende contacten opleveren. Daar schrijf ik nog later over.
En om 5 uur is het weer stil en zijn we weer onder ons. Rond 6 uur komen de meesten dan naar het terras, om samen wat te kletsen en/of stil te genieten van de ondergaande zon, terwijl, alweer exact 6 uur, de cicade de dag afsluit. De eerste hongerigen bestellen hun diner dan bij Salamah, die via en luikje de bestelling doorgeeft aan de keukenploeg. Anderen genieten later op de avond hun maal, en kletsen nog tot de laatste uurtjes bij een pils of een Thaise rum. Ik lig dan al op 1 oor, ik ben een ochtendmens.
Eén minpuntje wil ik noemen: mensen boven de 30 tref je weinig, behalve stellen en in reisgezelschappen. Dat mis ik wel.
Deel 1, mijn paradijsje.
Thailand stond niet op mijn lijstje met reisdoelen.
Dat ik daar toch eens ging kijken, en het zelfs mijn favoriete land is geworden, ja zelfs de laatste 5 jaar daar verblijf, kwam door vrienden.
Ik associeerde het land met strand, zon, zee en toeristen. Die combinatie vermijd ik als een ziekte.
Maar die vrienden zeiden: daar is nou echt een plekje voor jou. En het klopte, op Long Beach, Koh Chang (Trat), vond ik mijn ideale combinatie: Een plek met simpele hutjes, een restaurant en een strand, waar je zelfs in het hoogseizoen tot 10 uur nog alleen bent. En verder niets.
Al was de plek wel booming rond 2010, er waren intussen al 3 resorts verschenen en 4 restaurantjes. Treehouse Long Beach (zoals het toen heette), met die hutjes, telde wel 20 hutten, die rond kerst allemaal bezet waren. Ach, ik herinner me nog een kwaak-duitser die de full moon party organiseerde, met veel drank en geblow en het hysterisch geschreeuw van een vrouw die een bad trip doormaakte, de manager die tevens dealer was, mijn onfortuinlijke kennismaking met de corrupte politieman toen ik terugkeerde in Bangkok (hierover nog in een volgende aflevering), zodat ik dacht: is dit mijn plek nog wel?
Maar ziedaar, de crisis brak uit, toerisme stortte in, de eigenaars verkochten de boel en belandden bij de afwikkeling nog in een echtscheiding, de zomerstormen /regens spoelde een gat in de weg, zodat het nauwelijks nog bereikbaar werd, de beheerder van het resort op het strand zelf kreeg ruzie met de grondeigenaar, ze kwamen er niet uit en hij brandde de boel plat ( ga kijken, en je zal, nu 4 jaar later, daar NIETS meer van terugvinden, de natuur heeft de fundamenten gewoon opgeslokt.).
En nu is het weer rustig,
En wat geniet ik van het ruisen van de golven in de nacht als ik mijn deur open laat (wat ik dus altijd doe), Slechts ‘verstoord’ door de roep van de gekko, die een hut verderop bezoekt op jacht naar prooi Dat is maar één keer, het stoort me niet, integendeel).
Bij de eerste ochtendschemering m’n bed uit, leg me in mijn hangmat en geniet evenzeer van het langzaam verkleuren van de lucht en het water, dat soms oranje schijnt in de opkomende zon. En dan, rond 6 uur, de cicade. Eéntje maar, een magisch geluid, en het zachte getok van de tokkeh, het muurhagedisje zoals er in elke hut een woont. . Dan verschijnt het eerste vissersbootje om de hoek, meestal een allenige visser, die soms een liedje zingt , soms een stel, soms 2 mannen. De grotere schuiten zijn al om 5 uur langs gevaren om hun buit binnen te brengen naar de markt. Die zie je snachts in de verte met felle lichten liggen wachten tot de vis zich binnen de netten gewaagd heeft.
Dan, tijdens mijn eerste ontbijt, laat zich de eerste vogel horen, een simpel deuntje, tropische vogels bakken er weinig van. Een vlinder, een eekhoorn, een aap, een krekel, ach die kleine dingen maken mijn leven zo mooi.
Dan wordt het personeel wakker, de jongens gaan het water in op jacht naar een stingrai, of zetten hun netten uit, de meiden harken het blad van de paden, over een van hen beloof ik jullie een heel intiem verhaaltje. Later.
