Deel 7, bericht aan het thuisfront, nov.2012

Reisverhalen.
Moderators: Chang, Patriot, Broom

Moderator: Loempia

Plaats reactie
Bericht
Auteur
robi6
Zeer veel ervaring
Zeer veel ervaring
Berichten: 125
Lid geworden op: donderdag 16 maart 2017, 15:53

Deel 7, bericht aan het thuisfront, nov.2012

#1 Bericht door robi6 » vrijdag 14 april 2017, 13:11

Tree House resort, zaterdag.
Vrinden!(er zit hier een Belg, vandaar deze aanhef).
Zit onder de muggebulten, maar verder oke. Het is hier nog leuker dan vorig jaar, minder mensen(ca.10-12), die je allemaal leert kennen, ook de ‘managers’.
In het donker geland in Bangkok, dacht ik goedkoop uit te zijn door in een wijk buiten het centrum in de buurt van een skytrainstation een hotel te zoeken. Misrekening, ik kwam uiteindelijk terecht in een hotel vlak bij het strand waar zelden geslapen wordt, er waren niet eens lakens, en het kostte meer en toen ik de volgende ochtends op de bus naar Trat te wachten zat miste ik 3000 bath, ca.€70.
Had ook een diazepam ingenomen dus het was een makkie voor de dief.
Verder verliep de reis voorspoedig, hier en daar een plas water maar vertrouwd in Trat naar guesthouse Pop gelopen en daar aan de rivier heerlijk overnacht.
Volgende ochtend een taxi naar de pier, en al vroeg, uur of 10 op Koh Chang. Daar bleek inderdaad, wat ik al ergens in een krant gelezen meende te hebben, een watermassa een gat in de weg naar Long Beach geslagen te hebben en de taxidienst niet meer courant. Of ik maar een taxi naar het dichtstbijzijnde resort kon nemen, en vandaar lopen. Als geschenk uit de hemel verscheen een Russisch stel,dat ook naar Tree house lodge wilde, en voor 3 gasten wilde de submanager wel ons komen halen. Matthias herkent me nog, ik krijg zelfs een hug, en als we nader kennismaken blijkt hij geen Aussie, wat ik eerst dacht, maar een Hongaar, die hier het droge seizoen overwintert.
Met een omweg over een hobbelpad over privégrond(we moesten nog een keer een hangslot slopen) aangekomen op mijn paradise-plekje Tree-House resort.
Vanwege het isolement zijn er nu weinig gasten, een stuk of 10 hoogstens.
Dat biedt me de kans, een hut uit te kiezen aan het water, en even later zit ik eerste rand, zelfs met een prive-strandje voor de deur. Daar kan ik in de zon liggen, op mijn veranda in mijn hangmat in de schaduw, lekker alleen of op het terras in gezelschap van bijzonder aardige jongedames die maar wat graag om een praatje verlegen zitten. Ook met Matthias krijg ik een leuk contact.
Ik ben aardig tot rust gekomen,maar de muggebulten jeuken akelig, dus zo nu en dan maar een temazepam en paraceetje. Van maagzuur eindelijk geen last meer. De hele dag lekker chillen, zwemmen en kletsen met de russen, de zweedse, een charmant New Zeelands vriendinnenstel, wat Fransen,en de Belg. Hij is reisleider bij een non-profit-organisatie, zoiets als het NIVON maar dan interaktief, niet zo oubollig en sektarisch, misschien wel iets om bij aan te sluiten in de toekomst.
Het mooiste is: als ik hem vertel van mijn reisverhalen op hyves, gaat hem een lichtje branden, en even later laat ie een download zien met een rijtje relevantie reislinks die hij opgegoogled heeft,waarvan een luidt: robi6.hyves.nl !!!! Hij kreeg bij het lezen van mijn reisblogs het beeld van een Robinson Crusoe. Wat jij?
Overdag komen er wat dy-hards(ook vrouwen) die de rit met een scootertje hebben weten te maken, of met een catamaran aanlanden, heerlijk eten, s avonds zijn we dan weer onder ons, genietend van prachtige zonsondergangen.
Hier , nu 5 dagen, blijf ik nog wel een dag of 4, daarna mogelijk toch een kijkje nemen op partystrand Lonely Beach, verder geen eilandhoppingplannen. Daarna door naar Koh Kong/Cambodja, mogelijk ook het eiland, en dan via Bangkok met de trein naar het NO, de Laotiaanse grens, dorpjes aan de Meh kong die zeer idyllisch schijnen.
O John, dit bericht mag ik je niet onthouden:
de ene Nieuwzeelandse hield wel van zingen, maar hoewel veel Dylan op haar i-pod; geen ‘to make you feel’. Dus heb ik het maar voor haar gezongen, met backing van de CD-speler die ik bij me had uiteraard.
De Zweedse kon niet zingen maar hield ook van Dylan, haar mooiste song: Sarah…………..!
Maar nu komt het: ik heb een boekje mee, voor 4 euro bij de ramsj gekocht in Nijmegen, ‘Zwemmend naar cambodja’. De hoofdpersoon moet een rol spelen in ‘Killing fields’.
125 pagina’s slechts, maar 125 amerikaanse humor. Verhaalt o.a. over een drinkende buurvrouw, die hem elke nacht wekt met keiharde Dylan, vooral:…………..Sarah!en verder de hele Cambodjaanse geschiedenis in een notedop, boeiend!
Ik wilde het hier laten op de boekenplank, voor de Holl./Belgische gasten na mij, maar ik neem het mee voor jou/jullie.

Plaats reactie

Terug naar “Reisverhalen”