De ene dag een strandwandeling, die eindigt op het volgende strandje, Memorial Beach, waar ik later over zal schrijven. De andere dag ga ik dan om 8 uur naar het restaurant, waar Salamah me verwelkomt met haar blije warme lach, en een hollands (porridge, engels dus) dan wel simpel egg top rice ontbijt serveert. Het zicht vanaf het terras op de eilanden verderop, de zon die langzaam verschijnt en de zee verkleurt van oranje naar groen, blauw of zilver, scholen visjes die boven water springen om aan een belager te ontkomen, de andere gasten die wakker worden en elkaar goeiemorgen wensen, op een aantal van pakweg 10 gasten leer je elkaar kennen en deel je dingen met elkaar.
Hoewel de meesten 35 jaar jonger zijn dan ik, zijn het toch mensen waar ik mn gevoel mee deel, de liefde voor deze stille, nog vrij ongeschonden plek, buiten bereik van de massatoerist, internet, telefoonsignaal, winkels en ander vertier.
Pas tegen 11 uur verschijnen de eerste dagjeslui, meestal stellen, die aan de andere, de drukke kant met de vele zandstranden verblijven, en met een gehuurde scooter het eiland ‘rond’ rijden, wat niet kan, ze moeten weer terug.,
Van die dagjeslui moeten Joe en Salamah, de beheerders, het hebben, ze zetten voor duizenden baths om, en daar moeten ze dan weer, na 4 maanden hoogseizoen, de rest van het jaar van leven. Dan is het resort dicht. En ook daartussen zitten boeiende mensen, die in het uur of 2 dat ze blijven, een fijn gesprek waarderen, en soms blijvende contacten opleveren. Daar schrijf ik nog later over.
En om 5 uur is het weer stil en zijn we weer onder ons. Rond 6 uur komen de meesten dan naar het terras, om samen wat te kletsen en/of stil te genieten van de ondergaande zon, terwijl, alweer exact 6 uur, de cicade de dag afsluit. De eerste hongerigen bestellen hun diner dan bij Salamah, die via en luikje de bestelling doorgeeft aan de keukenploeg. Anderen genieten later op de avond hun maal, en kletsen nog tot de laatste uurtjes bij een pils of een Thaise rum. Ik lig dan al op 1 oor, ik ben een ochtendmens.
Eén minpuntje wil ik noemen: mensen boven de 30 tref je weinig, behalve stellen en in reisgezelschappen. Dat mis ik wel.
-
- Volwaardig lid
- Berichten: 7626
- Lid geworden op: maandag 03 mei 2010, 14:37
- Locatie: Ede en dakloos in Thailand momenteel.
Re: blog deel 1
Mooi leesvoer..Laat deel 2 maar komen zou ik zeggen..
-
- Volwaardig lid
- Berichten: 1392
- Lid geworden op: dinsdag 25 april 2006, 17:55
Re: blog deel 1
Ik bespeur hier een schrijverstalentje... en kijk zeer uit naar de volgende aflevering !
Sometimes people don't want to hear the truth because they don't want their illusions destroyed.
-
- Zeer veel ervaring
- Berichten: 147
- Lid geworden op: zaterdag 17 december 2011, 07:17
Re: blog deel 1
De rust is met ingang van vandaag over....
- wpdl
- Volwaardig lid
- Berichten: 2970
- Lid geworden op: zondag 05 maart 2017, 07:23
- Locatie: Nakhon Ratchasima
Re: blog deel 1
Een mooi en al wat oudere belevenis van de auteur lijk mij.
-
- Volwaardig lid
- Berichten: 7626
- Lid geworden op: maandag 03 mei 2010, 14:37
- Locatie: Ede en dakloos in Thailand momenteel.
Re: blog deel 1
Leg eens uit waarom..hutspot schreef:De rust is met ingang van vandaag over....
-
- Zeer veel ervaring
- Berichten: 125
- Lid geworden op: donderdag 16 maart 2017, 15:53
Re: blog deel 1
Die van Nietzsche is goed,zeker in verkiezingstijd. ?Maar waar is mijn eerste reactie op jullie posts gebleven?
-
- Volwaardig lid
- Berichten: 1392
- Lid geworden op: dinsdag 25 april 2006, 17:55
Re: blog deel 1
driver schreef:Leg eens uit waarom..hutspot schreef:De rust is met ingang van vandaag over....
Misschien omdat meer mensen dat paradijsje wel eens willen aanschouwen ?...Ik zelf ook wel
Sometimes people don't want to hear the truth because they don't want their illusions destroyed.
-
- Volwaardig lid
- Berichten: 7626
- Lid geworden op: maandag 03 mei 2010, 14:37
- Locatie: Ede en dakloos in Thailand momenteel.
Re: blog deel 1
Ahh..ik vat um nu..torkom schreef:driver schreef:Leg eens uit waarom..hutspot schreef:De rust is met ingang van vandaag over....
Misschien omdat meer mensen dat paradijsje wel eens willen aanschouwen ?...Ik zelf ook wel
-
- Zeer veel ervaring
- Berichten: 125
- Lid geworden op: donderdag 16 maart 2017, 15:53
Re: blog deel 1
Maar zeer weinig mensen nemen genoegen met het minimum aan comfort, het ontbreken van intenet of telefoonbereik.de generatie hippies voor wie een zacht prijsje voldoende voorwaarde was is zo'n beetje uitgestorven. Tegenwoordig wil men eigen douche, WC, en allerlei vertier in de buurt.Ik ga al voor het open is, en gun de manager(we kennen elkaar intussen goed, en heel prettig) wat meer inkomsten.
-
- Zeer veel ervaring
- Berichten: 125
- Lid geworden op: donderdag 16 maart 2017, 15:53
Re: blog deel 1
Ik had een reactie gepost die kennelijk niet op de goeie plek aangekomen is. Dus nogmaals: hee, ik had dit niet verwacht, zo snel al de nodige reacties, dat motiveert.Er wordt hier erg weinig gepost, dus ik twijfelde al of dit forum nog liep en bezocht werd.
-
- Zeer veel ervaring
- Berichten: 125
- Lid geworden op: donderdag 16 maart 2017, 15:53
Re: blog deel 1
Nee, is vlak voor het posten geschreven.Hoezo denk je dat?wpdelange schreef:Een mooi en al wat oudere belevenis van de auteur lijk mij.
- wpdl
- Volwaardig lid
- Berichten: 2970
- Lid geworden op: zondag 05 maart 2017, 07:23
- Locatie: Nakhon Ratchasima
Re: blog deel 1
Deze regels, geschreven kan natuurlijk altijd vlak voor het posten gedaan zijn.
Mooie belevenissen
Mooie belevenissen
Al was de plek wel booming rond 2010, er waren intussen al 3 resorts verschenen en 4 restaurantjes.
( ga kijken, en je zal, nu 4 jaar later, daar NIETS meer van terugvinden, de natuur heeft de fundamenten gewoon opgeslokt.).
-
- Zeer veel ervaring
- Berichten: 125
- Lid geworden op: donderdag 16 maart 2017, 15:53
Re: blog deel 1
ah, ik zie het misverstand, inderdaad, de belevenis kan eerder zijn. alleen, welke belevenis, want er staat geen 1 specifieke belevenis in, behalve de beleving die ik er iede jaar ervaar. zo ook 2 maanden geleden nog.
en over de boom, die is met Tree House Long Beach(zoals het voorheen heette) geeindigd met de crisis. Daarna overgenomen door de eigenaar van het resort, die z'n mooie tamelijk luxeresort (in verg. met de hutjes) net af had na de boom, dit staat dus bijna het hele jaar leeg (8 app. met WC en douche). Van de hutten zijn er op het hoogseizoenpunt(half feb.) 4-8 bezet.
en over de boom, die is met Tree House Long Beach(zoals het voorheen heette) geeindigd met de crisis. Daarna overgenomen door de eigenaar van het resort, die z'n mooie tamelijk luxeresort (in verg. met de hutjes) net af had na de boom, dit staat dus bijna het hele jaar leeg (8 app. met WC en douche). Van de hutten zijn er op het hoogseizoenpunt(half feb.) 4-8 bezet.
-
- Zeer veel ervaring
- Berichten: 125
- Lid geworden op: donderdag 16 maart 2017, 15:53
Re: blog deel 1
Alleen of met een leuk groepje?(6).torkom schreef:driver schreef:Leg eens uit waarom..hutspot schreef:De rust is met ingang van vandaag over....
Misschien omdat meer mensen dat paradijsje wel eens willen aanschouwen ?...Ik zelf ook wel